zaterdag 31 december 2022

Dubai

Nog één boek lezen voor het nieuwe jaar: het Gordijn van Kader Abdolah. Op de een of andere manier is dat rustgevender dan een film of een documentaire kijken. Ik heb dit jaar nog geen ‘Gelezen in 2022’-lijst gemaakt. Omdat ik bang ben dat ik veel minder gelezen heb dan andere jaren? Oppervlakkiger ben geworden? Ongeconcentreerder? Ook mijn Jaaroverzicht 2022 heb ik niet geschreven. Misschien morgen. 

Kader Abdolah lees ik graag. In deze novelle beschrijft hij hoe hij en zijn vrouw naar het vreselijke oord Dubai gaan om daar nog een keer zijn moeder te ontmoeten, die oud is en dementerende. Zijn zus komt met haar mee. Iran ligt vlakbij Dubai, aan de andere kant van de Perzische Golf. Het is een wonderlijke ontmoeting, de moeder beweegt op golven van weten en fantasie. Ze gaan met haar de woestijn in, en ze wil graag naar Mekka, en daarom brengen ze haar naar Abu Dhabi waar ook een fantastische moskee is. 

Als je geboren bent in Iran en moet vluchten naar Nederland en je kunt je oude moedertje nog één keer in Dubai ontmoeten in de vijandigheid tussen Arabieren en Perzen, de Iraanse geheime dienst op elke hoek… dan heb je toch een leven waarover bijzondere verhalen te vertellen zijn.

Pulse Ensemble

Linda van het Koor had op Eerste Kerstdag een zanggroepje Utrechtse jongelieden op Radio 4 gehoord, die Nederlandse oude muziek zongen. Ze noemen zich Pulse Ensemble. Ze treden deze vrijdagavond op in de Catharina kathedraal. Of ik mee ga. Als ik niet meer hoest ga ik mee, beloof ik. En gelukkig: het gaat weer, het hoesten is bijna over. Ik heb inmiddels diverse mensen gehoord, die ook deze wonderlijke twee weken uitputtend hoesten gehad hebben. Zij waren wel naar de huisarts geweest maar die had niets kunnen doen dan adviseren uit te zieken.

Het koortje is heel bijzonder. Vooral de hoge countertenor. Volgens hun foldertje kennen de zangers elkaar van de lokale Kathedrale Koorschool en het Christelijk Gymnasium, en timmeren ze sinds ze van die school af zijn ambitieus aan de weg. Er staat nergens dat ze conservatorium hebben gedaan, dus misschien hebben ze overdag wel banen in de IT ofzo. 

Na afloop drinken Linda en ik een biertje/wijntje in een alleraardigst Proeflokaal ‘De Drie Dorstige Herten’, tamelijk onopvallend, maar net recht tegenover de Kathedraal. Dat vind ik een leuke formule, het ‘proeflokaal’: het is traditioneel en sober van inrichting, ze serveren lekkere drankjes en hapjes op een allervoorkomendste wijze, en er is geen muziek. De klandizie bestaat vooral uit beschaafde bierlievende jonge mannen. Ik was ook al fan van ‘Rubens Proeflokaal’ op de kop van de Nieuwegracht.


vrijdag 30 december 2022

Ibrahim Maalouf

Op Spotify raak ik verzeild in muziek van de Libanees-Franse componist Ibrahim Maalouf, het is filmmuziek. Minimal. Heerlijk. Maalouf is een beroemd jazzmuzikant (trompettist) en heeft afgelopen november nog in Nederland opgetreden, in TivoliVredenburg en in Tilburg. De filmmuziek hoort bij de film ‘Celle que vous croyez’.

donderdag 29 december 2022

De tuin

Zo is de volkstuin nu. Nat en koud en zompig. Veel molshopen. In februari kreeg ik hem, dus het jaar is bijna rond. Zo zag het er ook ongeveer uit toen we er in kwamen. 

Eigenlijk ga ik vandaag alleen voor inspectie met betrekking tot het vocht. Is er water onder de vloer? Schimmelt het Perzische tapijt? Nee, het is wel vochtig maar schimmelen doet het (nog) niet. Wat wel schimmelt zijn de bamboe gordijntjes. 

En ik zou bollen poten, want dat moet in november-december, maar er is nauwelijks plek voor bollen. Eerst maar eens wat dode bladeren, dood gras en dode pluimen verwijderen, zodat er hier en daar weer wat aarde tevoorschijn komt is en ik een glimp zie van een mogelijk voorjaar ooit. 

Als ik de foto’s van het afgelopen jaar bekijk ging de zon weer schijnen in maart, en begon het grote bloeien en genieten eind april.

Vati 1985

We gaan nog even door: Zus4 vraagt in de Geschwister-app om ook een portret van onze vader. Het is een heel gezoek, blijkbaar werd hij niet veel op de foto gezet, tenzij omstuwd door schares kleinkinderen, maar uiteindelijk vind ik toch een paar pasfoto's. Hier was hij een jaar of 60.  Het is een heel vriendelijk fotootje, zoals je je vader wilt herinneren. Alleen was  hij niet altijd zo vriendelijk, hij was meer een potentaat. Maar inmiddels mag hij wel zo op de schoorsteenmantel.

woensdag 28 december 2022

Fresia's

En als het dan niet zou lukken, een portret van Mutti voor haar verjaardag, dan kon ik altijd nog fresia's tekenen. Voor mijn gevoel had ze vroeger altijd een bosje fresia's op tafel staan. Doe-maar-gewoon-dan-doe-je-gek-genoeg. Dat kan volgens mij  helemaal niet want fresia's bloeien niet het hele jaar door. Ik vond fresia's wel mooi, maar zo ielig. Ik hield meer van enorme ruikers zo niet struiken. 

1986

Ik was in de oude familiefoto's gaan snuffelen omdat we binnenkort bijeenkomen als Geschwister om haar/hun verjaardag te vieren. En eigenlijk is er geen staatsiefoto van Mutti, of het moet de foto aan het eind van haar leven zijn toen ze zo engelachtig dement was. 

Deze foto is van 1986. Zij was toen 62, ik ben inmiddels ouder. Toen was ik dus tegen de dertig.

De mode in de jaren tachtig voor zestigjarigen in de provincie was ook niet zo creatief. Wij als jong tamelijk feministisch volwassenen probeerden hele andere stijlen uit, wat over en weer niet altijd even gewaardeerd werd. Ik herinner me nog dat ik eind jaren zeventig in een abortus-demonstratie meeliep en zong: 'Oli oli ola / nooit mijn moeder achterna / nooit meer ja en amen / ik wil me niet meer schamen'. Zoiets. Onze moeders waren huisvrouwen, van de generatie die moesten stoppen met werken als ze trouwden. Dat niet-mijn-moeder-achterna was wel een diep doorvoeld iets, maar ik vond het niet zo respectvol dat ik dat op straat liep te zingen. Ik hoopte maar dat ze het niet zag.

Haar portret schilderen is wel een verfrissende bezigheid.

dinsdag 27 december 2022

Eminent

Af en toe blader ik door de foto’s in het digitale familiearchief. Dat is een aardig tijdverdrijf wanneer je beter ligt te worden. De foto’s in dat archief komen uit alle hoeken en gaten. Er zitten er ook foto’s bij van jezelf die je zelf nooit gezien hebt. 

Vandaag blader ik onder andere door 1981 en stuit ik op deze. De foto is gemaakt in ons ouderlijk huis aan de Wendeling. Ik moet dus 23 of 24 geweest zijn, student Nederlands te Groningen. Ik herinner me hier trouwens niets van. Naast mij op de orgelbank zit Hani501, toentertijd student Geschiedenis. We zitten op de bank van mijn vaders elektronisch wonderorgel van het merk Eminent. Hij hield bovenmatig veel van orgels en orgel spelen, en toen wij op de lagere school zaten moesten we allemaal op orgelles. Misschien ook op de middelbare school. We hadden in huis ook nog een harmonium en een piano. Er waren er altijd wel een of twee aan het studeren.

Op de lessenaar van het orgel staat het oude leerboek van Vati van toen hij jong was, daar kregen wij ook les uit. Dat boek met vergeelde bijna vergane bladzijden heb ik nog steeds.

Ik laat de foto aan Bobby zien, maar die herkent mij helemaal niet.


Leven in de tuin

Ik kreeg wat hyacintjes en amaryllissen rond kerst. Die wil ik dan toch liever in een aarden potje dan in  zo'n plastic pot. Het verpotten heb ik vanwege de hoest en de miezer al dagen uitgesteld, maar de dag vóór Kerst moet het er toch echt van komen.

Onder mijn oppottafeltje heb ik een emmer met zwarte aarde. En daarin zie ik een silhouet van een kikker, alsof het een fossiel is. Wanneer ik er met een takje een beetje in purk beweegt hij. Hij heeft onze emmer met tuinaarde uitgekozen als overwinterplek.

Maar ja ik heb toch wat aarde nodig. Dus dat pak ik, daarna de emmer weer teruggeschoven, in de hoop dat de overwinterende kikker zal blijven. maar wanneer ik een paar minuten later terugkom om hem te fotograferen is hij verdwenen.

Beef Wellington

De Tweede Kerstdag zijn we uitgenodigd bij Schoonzus in Leusden. Weer een stukje OV leren kennen: Bus 17 van Amersfoort naar Leusden. Het kerstdiner is een gezamenlijk project van het hele gezin. Ze hebben voort het eerst Kerst-met-cadeautjes. Dat hadden ze ons niet verteld. We laten het ons maar lekker aanleunen.

Neef Jelle verzorgt samen met de vriend van zijn jongste zus Michel, beiden nogal studentikoos, een Beef Wellington met - voor Bobby - glutenvrij bladerdeeg. De oudste neef Pieter met zijn vriendin Lotte hebben een voorafje gemaakt met veel groente en gerookte kip. Schoonzus en jongste dochter Rachel verzorgen de bijgerechten en de toetjes. 

De oudste dochter/zus Jeske is er niet bij, zij verblijft voor haar werk in Odessa in Oekraïne, maar zij krijgt foto’s. Inbellen lukt niet, want er is daar te Odessa maar af en toe WiFi. Er speelt ook nog een sterfgeval in de familie: de vrouw van een Neef Frans is op Kerstochtend overleden. 

Zo is het kerstfeestjes van een grootfamilie. Ik doe zoveel als ik kan mee, maar ga soms even in een hoekje van de kamer hoesten en/of bijkomen. Ik hoor Zwager aan zijn kinderen uitleggen dat mensen zonder kinderen niet zoveel drukte gewend zijn.

maandag 26 december 2022

Hoestdrank

Waarom neem je geen hoestdrank? vragen de mensen. Ik blafhoest nu al anderhalve week. Soms de hele nacht door. Je wordt er vooral erg moe van. Er zit geen ontwikkeling in. Ik heb er al vaak over gelezen in allerlei artikelen en ik kan het niet goed reproduceren, maar het komt erop neer dat hoestdrank niet helpt. Dat geloof ik wel. Het enige dat zou helpen is een lepeltje honing of thee met honing. Of op een dropje zuigen. En stomen. Uitzieken. Rustig aan doen tot het over is. En: hoesten kan twee, drie weken duren.

Bobby hoest niet maar kuchelt. Ook alweer meer dan een week.

En steeds denk je: nu gaat het wel weer, en stap je welgemoed in bus en trein voor het volgende (kerst)bezoek. Maar als je dan uren later weer thuis komt heb je het gevoel dat het allemaal weer van voren af aan begint.

Libelle over hoestdrank:

De Thuisarts over hoestdrank:

Margrete

Gezien: de Deense miniserie Margrete Queen of the North. Speelt in 1402 in Denemarken. Bij de VPRO. Een enorm kostuumdrama. Margrete was een koningin (eigenlijk regentes) die erin slaagde de Deense Zweedse en Noorse vorsten te laten samenwerken. De Unie van Kalmar. Zij heeft een geadopteerde zoon Erik die officieel de Koning is en die als hij volwassen is haar zal opvolgen. Voor hem hebben ze ook al een klein Brits prinsesje Priscilla als verloofde, dit alles voor de geostrategische politiek. Het is een en al intrige en gekonkel. Zij weet door haar Unie van Kalmar vrede te stichten. 

De film is trouwens niet haar levensverhaal, de film bestrijkt maar een paar weken. Er duikt een jongeman op die beweert dat hij haar zoon Olaf is, die 15 jaar daarvoor overleden zou zijn. Zij heeft hem nooit dood gezien en weet het niet. Haar adoptiezoon Erik is er niet van gediend. Uiteindelijk moet ze deze Olaf offeren voor de vrede. Het blijft in het midden of hij echt haar zoon was.

Kalmar zijn we nog langs gereden toen we in 2018 vakantie hielden in Zuid-Zweden. Op weg naar Öland. Ik geloof niet dat we die stad bezocht hebben, Wel Karlskrona met zijn enorme maritieme museum. Het hoogtepunt daar was het boottochtje naar Stenshamn. In deze film is de kust veel ruiger dan ik me herinner.

De huidige Deense koningin heet trouwens Margrete 2, wat een verwijzing is naar deze eerste almachtige vorstin. 

Natuurlijk spelen er diverse bekende top acteurs in mee, die je al in vele Deense series zag, zoals Trine Dyrholm en Søren Malling.

zondag 25 december 2022

Merry Christmas

In de regen met bus en trein naar Auntie in Ommoord, vanaf Rotterdam Alexander is het ruim 20 minuten lopen. Maar Auntie is zo blij dat we er zijn, dan vergeet je alle ongemak. De recreatiezaal van het woonzorgcentrum is allerwegen met Anton Pieck-taferelen opgefleurd. Er zijn ijsberen, een rendier met een arrestee, een stal met een ezel en schaapjes. 

We nemen koffies en appelflappen, er is een mevrouw die kerstliedjes op de elektrische piano speelt, er zijn toch heel wat mensen die de kerst met hun demente ouder komen door regen, ook grootfamilies. En daar zwerven dan dolende zielen achter hun rollator tussendoor.  Converseren met Auntie gaat niet meer, dus we vullen de middag met kerstliedjes zingen met de piano mee. Het is heel prettig en fijn.

zaterdag 24 december 2022

Kerstversiering

Al jaren verzorg ik een klein kerstetentje op kerstavond. Twintig jaar ofzo. In wisselende samenstelling, dit voor de intermenschelijke verrassing. Eerste en Tweede Kerstdag zijn voor velen voor het oergezin, maar kerstavond is vrijer te besteden, al dan niet verbonden aan een Kerstnachtdienst.

Kerstdiner. Wij hebben twee mooie papieren kerststerren aan de ramen, een slinger met rode lampjes, en een amaryllis. Dat is voor mij/ons genoeg. Wij willen geen boom in de kamer. Die staat maar in de weg te staan. Wel graag wil ik een rendier van lampjes buiten aan de pui, maar dat ziet Bobby niet zitten.

Als het dan eindelijk 24 december geworden is en je overvoerd bent met plaatjes van kerstbomen, dan opeens is de kamer toch een beetje kaal. Zullen de gasten van vanavond wel een kerstsfeer ervaren? Dus hol ik naar de bloemenstal Domstad voor een kerstboeket. Ook dat is elk jaar hetzelfde. En toch is het elke keer weer een grote verrassing.

Ook koop ik hyacintjes voor Auntie, die we morgen gaan bezoeken. Door het gedoe met de auto en de eindeloze verkoudheden zijn we al weken niet geweest. ‘Ik snák naar jullie bezoek’, zei ze toen Bobby haar van de week belde. 

Troostlied

Gedicht van Willem Wilmink op de Facebook van Dia. Ik vind dat mooi. Zelf ben ik niet alleen met Kerst, maar ik heb wel veel gevoel voor wie met Kerst alleen is. De happy families - of in elk geval de béélden van de happy families. Twee jaar geleden schreef een vriendin op Kerstochtend dat ze alleen was met Kerst. ‘Kom bij ons eten!’ reageerde ik. ‘Lief, maar nee dank je’, reageerde ze. Ze had haar trots. ‘Doe het dan voor mij!’ schreef ik terug. En toen kwam ze toch. Het was hartstikke leuk en gezellig.

Troostlied voor wie met kerst alleen is

Wees niet zo bang voor kerst. Het zijn twee dagen,
dat is niet meer dan achtenveertig uur.
En uren, het ene vlug, het andere trager,
uren vervliegen op den duur.
 
Raak niet verloren in herinneringen,
wees toch een beetje wijzer deze keer.
Zing maar 'Stille nacht' als je kunt zingen,
want stil zal het zijn, die nachten. Zeer.
 
Zing in jezelf: 'De witte vlokken zweven.'
Terwijl de regen langs de pannen ruist.
Het kind is niet in Bethlehem gebleven:
Het is naar Golgotha verhuisd.
 
Gedenk de dieren op de schalen en de borden,
die zitten meer dan jij in de puree.
Eten is beter dan gegeten worden
ook in de glans van Lucas 2.
 
Zeg 'nee' als mensen je te eten vragen,
want in een andermans gelukkige gezin
daar is de kerstboom enkel te verdragen
met een uitslaande brand erin.
 
Wees niet zo bang voor kerst. Het zijn twee dagen.

Willem Wilmink, uit: Verzamelde liedjes en gedichten. (Beeld: Edward Gorey)

vrijdag 23 december 2022

Choclitcake

Weer een raar digitaal fenomeen. Hack? Fraude? Ik heb geen idee. Ik wil Zus1 appen, maar omdat ik haar al weken niet geappt heb is haar naam in de lijst ver naar beneden gezakt. Dus ik zoek haar naam in Whatsapp, staat-ie er twéé keer in. Een keer met haar bekende blauwe jas en een keer met een ander plaatje. Als je inzoomt blijkt het een plaatje met een diep damesdecolleté. En aan haar naam is het woord Choclitcake toegevoegd. Daarbij een verzoek om te beeldbellen. Ik maak een printscreen en gooi dat hele account weg. Dan is zij ineens ook helemaal uit mijn ‘adresboek’ verdwenen.

Ik kan niet bedenken wat er hier gebeurd is en door wie en waarom. Ik bel Zus1 maar kan het nauwelijks uitleggen. Op haar telefoon is niets aan de hand en ze heeft het ook niet van iemand anders gehoord. Is het een probleem in mijn telefoon?

We zijn er toch wel op bedacht. Vorig jaar was het dat iemand een iPhone 12 (à € 1200) via mijn account probeerde te kopen. Bobby had laatst een opvallend hoge telefoonrekening. Hij zou volgens zijn provider naar Nigeria gebeld hebben. ‘Maar ik heb niet naar Nigeria gebeld.’ Bewijs dat dan maar. Je kunt er steeds met je verstand niet bij. 

Wat is dan liefde

Gezien de heerlijke romkom ‘Wat is dan liefde’, via NPO Start geloof ik. Misschien is het een dun verhaaltje, maar het zijn heerlijke acteurs. In de hoofdrollen de onweerstaanbare Elise Schaap als Cato (die ik ken als Danielle in de serie Ferry) en Maarten Heijmans als Gijs, die ik ken van de serie over Ramses Shaffy. Ze zijn allebei echtscheidingsadvocaat, maar van een tegengestelde richting. Zij is idealistisch en van de mediation en hij commercieel: hij laat de gesprekken tussen de ex-echtgenoten liefst uit de hand lopen zodat hij veel dure uurtje-factuurtjes kan schrijven. Ze werken als collega’s op een chique advocatenkantoor en opteren allebei om ‘partner’ te worden. Zij heeft een vriend, een muzikant, en hij is een womanizer en verschalkt secretaresses bij het leven. Nou ja ze zijn levensgrote concurrenten en ze vallen als een baksteen voor elkaar. ‘Wat is dan liefde’ is een liedje van André Hazes (sr.)

donderdag 22 december 2022

Update

Een update over de auto. Vorige week maandag waren we wanhopig naar onze eigen garage gegaan, verhaal gedaan, en dinsdag belde Dirk met ‘slecht nieuws’. Hij was op onderzoek gegaan in de motor naar wat toch de oorzaak kon zijn van die falende benzineslangen, hij had tekeningen van de Mazda6 opgevraagd bij de Mazda-dealer, en hij was er achter gekomen dat er een niet-originele brandstofpomp in de auto zat. Hij kon niet verzinnen wat daar de reden en de oorzaak van kon zijn, maar het leek hem zaak om er weer een nieuwe originele brandstofpomp in te zetten. Maar, waarschuwde hij, dat zou een prijzig grapje worden.

De verkoper in IJsselmuiden gebeld. Die heeft woensdag de auto opgehaald en naar hun garage in Zwolle gebracht. Ook hij sprak zijn verbijstering uit. Maar de auto komt uit Duitsland, ik geloof niet dat iemand nog kan achterhalen waarom dit gebeurd is. Iedereen verzekert ons hoe betrouwbaar Mazda’s zijn. 

Vandaag belt Bobby maar weer eens naar de verkoper in IJsselmuiden. Hoe staat het ermee? En, pres ik, we willen een vervangauto. De man is het er gelukkig mee eens. Hij heeft intussen een originele Mazda-brandstofpomp besteld bij Mazda België, vertelt hij, maar daar is nu weer een staking aan de gang. Je verzint het niet. Dat schiet ook niet op. Hij zit er erg mee in zijn maag. Nu hebben we afgesproken dat we een vervangauto krijgen. Dat blijkt de auto van zijn vrouw te zijn. Morgen ga ik die halen, weer vanaf station Kampen.

woensdag 21 december 2022

Kerstfilm

Een Noorse kerst-miniserie: Julestorm Netflix. Zes afleveringen van 35 minuten elk. Mensen raken op kerstavond vast op vliegveld Oslo omdat er een sneeuwstorm  losbarst en we volgens allerlei reizigers, en personeel op het vliegveld. Stuk of twintig. Sommigen zijn heel aardig, sommigen heel naar. Beroemdheden en mensen die de weg helemaal kwijt zijn. Stinkend rijk en gewend om alles af te kopen tot straatarm. Een moeder met een zoontje die voor een oog operatie naar New York moeten. Een bartender met kanker. Een popzangeres die haar toegewijde assistente afbekt.  Een pianist aan lager wal. Een sikkeneurige piloot. Voor iedereen is er wel een life-changing moment. Mocht je tijd over hebben: zeer onderhoudend.

Knutselen

Het heet inmiddels een griepepidemie, al vind ik het geen griep. Bij mij duurt het nu al een week. Elke blafhoestdag moet ik kiezen of ik wel of niet de deur uitga. Wat wijsheid is. Want ik heb geen pijn, geen koorts, ik heb eetlust, dus hoe erg is erg. Maar dat reutelen van de luchtwegen en die blafhoest! Daarom  ga ik dus maar niet naar de gym, niet naar het koor, geen oude mensen taxiën. 

Wel ben ik op en neer geweest naar Will-met-hernia in Amsterdam om haar bij de boodschappen en de was te helpen. Bobby vindt die zelf snipverkouden is vindt  dat ik thuis moet blijven, maar vandaag ga ik toch naar Oosterbeek om te knutselen met de (achter)nichtjes. We doen schilderen en kralen rijgen voor armbandjes. En als ik dan in de middag moe maar voldaan thuiskom moet ik een paar uur slapen. Ach, het zal wel over gaan. 

dinsdag 20 december 2022

WeAreWuunder

Het hoesten gaat maar niet over, ik houd me dus maar gedeisd, met als gevolg dat de belevingswereld klein is.

De kerstkaarten gaan binnenkort bezorgd worden. Al die mailtjes waarmee zo’n bestelling gepaard gaat! We-hebben-uw-opdracht-ontvangen, we-gaan-ermee-aan-de-gang, we-hebben-de-opdracht-uitgevoerd, het-ligt-nu-in-ons-distributiecentrum, het-gaat-nu-uit-ons-distributiecentrum, het-ligt-nu-bij-Post.nl…. 

Ik herinner me nog van een vorige keer dat ik een mailtje van Post.nl kreeg: ‘Het pakje is nú bezorgd’, maar het was helemaal niet bezorgd. Dus ik bellen, bleek dat te maken te hebben met de bezorging door de gewone postbode. Als hij of zij het pakje in ontvangst neemt krijgt de klant die melding. 

Nu krijg ik een mailtje met de afzender WeAreWuunder, dat mijn pakje er aan komt. En direct daaronder de tekst ‘Voorkom phishing. Controleer of het e-mail adres op post.nl eindigt.’ Dat doet het niet, het is een heel raar e-mailadres. Dus doe ik een mailtje naar phishing@post.nl én naar de Fotofabriek. Ik kan niet bedenken wie mijn kerstkaarten zou willen onderscheppen, maar men doet haar burgerplicht.   

Eind van de middag een antwoord van de Fotofabriek, hoewel nog geen pakje. ‘Beste Lucie, dank voor je melding. Wuunder is ons verzendsysteem dus er is geen sprake van phishing. Excuus voor de verwarring.’ 

Zo houden wij onszelf en elkaar bezig in deze gedigitaliseerde wereld. 


maandag 19 december 2022

De excuses

Raar om te bloggen over kerstkaarten en ovenschotels terwijl er in Den Haag, en elders in de Wereld, en op tv een Historisch Moment van jewelste plaatsvindt, namelijk de excuses van de Nederlandse overheid over het slavernijverleden van Nederland in de koloniale wingewesten. 

Na de samenvatting in het 8 uur Journaal kijk ik de hele toespraak terug, en de reacties van de mensen. De tranen. Ik hoef hier die discussies over de excuses niet over te doen, u heeft ze ongetwijfeld allemaal gevolgd, maar ik wil toch melding maken van het feit dat ik dagelijks het nieuws nauwgezet volg, ook al komt dat hier nauwelijks terug.

De hele toespraak:
https://nos.nl/collectie/13918/video/2457035-bekijk-hier-de-hele-toespraak-van-premier-rutte-over-het-slavernijverleden

Mexicaanse ovenschotel met kip

We mogen dan diep in de lappenmand zitten, aan het eind van de dag is een lekkere maaltijd nog steeds zeer welkom. Vandaag heb ik zin in een Mexicaanse bonenschotel met tortilla-chips en gesmolten kaas en zoek ik het meest rijke recept. Met kip, groenten, zwarte bonen, mais, zure room, maischips (glutenvrij!) en geraspte kaas. Gekruid met komijn, koriander en paprika, En dan is er ook nog een ‘salsa’ bij met avocado, mango en tomaat. Het blijkt een soort frisse salade. Dit is weer een recept met een 10.

Kerstkaarten 2022

Het is de hoogste tijd om de kerstkaarten 2022 te organiseren. De eerste druppelen immers alweer binnen. 

Vorige jaren had ik altijd wel wat schattige dierentekeningen in de sneeuw, maar dit jaar heb ik niet iets geschikts gemaakt. Ik probeer een Slot-Zuylen-in-de-Sneeuw, maar het is toch een beetje Anton Pieck, te traditioneel. Ik bestel wat anders: een van de sneeuwmandala's die ik vorige week in Kirch Kogel maakte.

In de coronatijd had ik mogelijkheid gegeven ze te bestellen, maar ten ging de bezorging nogal moeizaam. Dus al die mensen zaten te stressen of mijn kaarten wel kwamen, en ik was ook afhankelijk van de dingen, en dan ging ik ze ook nog eens met de auto thuis bezorgen. En dan hadden die mensen uit stress al lang nieuwe kaarten gekocht.

Wie nog mijn kerstkaarten kaarten wil bestellen: dat kan en dat mag. Ik vind  het leuk. Ze gaan per 8 van dezelfde. Dubbele kaarten met envelopje. Hier staan alle mogelijkheden: www.lucietheodora.com. Slot Zuylen mag natuurlijk ook.

zondag 18 december 2022

Królowa

Bobby en ik zitten nu allebei in de lappenmand. Hoesten, snotteren, keelpijn, piepen, kraken, malaise. De Stille Wandeling afgezegd. Geen schaats- en ijzel-belevenissen. Binnen blijven.

Gekeken op Netflix: Królowa, een Pools-Franse feel good miniserie. Hoofdpersoon is Sylvester, een deftig heerschap, couturier in Parijs, een en al goede smaak, op leeftijd en dus tijd om met pensioen te gaan. Hij heeft een dubbelleven als drag queen, is daar in Parijs de ster van de drag queens. Zijn vriend, een bijzonder artistiek uitgedost persoon, is choreograaf en verzorgt de choreografie van de drag queens

Enfin, bij de post vindt Sylvester een roze enveloppe uit Polen, met een meisjeshandschrift, en als hij die na dagen treuzelen opent blijkt die van een Pools meisje Iza te zijn dat zegt dat hij haar grootvader is, dat haar moeder erg ziek is en een nieuwe nier nodig heeft, en dat hij de enige is die haar moeder / zijn dochter kan redden. Dus reist hij af per trein en bus naar het Poolse mijnstadje, waar hij geboren is.

Zijn kleindochter is een sloddervos in een wijde hoodie, maar hartveroverend. Ze heeft haar moeder niet verteld dat ze diens vader om zijn nier heeft gevraagd en haar moeder wil er niets van weten. Die vader die zijn vrouw en dochter in de steek liet en nooit meer van zich liet horen.

Nou ja er komen steeds meer verwikkelingen. Hij is natuurlijk een vreemde eend in de bijt in dat dorp hoewel hij er geboren en getogen is. Een keurig heerschap met een koffer vol drag queen kleding. 

Dan komt er een ongeluk in de mijn met meerdere doden -ook het vriendje van de onbedoeld zwangere Iza. Vier afleveringen, uiteindelijk eind goed al goed. 

‘Dat voel ik zo’

Een paar maanden geleden is de 15 jaar durende vriendschap met een hoog gewaardeerd iemand gestopt omdat ze onwaarheden over mij begon te verkondigen. Onwaarheden in mijn ogen, hè. Als ik zei: Dat klopt niet, want … en dan kwam met argumenten en feiten, dan hielp dat niet, want zij voelde dat zo. En als zij dat zo voelde dan was dat zo. De discussie ging per mail, want ze woont niet naast de deur.

De mailwisseling werd steeds naarder tot in de nacht aan toe. We gunden allebei de ander niet het laatste woord. Ik raakte zo getergd dat ik ook nare dingen ging beweren. Toen heb ik verzocht de mailwisseling per direct stop te zetten en het gesprek ooit live voort te zetten, als we allebei weer wat gekalmeerd zouden zijn. Maar toen bleek ik volgens haar de vriendschap opgezegd te hebben en kon ik die alleen weer herstellen als ik daarover excuses zou maken. Eenzijdig. Ik was erg van slag, zoveel onjuistheden in het hoofd van de ander. Die zegt dat ze dat zo voelt. Het zijn muizenissen, zei ik. Wat het nog erger maakte. Vijftien jaar vriendschap zomaar aan zijn einde.

Eerst vertelde ik het aan niemand, zo bizar vond ik het. En toen ik het wel vertelde zei Bobby dat ik dat argument ook wel gebruikt had in het verleden. Dat Voel Ik Zo. Dat veel vrouwen dat doen.

Gisteren zat ik met twee tamelijk spirituele vrouwen in de auto van wie een veelvuldig het Dat Voel Ik Zo- argument bezigde. Toen we afslag Urk passeerden ging het ineens over de Corona vaccinaties. Wat is dat alweer lang geleden. Ze bleek erg antivax, van de complot-theorie, en tegen de overheid. Ze ventileerde allemaal meningen zonder zich überhaupt te informeren of te verdiepen. ‘Ik heb er geen verstand van maar dat voel ik zo.’ 

Als ik het thuis vertel reageert Bobby wéér dat ik in het verleden bij onenigheden dat argument ook wel gebruikt heb, dat veel vrouwen dat doen, en dat dat argument elke discussie blokkeert. Ik kan het me eerlijk gezegd niet meer herinneren, maar nu heb ik maar achteraf mijn excuses aangeboden. Aan hem dus.


zaterdag 17 december 2022

Oldekerk

Dagje Oldekerk, een durp in het Westerkwartier van de provincie Groningen, vlakbij Grootegast. Toos is er een half jaar geleden naar toe verhuisd. Eerst is het de vraag of we wel zullen gaan vanwege Code Geel en Oranje vanwege de opgevroren gladde wegen, maar - zoals ik al gezegd had - het is alleen maar glad in onze eigen straat. De rest van de route is brandschoon. We gaan met de auto van Nieuwe Wilma want hoe het met de onze is is nog onduidelijk.

Toos is bedenker van de online Stille Meditatie-bijeenkomsten waar ik in Coronatijd bij kwam en sindsdien bij gebleven ben. Het afgelopen halfjaar daar te Oldekerk is Toos doorgegaan met de online bijeenkomsten. De live bijeenkomsten doet ze nu in Oldebroek. Daarom hebben Nieuwe Wilma en ik toen voor Utrecht de Stille Wandeling bedacht en georganiseerd. 

Nu praten we over hoe het verder zal met de Stille Meditatie. Haar online helpers gaan een half jaar naar Australië dus alles neemt een time out. Het is een bijzonder gezelschap, toegewijd intens goed.

vrijdag 16 december 2022

Derry Girls

Als je dan toch in bed ligt te hoesten kun je je net zo goed weer eens verliezen in een serie. Het werden de Derry Girls op Netflix, een serie over een middelbare-school-vriendinnengroep in Derry, Londonderry, in Noord-Ierland. Jaren negentig met op de achtergrond het vredesproces tussen de protestante Engelsen en de katholieke Noord-Ieren. De hoofdpersonen horen allemaal tot de katholieke Noord-Ieren. Het zijn allemaal een beetje wonderlijke types, de kinderen, de ouders, de grootouders, de ooms en tantes, de directrice van de school, de lerares Engels, de knappe priester… Het is goed gemaakt, heel vermakelijk, leerzaam ook. Aan het slot van het derde seizoen zijn de pubers 18 en volwassen en mogen ze stemmen voor of tegen het Goede Vrijdag Akkoord.

donderdag 15 december 2022

Ziek

Opeens lig ik ziek te bedde. Een griep ofzo. Een blaffende hoest, hoofdpijn, spierpijn in de ribbenkast van al dat hoesten, algeheel beroerd… Ik zou vanavond met de Limburgse vriendin naar een drie uur durend toneelstuk over de Amerikaanse bankiersfamilie The Lehman Trilogy in de Stadsschouwburg in Amsterdam, maar ik moet er niet aan denken. Dat ik daar midden in die zaal zit, keihard te hoesten, dat de mensen om mij heen wóedend zijn, en dat ik geen kant op kan.

En daar lig je dan. Het roept verlangens op naar een moedertje dat liefdevol en daadkrachtig voor je zorgt. Die weet wat je moet doen, en laten, die brengt wat je nodig hebt. Of ik roep: ‘Zuster! Zuster!’

Op Nu.nl lees ik dat het heerst: acute luchtweginfecties.

woensdag 14 december 2022

Wijkwandelgoeroe

Om 22.30u krijg een appje van Ady of ik meditatiewandelingen in het Julianapark wil organiseren. Zij heeft een oproep voor onze stille wandeling in het kerkblaadje gezien. Zij is een soort sociaal makelaar in de wijk en probeert je altijd voor haar karretje te spannen. Een meditatieve wandeling in het Julianapark lijkt haar een zinvolle tijdsbesteding voor de oudere buurtgenoten. Nou nee, dat dacht ik niet. Bobby lacht dat ik de deelnemers dan kan uitnodigen zich spiritueel te verbinden met de alpaca’s in het park. 

Maar Ady accepteert geen nee. Of ik dan voor de website Zo Is Zuilen wat wandelingen zou willen beschrijven. Dus ik laat er de gedachten over gaan en kom uit op de werktitel ‘Lucie’s Lievelingswandelingen’. Ik ga gelijk kaartjes fabrieken. Startpunt: het plantsoen voor ons huis. Gemiddelde lengte 5 km. En dan als doel steeds een cafeetje onderweg: de Parel van Zuilen, Bistro Belle, Werkspoorcafé De Leckere, Fort De Klop, Fort De Gagel… Ze vindt het allemaal even leuk. Om 23.30u zijn we rond. Nu word ik wellicht de wijkwandelgoeroe.

dinsdag 13 december 2022

‘Logistieke beperkingen’

Voorlopig dus geen auto en weer met het OV. Ik ga Will - die nog steeds met hernia-achtinge klachten thuis op de bank zit - weer een pannetje soep brengen en haar boodschappen doen. Vorige week zijn er nieuwe dienstregelingen ingegaan, wat betekent minder treinen, vollere treinen. Minder trams en minder bussen. 

Ik probeer weer een nieuwe route naar de Oostelijke Eilanden. Je kan òf naar Amsterdam CS en dan tram 26 naar IJburg, òf naar Amstel en dan bus 65 naar het KNSM, òf vanaf Amstel met de metro naar het Weesperplein en dan tram 7. Eigenlijk duurt elke route 1 uur en een kwartier. Ze hebben allemaal hun tegenslagen, maar uiteindelijk kom je er wel. Nu ben ik gestrand op Amstel met onduidelijke en tegenstrijdige mededelingen en geen trein. Het perron stroomt langzaam vol.

In de NS-app lees ik dat er ‘logistieke beperkingen’ zijn tussen Amsterdam en Utrecht. Knap gevonden vaagheden. We gaan het zien. De heenweg om 11u was de trein ook al vertraagd en propvol. 

Onze rappe en zeer gewaardeerde bus 3 gaat in de avond van vier keer per uur naar twee keer per uur. De laatste bus gaat nog steeds om 01u, maar vanaf nu is het vrees ik handiger om met de fiets naar het station te gaan.

maandag 12 december 2022

Güstrow

Hier was ik dus nog maar enige dagen geleden. Tekeningen zijn altijd mooie herinneringen

Van slangen en engelen

‘Je blogt ineens niet meer’, zei Zus3 afgelopen zaterdag, ‘is er wat aan de hand?’ Ja, er was wat aan de hand. Dit lange rit van MeckPom naar huis was op zich best voorspoedig gegaan, ondanks sneeuw, ongeveegde binnenwegen, mist, files, maar hij eindige volkomen bizar en levensgevaarlijk. Hoewel ik er nog ben en het achteraf dus meegevallen is. Na de WK-wedstrijd Nederland-Argentinië vrijdagavond heb ik ongeveer het hele weekend liggen slapen. Heel onrustig. Bijkomen.

Vrijdagavond, ik was bijna thuis, het was half vijf en donker en drukke avondspits, en midden op de stervensdrukke rotonde van de Zuilense Ring en de Franciscusdreef hield de auto ermee op. Daar stond ik, midden op de rotonde met stoplichten, met van alle kanten optrekkend verkeer. De auto deed niets meer. Ik hoopte nog op een koene ridder die me zou redden, maar nee. Met de moed der wanhoop draaide ik nog maar eens aan de sleutel en ineens startte hij weer en kon ik een paar meter rijden waarna alles weer stilstond. En een benzinegeur! Wat moest ik doen? Zou de auto ontploffen als ik nog een keer startte?

Op de een of andere manier lukte het nog twee keer om de motor te starten en een paar meter vooruit te komen. Aan het begin van de Franciscusdreef is een stopplaats met een infobord/stadsplattegrond, daar kreeg ik de auto naar toe. Tussen het ongeduldige verkeer door. Toen stond ik soort van veilig. Wat nu? Eerst Bobby bellen of eerst de Wegenwacht? 

Op die stopplaats stond echter ook een wegsleepauto. Twee Marokkaanse mannen waren er bezig. Ze kwamen naar me toe. ‘Wat is er? Doe de motorkap eens open?’ Ze constateerden: ‘Uw benzineslang is losgeschoten. Maar dat is helemaal geen benzineslang, dat is een waterslang.’ Dus die Mazda-dealer in Güstrow heeft er een flutslang op gezet. Ze kortten het slangetje een stukje in en zetten het weer vast. Ze vertelden dat ze automonteurs waren, van een garage aan de Tractieweg, ook in Zuilen. ‘Zo komt u wel weer thuis’, zeiden ze. Het was nog 1 kilometer. En toen waren ze weg. En ik reed naar huis, het hart klopte in mijn keel. Wie kan ik na vier keer niet adequate benzineslang-reparatie nog vertrouwen? Wie waren deze mannen? Engelen? Ik kwam thuis en al gauw stonk de hele parkeerplaats achter ons huis naar benzine.

Bobby heeft inmiddels uitputtend onderzoek gedaan naar benzineslangen in auto’s en in het bijzonder voor de Mazda6. Blijkbaar staat er hoge druk op deze slang en kunnen gewone slangen dat niet aan. Het was een van de eerste injectiemotoren van Mazda, 2012, misschien staat er extra druk op zo’n pomp? 

Vanmorgen gaan we samen naar de garage, ik om mijn belevenissen te vertellen en Bobby om zijn bevindingen tegen Dirk aan te houden. Dirk zegt dat hij dit nog nooit meegemaakt heeft, dat een gewone benzineslang altijd voldoet. Hij gaat er achteraan. Hij gaat het oplossen. Er is altijd een oplossing, zegt hij.

zondag 11 december 2022

Let it snow (2)


Voor wie tegen de 60 loopt en stiekem nog droomt van een late muziekcarrière heb ik een blijde boodschap: het kán. Kijk! Zus4 is het levende bewijs. Een aantal jaar geleden ging ze op saxofoonles en nu speelt ze in een orkest: het Synfonisches Blasorchestra Landkreis Rostock. Gisteren hadden ze kerstconcert en vandaag stuurt ze een filmpje. Het grijze koppie in het midden. Wir sind Stolz!

Curved Angels

Met Zus3 ga ik naar Waddinxveen, naar de loods van de webwinkel Curved Angels, wie weet om een trui, een vest of een kerstjurk te scoren. Ik ben helemaal gegrepen door de hyperpositieve eigenares Bianca die elke dag filmpjes op Facebook zet. Zie foto. Alles staat haar geweldig. Het zijn niet erg dure kleren, en ze heeft het steeds over maat 48, dat is wel heel veel, en het is haar niet aan te zien. Dat komt omdat ze zo lang is, zegt ze zelf.

De loods is open op zaterdag van 12-16u. Er komen dikke vrouwen van heinde en verre. Je krijgt een kledingrek mee en daar kun je kleren van je keuze op hangen. Achter in de loods hangen roze gordijnen, daar mag je passen. Je kledingrek parkeer je ervoor, dat beschermt je een beetje tegen de blik van de andere dames. 

Zus3 scoort een donkerrode gebreide kerstjurk, een trui, een zwarte broek en een felle sjaal. Ik pas ook een mooie donkerrode net iets andere kerstjurk, de kleur staat me prachtig met mijn grijze krullen, maar het model is net niet goed. Het model dat Zus koopt staat mij ook goed, maar dat heeft zij al. Ze hebben ‘m nog wel in het zwart en het staat ook goed, maar ik wil geen zwarte jurk. 

Ze verkopen er ook geweldig leuke zachte fleece colberts met mouwboordjes van baseball jacks, maar die zijn echt te groot, dan moet je de mouwen omvouwen en zie je die leuke boordjes niet meer. Het is ook wel weer een troost dat ik niet curvy genoeg ben voor dit aanbod.

Ik vind het heel ontroerend, al die voluptueuze vrouwen niet zo welvarende vrouwen die er zo graag een beetje mooi uit willen zien met Kerst. En anders ook. In de pasloods tussen de roze gordijnen met geen privacy geeft iedereen elkaar hartelijk advies en complimenten. Al ben ik niet geslaagd, het is een topuitje. 

Tussen twee vrouwen

Gezien op Netflix de film Between two women, speelt in de jaren vijftig in Engeland. Een industrieel stadje. Film uit 2004, dus ook alweer 20 jaar oud. Vaders werkt in de fabriek, moeders zorgt voor huishouden en zoontje. Zoontje is begaafd tekenaar. Het is een vreugdeloos huwelijk: vader is ongelukkig, mopperig, jaloers en heerszuchtig. Tussen moeders en de juf van het zoontje bloeit iets moois op. Heel langzaam, maar onmiskenbaar. Het is allemaal heel subtiel en niet expliciet. Read between the lines. Mooi wel.

Het is even bijkomen van het reizen en de tegenslagen. Beetje voetbal kijken en verder veel slapen.

donderdag 8 december 2022

Let it snow (1)

Geen idee of het in Nederland sneeuwt maar hier in MeckPom doet het dat wel. Het ritje van Kirch Kogel naar Schwerin is dus sprookjesachtig. Natuurlijk maak ik me al een beetje zorgen over de terugreis, maar vandaag ben ik nog in handen van Zus4, die deze weersomstandigheden gewend is.

In Schwerin was ik alleen rond 1995, toen ze hier naar toe verhuisden. Het was een barre steenkoude winter en niets deed het nog. Nog veel onverharde wegen en bijna geen telefooncellen. Ik wilde iets van dit land begrijpen en ging naar de musea in de hoofdstad Schwerin. Landschapschilderingen bekijken. De schoonheid ontdekken. Schwerin was toen een saaie stad. Nu is het een prachtige stad. 

We doen de Kerstmarkt. Het is een grote gezellige Kerstmarkt. We doen een mok Glühwein en kijken bij alle kramen en winkels. We gaan ook in Kressmann, de plaatselijke Peek & Cloppenburg, en Zus4, die zó op het platteland woont dat ze alles online koopt, past en koopt diverse mooie truien en broeken. Ik zit er vergenoegd bij. Zie je hoe leuk ‘echt’ winkelen is?

Tenslotte gaan we eten bij een Pakistaan: Lahori. Erg lekker. En gezellig. ‘n Heerlijk dagje uit.




woensdag 7 december 2022

Twee keer Güstrow

De eerste jaren dat ik in Güstrow kwam was het er nogal armoedig. Gevolgen van de DDR-tijd. De stad is nu prachtig opgeknapt en heel kleurig. Misschien kan ik wat beelden halen om te tekenen.

We bellen de Mazda-garage, maar die kan nog geen uitsluitsel geven over de reparatie van de auto. Gelukkig mag ik de Mitsubishi van Zus4 gebruiken.

In Güstrow is geen Kerstmarkt en zijn de winkels tamelijk armzalig, maar toch is het fijn om een beetje door de Altstad te zwalken en plaatjes te schieten. Misschien gaan we morgen naar Schwerin, de hoofdstad van MeckPom, als haar werk het toelaat. Daar is wél Kerstmarkt.

De rest van de dag breng ik door op mijn kamer. Het is net als in het klooster, vertel ik. Op je kamer zitten tekenen en muziek luisteren. Heerlijk.

Aan het eind van de dag belt de garage dat de auto klaar is, dus wij wéér naar Güstrow. Helaas zijn de mensen van de werkplaats al naar huis en is er niemand meer om hun visie op het slangetje uiteen te zetten. Het is hier op 16u al donker dus pas morgen kan ik het ‘originele Mazda-slangetje’ inspecteren. Ik vind dit geen leuke avonturen.

dinsdag 6 december 2022

Dinsdagvrouwen

Het koor waar Zus4 op zit oefent op dinsdag en noemt zich de ‘Dienstagsfrauen’. Ze gaan binnenkort op een kerstmarkt zingen en oefenen daarom nu kerstliederen. Sommige ken ik, andere niet. 

Ook dit koor is weer heel anders dan het onze. Ze zingen veel pop songs,  bekendere nummers, zodat iedereen meer uit volle borst zingt dan bij ons. De dirigente Hannah is jong en enthousiast en ondernemend, ook wel een beetje chaotisch, en de algemene sfeer van het koor is levendiger en vrolijker. Ze oefenen maar een uur: van half acht tot half negen. Leuk om even deel van uit te maken. 




De ADAC

Eerst maar eens met Zwager4 onder de motorkap gekeken. Inderdaad: het slangetje sproeit als een gek benzine zodra je de motor aanzet. De ADAC laten komen. Ook geen eenvoudige taak. Het systeem tussen ANWB en ADAC heeft het huisnummer niet meegenomen in de opdracht, dus de ADAC-man kan me niet vinden. Hij probeert me te bellen maar we zitten hier in een Funk-Loch. Geen bereik.

Wat een raar slangetje, zegt de ADAC-man. Dat is veel te slap. Er hoort een gewapend slangetje. Hij belt met de Mazda-garage in Güstrow. Die gaat zijn best doen voor een origineel slangetje. Hij wil de auto meenemen maar hoho dat gaat zomaar niet. Ik ga mee! Neef Joost chaperonneert me.

Nu is het afwachten. De Güstrowse garageman hoopt dat hij morgen of overmorgen een slangetje heeft, hetzij nieuw hetzij van een sloop. 

Palmen en Duras

In de vroege ochtend in KiKo liggen kijken naar het boekenprogramma ‘Brommer op zee’ met Connie Palmen. De presentatoren Ruth Joos en Wilfried de Jong lopen met haar door Parijs om te praten over schrijvende vrouwen, alcohol, de liefde, oude verruïneerde gezichten en over de Franse schrijfster Marguerite Duras. Ik heb altijd een beetje een hekel gehad aan de geaffecteerde stemgeluid van Connie Palmen maar ik heb wel bijna alles van haar gelezen. Zoals ze alle aspecten van het leven onderzoekt en fileert. Uitvergroot. 

Blijkbaar komt er een nieuw boek van haar aan, volgend jaar, een verzameling essays over schrijvende vrouwen. Dat boek wil ik wel. Misschien wil ik Duras ook wel lezen. Ik heb Duras nooit gelezen. 

In 2017 schreef Palmen al een boekenweekgeschenk getiteld De zonde van de vrouw over vier begaafde en beroemde vrouwen die zichzelf te pletter zopen: Marguerite Duras, Jane Bowles en Patricia Highsmith, en de actrice Marilyn Monroe. Dit nieuwe boek zal wel een uitwerking van die eerste verzameling zijn. Zelf drinkt Palmen nu niet meer.

Het programma ‘Brommer op zee’ houdt helaas op. Er kijken wekelijks 150.000 mensen naar. Het gaat vervangen worden door Eus’ Boekenclub. Vooralsnog jammer. Eus zie je al overal. Ik vind ‘Boeken aan zee’ een heel mooi programma.

maandag 5 december 2022

Peentjes

De benzinegeur. Vervolg. Vorige week stond Bobby stil op de A20 bij Gouda en kwam de Wegenwacht. Een slangetje tussen de benzinetank en de motor bleek lek te zijn. Dus dát was de oorzaak van de benzinegeur. Toen is het koolstoffilter - dat nog in bestelling stond - afbesteld. Vervolgens ging Bobby bij onze eigen garage in conclaaf en stelde Dirk vast dat de Wegenwacht er een nieuw oud slangetje geplaatst had dat nu óók lek bleek te zijn. Zucht.

Ik ga zmtoch niet helemaal lekker op weg ga. Het is 624 km van Utrecht naar MeckPom.  De brandstofmeter in de auto geeft aan dat ik met een volle tank een bereik heb van 870 km. Dat moet toch makkelijk op één tank te halen zijn. 

Bij het optrekken en bij stoplichten ruikt de auto nog steeds naar benzine. En weer zie ik de brandstofmeter sneller zakken dan je zou denken. Als ik een eind voorbij Hamburg bij de Raststätte Schaalsee een kop Gulaschsuppe ga eten overweeg ik bij te tanken, maar de benzine kost daar € 2,22. (In Nederland was het bij een goedkoop tankstation nu € 1,72) Dus rijd ik nog door. De range zou nog 150 km zijn. Het volgende benzinestation is in Goldberg, 100 km verderop. Maar net voorbij Crivitz gaat het benzinelampje branden terwijl het dan nog 30 km naar Goldberg is.

Daar rijd ik dan door de binnenlanden van MeckPom peentjes te zweten over een provinciale weg in de  schemering zonder enige stopplek. Wat als! 30 km met de lampje aan. Maar ik haal de benzinepomp van Goldberg. Wat een opluchting.

Het eerste wat Zus4 zegt is dat de auto zo naar benzine ruikt. Morgen maar de ANWB bellen die dan hopelijk de ADAC stuurt. Volgens Neef Joost komt de ADAC uit Dobbertin. Abenteuer.

zondag 4 december 2022

Stadsontwikkeling

Ik had toch verteld over ons Natuurgebied Zuilen, dat ze van dat lieve natuurgebiedje een recreatief park willen maken en dat er veel protest tegen is. Ik heb ook geprotesteerd en gezegd dat dat heerlijk ongekend rustige natuurgebiedje een van de redenen is dat we hier zijn komen wonen. Met genoegen volg ik de Facebookgroep. Daar heeft iemand ontdekt dat de gemeente nu een ‘strategisch projectmanager’ zoekt om deze klus te klaren. Het ziet ernaar uit dat ze geschrokken zijn van al het protest waar ze niet omheen kunnen. Dat moet een Strategisch Projectmanager gaan sussen.

Nol en Ernie met wie we ditmaal bij ons voetbal kijken blijven na afloop oneindig lang hangen, waarbij we alle thema’s doornemen en ook de stadsontwikkeling en ons natuurgebiedje. Not in my backyard. Zij wonen in de wijk Oog en Al direct aan het Amsterdam Rijnkanaal waar aan de overkant de wijk Leidsche Rijn zich verder en verder ontwikkelt. Zij wonen net onder de Daphne Schippers fietsbrug, en daar aan de overkant komen nu twee flats. En de oevers/kades aan beide kanten van het kanaal worden ook ontwikkeld met groen en picknickbanken en sporttoestellen, zodat er fiks gerecreëerd kan worden. 

Voor de mensen die daar wonen is dat behoorlijk wennen. En dus protesteren. Eerst woonden ze aan de absolute rand van de stad, met de A2 en verder lege polders aan de overkant van het kanaal. Eerst werd de A2 ondertunneld, en nu komen er huizen op. Ik denk dat het niet zo erg is, het kanaal is zo breed, en wordt waarschijnlijk optisch alleen maar breder als daar huizen komen. Die fietsbrug is ook mooi. Ik maak er veel gebruik van. Ik vind dat hun straat alleen maar mooier wordt en het kanaal breder van al die projecten. Maar wel meer reuring ja, dat wel. En minder vogels.

zaterdag 3 december 2022

‘Kikkererwtencrisis’

Voor vanavond na de WK-wedstrijd Nederland-Amerika heb ik een vegetarische traybake met o.à. kikkererwten bedacht, maar onze kikkererwten zijn op en onze AH heeft ook geen kikkererwten meer. Dus op de nieuwe laarzen wandel ik helemaal naar de Jumbo in Overvecht Noord, ook om de laarzen in te lopen, zijn daar ook nauwelijks kikkererwten, alleen nog van het merk Bonduelle voor € 2,59 per blikje. ‘Er is vast een internationale ‘kikkererwtencrisis’. grapt Bobby, maar nu ik het even ga googelen lijkt dat echt zo te zijn.

In een bericht (uit juli 2022) lees ik dat de grootste leverancier van kikkererwten Rusland is, en dan Oekraïne. Er waren wel kikkererwten maar door de oorlog ligt de export uit die beide landen vrijwel stil en die oogst is grotendeels vernietigd. En in de USA, het derde kikkererwtenland, zijn de veranderde weersomstandigheden minder gunstig waardoor de boeren andere gewassen zijn gaan telen. Nu is er wereldwijd een groot tekort en dat is vooral voor landen als India, Pakistan en Bangladesh een groot probleem omdat peulvruchten daar de belangrijkste eiwitten zijn. Dat u het weet.

Overigens heeft de Turkse groenteboer in ons winkelcentrum kikkererwten wel in allerlei formaten potten en blikken. Gewoon zoals altijd. Helemaal niet duur. Het is een raadsel.

ANWB

De ANWB staat voor toppunt van burgertruttigheid en angst voor gevaren. Toch ben ik al vele vele jaren lid, vooral natuurlijk vanwege de Wegenwacht, maar ik kom - bij gebrek aan V&D - steeds vaker bij ze terecht. Nu weer hadden ze stoere warme leren laarzen gevoerd met bontje. En met de vrieskou op komst lijkt me dat wel heerlijk. Ter vergelijking heb ik ook nog schoenen en laarzen gekeken bij de firma Kroon aan de Nachtegaalstraat, waar ons hele koor de schoenen koopt, maar daar zijn ze veel duurder en niet speciaal mooier dan deze. Dus ik vandaag weer terug naar de ANWB, alwaar ik ook nog een warme hoofdband scoor. Dit alles vanwege de op handen zijnde vorst. En mijn aanstaande reisje van MeckPom, waar het altijd kouder is dan hier.

Bobby moet lachen om mijn volle ANWB-tas, terwijl ik altijd grappen maak over de ANWB. Dus wij delibereren over het gemis van de V&D. ‘V&D was ook wel een soort ANWB’, zegt Bobby, maar dat ben ik niet eens. Als je handschoenen, sjaals, rugzakjes, sokken verzin het maar nodig had was was er bij V&D altijd volop keus, in allerlei kleuren en smaken. De laatste jaren hadden ze zelfs een hip kleurig jongerenmerk: Soho. Nu weet je steeds niet waar je naar toe komt en kom je uit bij de ANWB. Veilig, degelijk en een beetje gedekt. Maar op deze laarzen loop ik toch wel trots.