Eerst langs de huisarts om überhaupt in het systeem te geraken. Bellen naar hen is een ramp. De assistente is heel formalistisch eerst, nee ik kan er niet tussen en de wachtkamer zit vol. Ik kan pas om 16 uur. Maar dan ziet ze ineens een mens in gips die net van vakantie van de boor komt rijden en weet ze me er toch in te frommelen. Ik krijg een stukje van de dokters pauze. Hij is heel aardig, neemt de tijd, droomt ook van een vakantie in Schotland. Over de National Health Setvice in Engeland weet hij dat die helemaal op zijn gat ligt, en mijn positieve ervaring moet komen omdat ik in de buitengebieden van Schotland was. In de Britse steden moeten mensen volgens hem wel drie weken wachten op een afspraak met de huisarts. Enfin, hij gaat bellen met het Diaconessenziekenhuis en krijgt een afspraak voor me op donderdagmorgen te locatie Zeist. Met een chirurg. Wat er precies gaat gebeuren, daarover tast ik nog in het duister. Hu!
Verder bestaat het thuiskomen van vakantie niet uit opstarten, maar uit afzeggen van de activiteiten. Een ziekmelding aan het UWV is ook weer zo’n ding. Zelfs bij een ziekmelding gaan ze allerwege uit van fraude. Of je een ongeval hebt gehad, of moet bevallen, of gewoon ziek. Dat is de keuze. Nergens een veldje waar je kunt invullen wat er aan de hand is. In de Berichtenbox stuur ik maar een bericht over de situatie. Niet dat iemand daar dat wat interesseert, maar je bent er toch altijd scherp op dat niet iemand of een systeem zomaar je uitkering stopzet. En de gymnastiek. En het koor. En de moestuin. En de Zender. Tekenen kan ook niet. En autorijden. En fietsen. En boterhammen smeren. Was ophangen. Koken. Artikelen schrijven. Veters strikken. De voordeur opendoen. Het gaan bijzondere weken worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten