Het bos

Ik ben nu 25 uur in het klooster en inmiddels helemaal ingedaald. Het is wat ik me ervan voorstel: lezen, muziek luisteren, wandelen, naar de zusters kijken en luisteren, aandachtig om mij heen kijken. De nonnen zingen prachtig, heel hoog, ijl, zuiver, gelijk, jong. als één stem. En zonder dirigente.

Hoe anders is de wereld als je niet converseert. Er zijn zes andere gasten. We eten samen, zwijgend, en wassen samen af, zwijgend. Het zwijgen is even wennen, maar niet erg. Het is veel glimlachen en galant zijn.

Er is een abdij(boek)winkeltje, dat twee uur per dag open is en dan goed bezocht wordt. Ik heb twee boekjes gekocht: een over de geschiedenis van de orde en het klooster, en een met interviews met een aantal zusters. Hoe ben je hier zo terecht gekomen. Misschien koop ik later nog een boek met herinneringen van Thich Nhat Hanh, maar men moet niet overdrijven, ik had al vijf boeken mee.

Twee wandelingen heb ik al gemaakt. Dat is goed voor de Ommetjes-app. Er zijn hier veel naaldbomen. Ze doen me denken aan mijn eerste vakantie naar Zweden - met Will. We logeerden in huisjesparken in eeuwige naaldbomenbossen. Ik vond het er niet echt fijn, ben daarna altijd naar de kust gegaan, maar die hoge naaldbomen (‘Hoog Sammy kijk omhoog Sammy!’) vond ik prachtig. In het avondlicht werden die stammen roze-lila. Daar heb ik toen nog een pastel-tekening van gemaakt.

Omgeving

Het rare hier: het klooster heeft geen (wandel)kaart van de omgeving. Wat ik meestal doe in een nieuwe omgeving: onderzoeken waar ben ik en wat kan ik hier? Hoe steekt alles in elkaar? De abdij heeft een heel bijzondere architectuur, waardoor je in eerste instantie binnen ook niet goed snapt waar je bent, maar buiten is iets vergelijkbaars aan de hand. De gasten zuster lacht dat er niet zoveel tijd tussen de gebedsdiensten is, dus als je rondjes van een uur wandelt dan verdwaal je niet. 

Er zijn hier zéven gebedsdiensten per dag. De eerste is om half vijf, de tweede om kwart over zeven, de derde om half tien, de vierde om twaalf uur. De eerste en de derde sla ik over. De diensten duren bijna drie kwartier. De zusters zingen prachtig ijl, maar ik wil me niet gevangen voelen in hun schema. Want er zijn dan ook nog de maaltijden. 

Dus het ontdekken doe ik dwalend. Mijn eerste Ommetje, direct na het ontbijt. De omgeving is hier bepaald woest en leeg. De benedictijnen willen in woeste lege gebieden wonen. Een deel van de omgeving hier hebben ze trouwens woest en leeg gemáákt. De natuurbegraafplaats is een heideveld dat tot voor kort helemaal geen heideveld was. Het is hier geen vruchtbare grond.

Verderop ligt een golfbaan en sportcomplex Papendal. Over het complex loopt een Klompenpad. En er is een bos. Vooralsnog zigzag ik wat om de abdij heen en over de natuurbegraaafplaats. Het is prachtig, en prachtig weer.

Koningsoord

Gearriveerd in het Abdij Koningsoord in Oosterbeek. De orde woonde tot niet heel lang geleden in Berkel Enschot bij Tilburg, maar daar werd vlakbij of zelf op hun terrein een nieuwbouwwijk gepland en dat was dat. Met veel hangen en wurgen werd uiteindelijk dit landgoed gevonden en hebben ze er uiteindelijk een fonkelnieuw klooster neergezet. Dertien actieve zusters wonen hier en nog wat oudere minder mobiele. Een deel van het landgoed is nu natuurbegraafplaats. Dan zijn ze er zeker van dat hier geen nieuwbouw wordt gepleegd. 

In de gastenvleugel hebben we elk een nette eenpersoonskamer met eigen douche en toilet. Er is een huiskamer annex bibliotheek en twee eetzalen. We mochten er pas om 15u in, dus het acclimatiseren moet nog beginnen. We hadden in eerste instantie graag naar de Clarissen in Meghen gewild, daar is alles oud, maar die waren al maanden volgeboekt. Ik weet nog niet wat ik ga doen, ik heb mijn tekenspullen en wel zes boeken mee. 

Het leuke van dit blog is dat je zoveel terug kunt vinden. In 2010 had ik mijn eerste kloosterexperience en wel in Abdij Koningshoeven, het mánnenklooster (met bierbrouwerij) van Berkel Enschot.

- De zusters bijna bankroet:

https://www.trouw.nl/a-b49128ea

- De natuurbegraafplaats:

https://www.trouw.nl/a-b3264302

- Het oude klooster is nu een appartementencomplex in een nieuwbouwwijk.

https://koningsoord.nl/?sf_source=google&sf_medium=cpc&sf_campaign=18627319638&gclid=CjwKCAiAxvGfBhB-EiwAMPakqiA34dCmSV6jZEiBTWObsyAItg-pgLdFua-U0DcigD57MNvpN4aLKBoCSS0QAvD_BwE

Open Dutch Fiber

Komt er een jongmens aan de deur om een foto te maken van de meterkast. Hij is van Open Dutch Fiber staat op zijn helgele vestje. Ze komen glasvezel aanleggen. Over een jaar ofzo. We hebben nu alles via KPN omdat ik bij xs4all zat, maar dat kan allemaal, zegt hij. Raar is dat, ik geef hem zomaar mijn e-mail, mijn telefoonnummer en een handtekening op zijn telefoon zonder dat ik weet precies waarvoor. Ik pruttel wel een beetje maar doe toch alles wat hij vraagt. 

https://opendutchfiber.nl/projects/utrecht

Bij de buren

Ik had nog een boekenbon en heb bij boekhandel Steven Sterk twee boeken gekocht. Waaronder dit Bij de buren van Kristine Bilkau. Deze roman gaat over een vrouw van tegen de veertig die - met man - die vanuit Hamburg verhuisd is naar een provinciestadje boven Hamburg, aan het kanaal tussen de Noordzee en de Oostzee, Sleeswijk Holstein. De huizen zijn daar betaalbaar en het is er niet al te welvarend. Ze wonen aan het kanaal vlak bij een veerpont. Alleen al om die omgeving wilde ik het lezen. Als we naar Zweden rijden rijden we erdoor. We zijn een keer naar Travemünde geweest, naar Kiel. Ik ben een keer naar het Emil Nolde Museum geweest daar tegen de Duitse grens aan, langs de Duitse Wadden, het stadje Husum. Eerder las ik Onder buren van Juli Zeh die van Berlijn naar een Oost-Duits dorp verhuisde. Het contrast tussen de verkommerende plattelandsstadjes en de grote steden waar de prijzen van het wonen de pan uitrijzen. Hier zijn nauwelijks winkels meer, laat staan gezelligheid.

Deze vrouw heeft een soort keramiekwinkel annex pottenbakkerij in zo’n voormalig winkelpand. Verder hunkert ze vooral naar zwanger worden en een gezinnetje stichten, maar dat wil maar niet lukken. En ze heeft schaats contact met mensen in het stadje. Het huis van de buren is verlaten, maar die hebben nooit afstand genomen.

De andere hoofdpersoon is een vrouwelijke huisarts van begin zestig. Zij wil wel stoppen met werken, en is bezig te bedenken hoe. Zij maakt in haar praktijk rare dingen mee. Het is allemaal een beetje unheimisch, een dorp zonder duidelijke samenhang. Bewoners die op zichzelf leven en geen contact zoeken. Ieder voor zich. Gaat het ook speciaal over eenzaamheid onder vrouwen in dergelijke gebieden? Veel van wat er beschreven wordt is in en om het huis. Ik ben nu halverwege, het is een beetje unheimisch, suspense. Het spreekt me zeer aan. Het debuut van deze schrijfster De gelukkigen (2016) heb ik een paar jaar geleden ook gelezen, maar dat boeide me niet zo. 

In recente interviews met Bilkau lees ik dat ze zelf nog steeds in Hamburg woont en dat een fijne creatieve stad vindt, maar dat ze opgegroeid is in zo’n stadje in Sleeswijk Holstein.

Ruigenhoekse Polder

Wat een bof, zo mooi weer. We deden weer een Stille Wandeling. Er liepen nu negen mensen mee. Ze vonden het mooi en prachtig en fijn. De gedichten van Kopland die we uitgezocht hadden vonden ze ook erg mooi. Een vrouw zei na afloop dat het zo fijn was dat er iemand voorop liep en de route aangaf, en dat ze alleen maar mee hoefde te lopen. Ik was dus degene die de route uitgezocht had en voorop liep. En ik bedacht zelf dat het niet altijd leuk is om voorop te lopen, want dan zie je de anderen niet. Maar dat, dat krijg je. 

Hieronder mijn ‘foldertje’.

Save The Date

Na wat geheen-en-weer met de dirigente over de tekst is er een definitief affiche. Nu kunnen de koorleden dit aan hun familie en vriend(inn)en sturen. Save The Date. Zaterdag 13 mei 2023. Kom je ook?

Normal People

Vorig jaar gaf ik Elly voor haar verjaardag een boek van de Ierse schrijfster Sally Rooney. Ik had haar boek 'Normal People' bij nogal wat mensen op stapels nieuw-te-lezen zien liggen. Maar ik weet niet meer of ik haar Normale mensen of Conversaties met vrienden had gegeven. Toen ik het zelf ging lezen vond ik er weinig aan. Ik denk nu dat het Conversaties met vrienden was, dat gebabbel van twintigers. Elly bekende later dat ze het niet gelezen. (Inderdaad, ik had het afgelopen zomer mee op vakantie). 

Nu is Normal people op tv te zien, een 12-delige serie naar dit boek. ‘De film is beter dan het boek’, lees ik ergens. Het zijn afleveringen van een half uur, dus met een beetje bingen ben je in drie dagen bij.

Het is een mooi en aangrijpend liefdesverhaal. Ik citeer wat inhoud uit de VPRO-gids: 'We ontmoeten de Ierse Connell en Marianne in hun laatste jaar van de middelbare school. De slimme, populaire Connell is zoon van een liefdevolle alleenstaande moeder. Hij is een van de steratleten van school. Marianne is een einzelgänger uit een welgesteld maar ernstig disfunctioneel nest, die zich verschuilt achter haar intelligentie.

Connells moeder werkt als schoonmaakster in de villa waar Marianne woont met haar moeder en haar broer. Als Connell haar een keer ophaalt na haar werk loopt hij Marianne daar tegen het lijf. Ze ontdekken dat ze een liefde voor boeken delen en niet lang daarna delen ze ook het bed, vrijwel dagelijks en intens. Maar Connell doet op school alsof Marianne niet bestaat. Te onzeker over wat zijn vrienden zullen denken van hun ‘vriendschap’. Als hij een ander meisje meevraagt naar het schoolfeest, trekt Marianne zich terug.

Een jaar later is de situatie omgekeerd. Marianne heeft haar draai gevonden op de universiteit van Dublin. Ze is omringd door vriendinnen en vrienden. Nu is het Connell die niet op z’n plek is en zijn toevlucht zoekt in boeken – totdat Marianne hun relatie een nieuwe kans krijgt. Maar nu is hij de vreemde eend in háár wereld. En ook ditmaal gaat het mis. Niet omdat ze te weinig voor elkaar voelen, maar juist omdat het ze maar niet lukt om elkaar duidelijk te maken hoevéél ze voor elkaar voelen. Dit scenario herhaalt zich nog een paar keer in de vier jaar die Normal People beslaat. En elke keer doet het iets meer pijn. Ook bij de kijker.’

Normal People is te zien bij NPO Plus en NLZIET.

De oto (again...)

Ik durf het haast niet meer te vertellen, maar aan de andere kant is het leerzaam en lekker griezelen voor anderen. Toen we vorige week donderdag prinsheerlijk in de gereviseerde oto naar Auntie reden hoorden we een rare diepe brom. Zo’n geluid dat je niet thuis kunt brengen, maar dat niet klopt. Dinsdag ging Bobby ermee naar onze Dirk die slecht nieuws had. De remblokken waren doorgebrand. Een reparatie zou wel tegen de 1000 euro kosten. 

Bobby belde Chris te IJsselmuiden, maar die was naar Duitsland om nieuwe tweedehands auto’s in te kopen. De vader van Chris nam de telefoon op en hij was duidelijk geïrriteerd dat er wéér wat met de Mazda was. Ook over de prijsopgave van Dirk was hij kwaad. Bobby stuurde ‘s nachts een mailtje naar Chris dat we toch deze reparatie bij Dirk gingen laten doen als hij niet reageerde, en dat we hém dan de rekening zouden sturen.  

Woensdagochtend belt Chris opgefokt op dat hij het niet akkoord gaat en dat zijn vader de oto die dag nog bij Dirk zou komen halen. En dat-ie donderdag klaar zou zijn. 

Vanmiddag brengt Chris de oto weer uit Zwolle terug. Volgens Chris zou het probleem met de remblokken kunnen komen omdat wij gereden hebben met de handrem niet helemaal los. Huh? We zijn ons niets bewust, naar wie zal het zeggen? Chris’ knorrige Zwolse vader is ook mee. Die is vooral woedend over de hoge facturen van de garages hier rond Utrecht. Dat Mazda Maarssen een arbeidsloon van €160 per uur in rekening bracht! ‘Dat doet zelfs Mercedes niet. Die heeft als maximumtarief €120.’ Ook over de offerte van Dirk is hij woedend. Die ‘dure’ onderdelen hebben zij ingekocht voor 2x €90 euro per stuk en dan ook nog 60% korting. En twee uur aan gewerkt. Hoe durfde onze Dirk daar €1000 euro voor te vragen!

We staan er een beetje met onze mond vol tanden bij. Elk euvel aan de auto levert weer een schat aan informatie op. En steeds geloof je de laatste die je gesproken hebt. 

De volkstuin

Bobby moet even mee naar de volkstuin, want de deur van het huisje wil niet meer op slot. Het hout dat werkt. Het zet uit, krimpt en verzakt. Ook al gaat het om maar een millimeter: met sloten en sleutels steekt dat nogal nauw. Met een kleine beitel op zijn multitool uit Wenen (trots op) weet hij het probleem te verhelpen. 

En ik kan weer stukjes dood gras en hout knippen.en als er dan onder dat dode hout narcissen vandaan piepen dan word je toch weer een heel klein beetje vrolijk. Het plan is nu om elke dag een uurtje te knippen en te spitten zodat er uiteindelijk lege borders ontstaan en daar dan een plan voor maken. Ik heb een site Directplant.nl gevonden waar ze veel voorbeelden van borders hebben. 

Tuininspiratie:

https://www.directplant.nl/tuintips/inspiratie

Het park

Ik deed een interview met een documentairemaker die een film gaat maken over het Park. Dat was een leuk gesprek. We delen het enthousiasme over de veelzijdigheid en veellagigheid van het gebied, dat ik inmiddels in meer dan 30 interviews in beeld gebracht heb. Hij gaat die verfilmen. Leuk om iemand te treffen met dezelfde fascinatie voor datzelfde bijzondere park.

Ik zal eens een lijstje maken over wat ik allemaal al gedaan heb.





Mijn Verzameld Werk (tot nu toe) over het Máximapark

1. De ontwerper van het park Adriaan Geuze;
2. De Jeremiebrug;
3.De uitkijktoren het Observatorium incl interview met kunstenaar LucasLanglet: 
4. De Vikingrijn, incl interview met Johan Berghuis;
5. Een bijenzwerm.

6. Struinen in de tuinen;
7. Steede Hoge Woerd incl interview met directeur Rob Nillezen;
8. Het archeologisch museum van het Máximapark 
9. De Vlinderhof;
10. Interview met Vlinderhof-initiatiefnemer Marc Kikkert.

11. Interview met voorzitter Parkberaad Noortje Voulon n.a.v. Green FlagAward;
12. De Dompleinbomen;
13. De Haarrijnseplas;
14. Het Gat van Serton;
15. De Maximus Brouwerij.

16. De Wood Chapel;
17. De houten Japanse Bruggen;
18. De krasse knarren;
19. De schaaktafels. Interview met Jésus Medina;
20. De Máxima parkrun. Interview Wout van Dijk.

21. Het kunstwerk Rituele Depositie;
22. Interview met de kunstenaar van Rituele Depositie Mathilde ter Heijne;
23. De mannen van het Leger des Heils;
24. Interview met Henny Smorenburg over de Werkschuur;
25. Interview met Gideon Vreeman, stadsecoloog.  

26. Baloise Ladies Tour;
27. Interview met Peter Mocking, supervrijwilliger;
28. De Buurtcamping;
29. Kinderopvang De Boerderij;
30. Kunstenaar Paul de Kort over landschapskunst. 

31. Wijkagent Jan-Michiel Quak over de politie en hetMáximapark;
32. Imker Patrick Schoemaker over de Bee Embassy;
33. Nieuwe voorzitter Vrienden van het Máximapark Elzeline Bergisch; 
34. Interview met projectmanager Japanse Tuin Zillah Kaptein;
35. De parkorganisatie. Interview met voorzitters Eveline Stroucken en Joyce Roskamp.  

36. DocumentairemakerHans den Hartog gaat film over Máximapark maken.

Onze Lieve Vrouwe Gasthuis

Vandaag bevind ik mij in het OLVG-Oost. Ik ben vroeg en kan nog even naar de kapel. Die vind ik erg mooi. Hij is moeilijk te vinden. Als je daar naar de kapel/kerk gaat kom je eerst langs de spoelkeuken van het personeelsrestaurant, met veel afwasgekletter. Een rare gewaarwording, omdat je even verstilling zoekt, maar het is in zo’n druk stadsziekenhuis natuurlijk ook woekeren met de ruimte. Ik ging er wel eens zitten toen ik aan de Zeeburgerdijk woonde. Het is mooi licht marmer en heeft een labyrint.

In de kleine binnentuin waar je vanuit de gang naar de kapel op uitkijkt staat dit beeld. Het treft me meer dan eerder. De kapel is natuurlijk een plek voor patiënten, maar ook voor hun geliefden, die steun geven maar zelf ook steun kunnen gebruiken.

Ditmaal is mijn doel de longafdeling op de 8e etage waar Will sinds een paar dagen ligt. Ze was ook al in het OLVG-West, het Anthonie van Leeuwenhoekziekenhuis en het AMC. Tussendoor thuis en nu dan weer hier.

Nog maar een maand geleden keek ik naar een tv-serie van Coen Verbraak over dit OLVG, met als insteek de enorm toegewijde artsen en verpleegkundigen en andere medewerkers. (Gek dat ik daar toen niet over geschreven heb.) Ik vertelde er nog over aan Will, die toen al meer dan een maand met rugpijn thuis op de bank lag en wat tips vroeg om naar te kijken. Ze had er niet naar gekeken, vertelt ze nu, maar de toewijding van de medewerkers kan ze nu wel beamen.

O Aeterne Deus

Vanavond luister ik op Spotify naar een jonge muzikante (klassiek saxofonist en muzikant) genaamd Lotte Pen. Ze woont in Deventer en komt uit de christelijke hoek.

Ze maakt heerlijke minimal meditatieve muziek. Ik had al eerder van haar gehoord vanwege een album ‘Pelgrim’, en meditatieve muzikale wandelingen die ze organiseerde met haar muziek op een koptelefoon op je hoofd.

Het nummer ‘O Aeterne Deus’ op Spotify: https://open.spotify.com/track/4xCK2SgxIyICmUv7Gzvr7n?si=lOf3_ImiRSW7-O33Mg95BA

Weer naar de tuin

Schoorvoetend ga ik weer naar de volkstuin. Ik heb de lidmaatschap en de pacht weer overgemaakt dus we gaan er weer een jaar van genieten. Eerlijk gezegd ben ik er zo anderhalve maand niet geweest en ik zie er best wat tegenop. Zo’n tuin na de winter, hoe ziet die er uit? Net zo als vorig jaar februari, toen ik ‘m kreeg. Afschuwelijk vond ik het. Koud en nat en naar.

Het eerste jaar absoluut niet zo systematisch aangepakt als ik mij had voorgenomen, dus nu zie ik mij wéér geconfronteerd met allemaal dode grassen en dood hout. Wat is wat? 

De boel is goddank niet overstroomd en/of ondergelopen, wel vochtig maar niet drassig. Geen plassen onder het huisje. Alleen de vorig jaar nieuw gekocht bamboe gordijntjes zijn verschimmeld, maar het Perzische vloerkleed van Tante Mies niet. 

Ik begin maar ergens uitgebloeide troep af te knippen en uit te trekken en te verwijderen. Vandaag knip ik ook de drie vlinderstruiken. En nog een struik die volgens mij wel gesnoeid mag worden al heb ik geen idee wat het is. Misschien was het de struikkamperfoelie, die prachtig rood bloeide. Dat had ik allemaal zullen noteren in groot notebook, maar dat heb dus ik niet gedaan. Als ik nou in een week of wat de ‘borders’ leeg krijg en omgespit dan kan ik misschien verzinnen wat ik daar anders wil. Vorig voorjaar bloeide het prachtig. Veel vergeet-me-nietjes, akelei, en vingerhoedskruid, herinner ik me.

Er bloeien wel wat, maar niet veel bloembollen. Ik had half december nog wel veel bollen gekocht, maar toen had ik absoluut geen puf om ze in de koude grond te stoppen. Er zijn alleen wat sneeuwklokjes onder de bessenstruiken en wat narcissen achter de bende van de borders. En een prachtig bloeiende helleborus op een niet zo opvallende plaats. Misschien moet ik die proberen te verplaatsen 

Twee uur houd ik het vol. Het is best zwaar werk en koud. Maar het is fijn om er weer te zijn. En hoe meer ‘troep’ ik weg krijg hoe fijner ik het er vind. ‘n Kopje hete thee tot slot aan de picknickbank doet wonderen. 

De foto bij dit praatje is van vorig jaar. Vandaag had ik nog geen inspiratie om te fotograferen. Of het moest de helleborus zijn.

De Nieuwe Vermeer

Ik keek naar de tweede aflevering van De Nieuwe Vermeer waarbij tientallen zo niet honderden Nederlanders een nieuwe Vermeer proberen te maken. Heel erg leuk programma, blijkt. Al ben ik niet zo op Dionne Stax, geef mij maar Annechien, maar aan de deelnemers is genoeg te beleven. Ik heb eigenlijk de artikelen over de Vermeer-tentoonstelling een beetje overgeslagen, had ook niet meteen de behoefte naar de tentoonstelling toe te gaan en nu kan het niet meer, wang totaal uitverkocht. Maar door dit programma is mijn interesse in Vermeer toch gewekt. Bijvoorbeeld als neuropsycholoog (prof) Margriet Sitskoorn aan de twee rivaliserende professionele kunstenaars komt uitleggen wat het kijken naar Vermeer zo behaaglijk maakt. De rustige straten, de voordeuren en ramen die open staan, mensen die kalm hun ding aan het doen zijn. 

- Terugkijken 'De nieuwe Vermeer':

https://www.npostart.nl/de-nieuwe-vermeer/POW_05598439

Cold War

Ik kijk naar de film ‘Cold War’, VPRO. Poolse zwart-wit film uit 2018 over een jazzmuzikant Wiktor die uit het communistische Polen naar Parijs vlucht, begin jaren 50. Hij zoekt jonge mensen voor een traditionele zang-en-dansgroep. Hij is stapelgek op een jonge zangeres Zula, die als hij haar vraagt mee te vluchten op het laatste moment de stap naar het westen toch niet waagt. Ze is bang dat zij niet genoeg kwaliteiten heeft om in een vreemd land succes te krijgen. Hij wordt in Parijs wel een goede jazzpianist, maar daarnaast toch vooral ontheemd.

Mooie film. Ik heb ‘m ooit gezien, herinner ik me wel, maar ik weet er erg weinig meer van. Op mijn blog is ik terug te vinden dat ik ‘m in 2018 zag in Rialto op de Ceintuurbaan in Amsterdam. Met Will. Het was dé film van 2018. 

Dat uitstapje herinner ik me nog goed. We gingen vroeg en aten na afloop een pizza in een nieuwerwetse pizzeria in De Pijp, je kon een pizza eten op vertoon van je bioscoopkaartje. Het was er druk, hip, vol jonge mensen. Ik woonde al een paar jaar in Utrecht maar vond het zó ouderwets gezellig dat ik vanaf toen wel elke week met Will in Amsterdam naar de film wilde. Toen ik in de Jordaan woonde en zij aan de Weteringschans gingen we elke week wel naar de film en dan een afzakkertje bij Eylders op het Leidseplein.

 

Koordag (2)

Sommigen haten me als ik deze plaatjes schiet. Dan ga ik vlak voor ze staan, wacht tot ze me aankijken, en schiet dan. Desondanks vind ik deze collages hartstikke leuk. Je kan ook één groepsfoto doen, maar ik vind dit karakteristieker. We zijn weer een grote groep. 

Het is een fijne dag. Van 09.15 tot 17.15u. We hebben het hele programma doorgenomen. Iedereen is optimistisch over het concert op 13 mei. En dan te bedenken dat we hier onder een systeemplafonnetje staan en dan we straks zingen in een kerk met een goeie akoestiek.

We hebben momenteel vijf die niet (lang) kunnen staan: een koorlid met ernstige MS, een met beginnende MS, een met hielspoor, een met spit, en een met een geopereerde knie. Allemaal alten. De dirigente maakte een grapje over de invalidenhoek, maar dat vond het koorlid met ernstige MS niet leuk. 

Levendige vooral zestig-plus vrouwen. 

Koordag (1)

Morgen hebben we Koordag. Vanaf 09.30 gaan we de hele dag ons aanstaande concert (13 mei) repeteren, maar we gaan ook lekker dikkedakken. Iedereen neemt wat mee. Shirley heeft vegan knolselderijsoep beloofd en ik van de weeromstuit traditionele erwtensoep. Vandaag moest ik de soep vast maken en dacht ik: Maar misschien wil iedereen heden ten dage wel vegan soep en is erwtensoep helemaal uit. Dus toch maar in de app-groep gevraagd: Wie Wil er eigenlijk Erwtensoep?  Van de 23 reageerden drie negatief en zeven positief. Zo'n grote pan moet dan in de fietstas.

En dan hebben we ook nog de Turkse sjaals. Drie jaar geleden zouden we optreden maar dat ging toen vanwege corona niet door. Ik had online in Istanbul 25 goedkope sjaals besteld. Die liggen al drie jaar in mijn klerenkast. LInda vroeg of ik ze  mee wilde nemen. Die moeten dan in  de  ándere fietstas. 

Kortom: een koordag heeft vele dimensies.

Lees terug: De Turkse sjaals in 2019-2020:

- https://lucietheodora.blogspot.com/search/label/koor?updated-max=2020-03-05T07:43:00%2B01:00&max-results=20&start=60&by-date=false
- https://lucietheodora.blogspot.com/2020/03/nog-wat-avonturen.html

Dansen

We gaan naar Auntie en vallen daar met onze neus in de boter: het is dansmiddag. Disco. Vier dames (één activiteitenbegeleidster en drie vrijwilligsters) nodigen de demente ouderen uit om te dansen, en die willen dat heel graag. Ze zitten bijna hunkerend in de kring te wachten tot ze uitgenodigd worden. Iedereen komt een paar keer aan de beurt. 

Het is echt leuk bij te zijn. Meedansen durf ik (nog) niet. Grote bewondering voor mensen die dit werk doen. 

Auntie vindt de reuring van de disco erg gezellig. Dansen doet ze met haar 99 jaar niet meer, maar kijken wel. Ze glundert van oor tot oor dat we er zijn en ze wil niet dat we weer vertrekken. Ze zit enorm tijd te rekken, ze doet net of haar koffie nog niet op is, waar we alle drie smakelijk om moeten lachen.

Park Vechtoever

Wandelingen beschrijven is een tamelijk precies karwei. Maar ik heb Ady beloofd dat Wandeling 3 deze week komt, en als we er drie hebben gaan ze publiceren. Dus over de 6 km door Park(je) Vechtoever naar Oud Zuilen en weerom doe ik maar liefst een uur en drie kwartier, vooral omdat je bij elk hoekje aantekeningen en foto’s moet maken. De hiel doet na afloop wel even extreem pijn, maar dat moet dan maar. Doorgaans is het nu na een uur wel weer ongeveer over. 

Una Rosa Es Una Rosa

Ik was het een beetje kwijt, maar ineens heb ik de smaak van het tekenen weer te pakken. Een roos. Moet altijd denken aan het nummer 'Una Rosa Es Una Rosa' van de Spaanse groep Mecano (1980-1998). De zin 'A rose is a rose is a rose' komt volgens mij uit een gedicht van de Amerikaans-Parijse dichteres Gertrude Stein.

Rose is a rose is a rose is a rose

Loveliness extreme.

Extra gaiters,

Loveliness extreme.

Sweetest ice-cream.

Pages ages page ages page ages.

Hindeloopen

Ook maakte ik simultaan met het portret van  Xavi nog deze tekening: 'Hindeloopen', op de dijk bij Hindeloopen. Het stadje was  mooi en pittoresk, maar de dijk vond ik het mooist.  De kleuren kloppen wel met hoe het was, maar als tekening werkt het niet zo. Misschien moet ik eens hele andere kleuren gebruiken, niet realistisch. Een gele lucht en een paarse dijk ofzo. Maar dat zou het een intensiteit geven die er niet was. Het was er mooi februari-grijs en  -niksig.

Het gebouwtje blijkt een 'peilschaalhuisje', een replica van het oude Peilschaalhuisje dat in 2016 op zijn eigen oude fundamenten werd gebouwd. Door middel van een diepe put in het huisje kon de waterstand worden afgelezen. Mooi woord voor 'galgje'. Rijkspeilschaalhuisjes staan ook in Stavoren, Wieringen, Den Oever, Culemborg. Er zijn er veel meer geweest, zoals in Zutphen en Vreeswijk, maar die zijn niet meer.

Xavi

Het is al een tijd geleden dat ik een voetballer tekende. Dat komt natuurlijk omdat Ajax het afgelopen jaar nogal wat sterspelers verkocht heeft en het niet zo goed deed/doet. En Oranje hield ook niet over. De enige waar ik blij van werd waren Cody Gakpo en Xavi Simons, beiden PSV. Maar ik was niet zo van PSV. En nu is Gakpo ook alweer verkocht. Maar Xavi Simons blijft scoren en stralen. Hij werd al ontdekt toen hij zes was en volgde  de jeugdopleiding bij Barcelona, speelde toen  in Parijs en verkaste in september naar PSV.

Weer naar de gym

Vorige week kwam er een kaart van de gymclub, Van Harte Beterschap en dat ik maar gauw weer moest komen. Ik ben al meer dan twee maanden niet geweest. Corona, griep, reisje MeckPom, hielspoor… Ik heb mijn lidmaatschap zelfs maar even opgeschort. Want ik wilde me niet meer elke week afmelden. Het helpt echt zo’n kaart. 

Dus vandaag ga ik proberen of het gaat. De voet doet niet meer constant pijn, die komt nu meer in scheuten. En ik word steeds stijver, zonder gym. Moet ik dan thuis voor de tv Nederland In Beweging gaan proberen, dacht ik vanochtend. Dan kan ik ook wel kijken of de gym weer gaat. Als het niet gaat dan kan ik altijd even naar de kant. 

Dat gebeurt een paar keer, maar als ik zit gaat de pijn vrij snel weer over. Ik doe wel driekwart van de les mee. Dat is mooi. 

De Denen

Mijn stuk over de Denen staat online. Het was ditmaal een beetje een exercitie. Ik vind Museumkijker een hele leuke site, inspirerend, en trots om er aan bij te dragen. Puntje is dat Zwaze en ik best uiteenlopende smaken, opvattingen en stijlen hebben. Zij was gedurende haar hele leven kunstredacteur, ik ben ‘slechts’ een amateur-kunstliefhebber. Wel was ik mijn hele werkende leven hoofdredacteur - op verschillende inhouden: literatuur, zorg en welzijn, boekenbranche. En al vijftien jaar tekenaar en blogger.

Sinds ik niet meer voor het inkomen schrijf en redigeer, werk ik intuïtiever. Minder volgens regels en stramienen. Voor mijn blog vind ik het leuk om zomaar ergens met de deur in huis te vallen en dan even mijn gedachtenstroom te volgen. Zoals gesprekken vaak ook gaan. En dan zomaar weer stoppen. 

Zwaze apprecieert geen ‘ik’ in de artikelen. Ze wil zakelijker. Daar heb ik mij aan aangepast. ‘Ik’ doe ik hier, evenals bekentenissen dat ik iets niet wist. Hier ben ik de verraste, de nieuwsgierige. Daar beoefen ik de rol ‘deskundige’.

Bij het stuk over de Denen was ik direct na het intro in de eerste alinea begonnen uit te leggen wat Cobra ook alweer was. Omdat ik het zelf wel een beetje wist maar niet meer precies - ik wist wel Corneille en Appel, maar kende bijvoorbeeld niet Asger Jorn, het Deense Cobra-lid. Enfin, daar was Zwaze het niet mee eens, een stuk beginnen met een geschiedenislesje met kennis die volgens haar elke middelbare scholier weet.

Maar ja, als je alinea’s gaat omdraaien of weglaten dan kan opeens de stroom uit het verhaal raken. Dan stokt het ineens en is het stroef. Dus dat was niet even knip-en-plak, maar een heel gedoe. Ik wist het niet goed meer. En nu heb ik van Zwaze een 10 met een griffel. Ja!

Ja, ik weet het. Elke eindredacteur heeft haar/zijn eigen smaak. Er valt moeilijk over te discussiëren. Redacteuren accepteren dat doorgaans, ook al is het soms slikken, dit voor de werkverhoudingen. Het is goed voor de nederigheid.

- Artikel ‘Ontmoet de Denen’:

https://www.museumkijker.nl/ontmoet-de-denen-in-cobra-museum-amstelveen-een-verrassing/

Ommetje (2)

In de ranglijst waar ik als nieuwe Ommetjes-loper aan ben toegevoegd sta ik nu na drie dagen al op nummer 2. Ik ben nog wel ‘Starter’. Over 7 dagen kan ik bevorderd worden tot ‘Doorbijter’. Als je vóór 09u loopt krijg je veel extra punten. Het is geen straf om vroeg te lopen: het pad langs de Vecht is prachtig zo in de ochtend. En dit is allemaal goed voor de hersens. 

Toen deze app een paar jaar geleden geïntroduceerd werd vond ik het maar stom. Dat mensen door een app zouden gaan lopen. Ik loop vanuit een eigen intrinsieke behoefte. Behoefte aan licht, lucht en ruimte. Aan schoonheid. 

Maar nu blijk ik die aanmoediging en dat licht competitieve toch leuk te vinden. Voor zo lang als het duurt. 

Eerste fietstocht van het jaar

Het is zulk mooi weer en ik kan niet ver lopen, dat het vandaag maar een fietstochtje wordt. Het lievelingsrondje om de Maarsseveenseplassen, door Tienhoven, Egelshoek, Achttienhoven en Westbroek.  30 km. Voor het eerst in 2023. Vandaag ik ben droevig omdat ik (waarschijnlijk) nooit meer met Will zal lopen. Al die jaren, al die tochten. Zo vaak, zo trouw. Nu voelt ze al zo ver weg. Nu al groot gemis.

Onderweg doe ik ook even het tuincentrum aan voor een paar krokusjes in de achtertuin. Ze hebben ook al potjes tulpen maar dat lijkt me veel te vroeg.

Ommetje (1)

Hani501 heeft me overgehaald om de Ommetje-app te downloaden en elke dag een ommetje van minimaal 20 minuten te maken. Dan krijg je punten en medailles. Het idee is dat je het echt elke dag doet. Als je het niet elke dag doet dan verlies je geloof ik punten. Veel kilometers lopen of meerdere malen per dag schijnt eigenlijk niet echt te helpen om je punten te verhogen. De app is in Coronatijd een enorme hit geweest, ik weet eigenlijk niet of dat nog steeds zo is. 

Gisteravond liep ik ons vaste avondrondje, dat wij ‘achtje’ noemen, en daar deed ik 19 minuten over dus toen moest ik het iets verlengen. Toen kreeg ik 11 punten. Net liep ik mijn dagelijkse loopje naar AH, dat bleek 5 minuten heen, vijf minuten terug en 9 minuten in de winkel. Dat was maar 8 punten. Qua score zit ik natuurlijk nog nergens als beginneling. Dus ik moet wel een paar weken volhouden om het beloningssysteem door te krijgen. Dit schijnt goed voor je hersenen te zijn.

Hoe het werkt:

- https://www.datamirage.nl/persoonlijk/ommetje-app-extra-punten/

Te Hindeloopen

Voor ik weer op huis aan ga wil ik nog graag één wandeling. Maar met mijn hielspoor en Hani501’s bijna genezen gebroken voet kunnen we beter rustig aan doen. Ik wil graag nog een kein stukje langs de IJsselmeerkust. En omdat we ook Cultuur als thema hadden stel ik Hindeloopen voor. Het kleinste stadje van Friesland, nog geen 1000 inwoners. 

Bij mijn weten was ik hier nooit, hoewel ik ooit in de jaren tachtig eens in vier dagen een rondje IJsselmeer heb gefietst, dus het moet haast wel dat ik toen ook Hindeloopen heb aangedaan. Hani501 is niet meteen dolenthousiast, maar dat komt omdat in deze provincie Hindeloopen gelijk staat aan horden toeristen, zoiets als Volendam en Marken. Maar in februari is Hindeloopen leeg. Mooi oud stadje, oud haventje, vrachtjes, bruggetjes, Hindelooper schilderkunst, en wat oude Friezen die met hun snerpende Friese stemmen Friese kletspraatjes houden.

n00b

Alsof het niet op kan gaan Hani501 en ik in Sneek naar een voorstelling van n00b, dat zijn Laura Bakker (26) (l) en Isabelle Kafando (22) (r). 

Die twee, pas afgestudeerde theatermakers, maken onvergelijkbaar theater, nooit gezien, grappig, grof, schaamteloos, onderhoudend. Niet na te vertellen. Alleen al hun lichamelijke verschijning is shocking: ze zijn helemaal niet mooi en it is what it is: een grote zwarte dikke en een kleine blonde dunne. 

Ze maken sketches van grove corpsballen over seks, over seksueel grensoverschrijdend gedrag op het werk, ze dansen, rappen, zingen zeer zelfbewust. Je wordt er ondanks alle grofheid heel blij van dat er meiden zijn die zulk theater maken. Iedereen in de zaal, toch niet al te jong publiek, geniet ervan. Had me goed gedaan als ik zoiets gezien had toen ik jong was. We zeggen: Marg (die niet meer onder ons is, met wie wij ooit het studentencabaret Stukken Beter vormden, die daarna de Academie voor Expressie volgde) zou dit heerlijk gevonden hebben.

Het slotlied ‘Mijn kutje stinkt’ is heel vrolijk en ongemakkelijk maar uiteindelijk klapt en zingt een groot deel van de zaal mee, ook keurige oudere dames en heren, en daarna krijgen ze groot applaus. Leg dat maar eens uit.

Te Gaasterland

Het tweede uitje doen we niet naar Franeker maar naar de kustlijn van Gaasterland. Gaasterland heeft maar liefst drie ‘kliffen’. De Oudemirdumer Klif, de Mirnser Klif en de Rode Klif. Je moet je er geen white cliffs of Dover bij voorstellen. 

Er is hier geen veengrond of klei, maar zandgrond en af en toe een bos. En een heuveltje. We doen ook nog een gezellig-rommelige horeca aan bij Laaxum: Visspecialiteiten Overwijk.

Hani501 vindt trouwens dat ik wel weer eens naar de kapper mag, zodat er weer iets van een visie uit mijn kapsel spreekt. 

- De kliffenroute van Gaasterland:

https://www.friesland.nl/nl/routes/2542807469/de-kliffenroute-van-gaasterland

Weekendje Friese cultuur

Terwijl Bobby in Londen is ga ik een weekend Friese cultuur snuiven. Hani501 heeft een programmaatje gemaakt. Eerst gaan we naar het Fries Museum in Leeuwarden, waar een tentoonstelling is over de Friese Middeleeuwen, getiteld ‘Vrijheid, Vetes, Vagevuur’ waar ik hoge verwachtingen van heb, misschien wat over maken voor Museumkijker, maar het valt een beetje tegen. Gewoon een brave tentoonstelling met vitrines met oude rommeltjes: wapens, munten, sieraden, bijbels, beelden, doopvonten. En wat verhaaltjes over de vrije Friezen met hun rijkdommen. Aansprekende tentoonstellingen maken is vast niet eenvoudig. Het affiche is goed gelukt en schept verwachtingen, maar die maken ze niet waar. Twee jaar geleden was ik voor het eerst in dit museum en zag ik honderd portretten uit de National Portrait Gallery, waar ik erg enthousiast over was. Hani501 raadt me een boek van Nobel Streven over ridder Jan van Brederode door Frits van Oostrom aan als ik een aansprekend verhaal over de middeleeuwen wil lezen. Een hedendaagse Herfsttij der Middeleeuwen.

Morgen gaan we naar het Planetarium in Franeker. Of naar de Oudemirdumer Klif. Aan het IJsselmeer. Ik mag kiezen. En dan gaan we ‘s avonds naar het theater in Sneek.

Morgenstond

Bobby moet om 06u op het station zijn. Hij gaat een lang weekend met zijn werk naar London. Een soort inspiratie-werk-schoolreisje. Ze reizen met de Kanaaltunneltrein Eurostar, die rond 08.30u uit Rotterdam vertrekt. Maar aan de treinreis gaat een heel security-proces vooraf, en daarom moeten ze om 07u al in Rotterdam zijn.

Of ik hem naar het station wil brengen. Het is de hele week een thema. Normaal zou hij met Bus 3 gaan, de eerste rit vanaf ons rijdt om 05.47u, maar vanwege de busstaking is het onduidelijk welke bus wel of niet rijdt. Ik zei: Dat is goed, maar dan moet jij de Kiss-and-Ride-situaties rond het station even onderzoeken.  Want je geliefden met de auto naar het station brengen is niet de bedoeling in Utrecht. Je kunt er ook nergens info over vinden.

Toen afgelopen zaterdag de auto wéér onbruikbaar was, suggereerde ik dat hij met de fiets zou gaan en dat hij die in de megafietsenstalling zou parkeren. Op de een of andere manier heeft die stalling een enorme drempel. Ik heb mij er circa een jaar geleden overheen gezet. Maar mijn uitleg hoe dat moet met je OV-pasje neemt de weerstand niet weg. Integendeel. Maar de kiss-and-ride-situatie bij het station onderzoeken doet hij ook niet.

Maar hij zet zich wel zich met alle macht in voor de reparatie van de auto. De Mazda-dealer had gezegd dat ze er pas vrijdag (vandaag) tijd voor zouden hebben, en toch heeft hij de auto er dinsdag al gebracht en - inderdaad - donderdag klaar.

Dus ik ook om 05 uur opstaan. De buitenthermometer zegt dat het -0,1 graad is. Om 05.20u toch even checken en ja hoor: krabben. En dan rijd ik door de stikdonkere nacht om 06.30u, op zoek naar de taxistandplaats Moreelse Park. Ook daar is het weer een bouwput.

En als ik dan om 06u weer terugrijd langs de Catharijnesingel komt Bus3 me tegemoet, die gewoon geheel volgens schema bij het station is. Dus deze hele nachtelijke exercitie was niet nodig geweest. 

De Planetenbaan

De Mazda-dealer uit Maarssen belt. Behalve al die verkeerde benzineslangen hebben ze nog een mogelijke mede-oorzaak van het euvel gevonden, zeggen ze. Verstopte brandstofslangen, waardoor de druk op de slangen toenam. Een infarct, zeg maar, als bij een te hoog cholesterolgehalte. 

Hoe dan ook: ze hebben nu alle slangen vervangen door originele. Volgens hen is het probleem nu echt voorbij.     

We fietsen er gezellig samen naar toe, Bobby op de Mazda-vervangfiets en ik op mijn Gazelle. De garage ligt net naast de high tech kantoren in Maarssenbroek waar Bobby en ik elkaar in de jaren 90 hebben leren kennen. De Planetenbaan. Wat een wonderlijk toeval. De monteur die alles onderzocht en opgelost heeft is er heel trots op en loopt nog even mee om onder te motorkap te laten zien wat hij allemaal gedaan heeft.

Dit had dus in december al gedaan kunnen worden, toen onze eigen garagist Dirk al contact had gezocht met Mazda Maarssen, ware het niet dat bij de koop de afspraak was dat eventuele reparaties binnen de garantietijd in IJsselmuiden/Zwolle gedaan zouden worden,

Onderzoek en reparatie kosten €428. Nu maar hopen dan IJsselmuiden dat terugbetaalt. Bovenop die €129 uit Güstrow.  Ondertussen lopen we ook nog even door de showroom met nieuwe Mazda’s. Onze Mazda6 Business in het herfstrood kost 45.000 euro.

Eenmaal thuis rekent Bobby nog even voor dat we inmiddels aan onze zévende set benzineslangen zijn. 1. Bij aankoop. 2. Van de ANWB bij Gouda/Waddinxveen. 3. Bij onze Dirk. 4. Bij de Mazda-dealer Güstrow. 5. Van de garage te Zwolle. 6. Van de ANWB. 7 Van de Mazda Maarsssen. 

Buurt Taxi

Het is druk bij de Buurt Taxi, er zijn steeds uitvallers, door ziekte, uitvaarten, en andere plotselinge afwezigheid waardoor er op de groepsapp voortdurend een beroep op de solidariteit wordt gedaan van alle chauffeurs en centralisten. Maar ja, het is wel vrijwilligerswerk en je moet wel je grenzen bewaken. 

Vandaag heb ik me laten overhalen om een extra dagdeel te rijden. De dames moeten naar de fysio, naar de markt, of op bezoek bij hun echtgenoot in verzorgingsinstituten. En weerom. Vandaag is de dag van het hartstochtelijk schande spreken over de bende op straat als gevolg van de stakingen van vorige week. 

Die is in Utrecht nu afgelopen. De binnenstad wordt natuurlijk eerder en grondiger opgeruimd dan een wijk als Overvecht. 

Weer de Wegenwacht

Hoe zit het nu met die auto van jullie, vraagt de trouwe lezer zich misschien af. Zaterdag andere halve week geleden hadden we hem weer uit IJsselmuiden opgehaald. Woensdag was ik naar Amstelveen geweest. Heen ging het als een zonnetje maar op de terugweg meende ik wederom een vleug benzine te ruiken. Of verbeeld ik me dat nou, rapporteerde ik aan Bobby. Hij ging zaterdagmiddag einde middag even naar het tuincentrum in de buurt en rook toen onmiskenbaar benzine. Wéér was er weer een leiding lek. 

Maandag overleg met de autodealer te IJsselmuiden, die diep zuchtte en voor het eerst uitsprak hoe erg hij het vond voor ons. Wat is er toch aan de hand? Bobby heeft nu een afspraak gemaakt met de Mazda-dealer in Maarssen die nog dieper gaan onderzoeken wat er aan de hand kan zijn. En als het dan niet lukt willen we ons geld terug, heeft hij gezegd. Maar de inzet is om het zo op te lossen dat niemand het schip in gaat.

Eerst is gisteravond de ANWB weer geweest om het nieuwe lekke slangetje te vervangen, zodat Bobby zelf naar Mazda Maarssen kan rijden. Vandaag heeft hij de auto daar afgeleverd. Hij staat vrijdag op hun planning, maar vandaag heeft een monteur er al even naar gekeken. Zijn theorie is dat de vorige Duitse eigenaar geprobeerd heeft om van alles op te voeren, om de snelheid te verhogen? En daarvoor onderdelen heeft vervangen zoals ze brandstofpomp maar misschien nog meer. En toen dat niet het gewenste effect had en problemen opleverde de auto naar Nederland verkocht heeft. Maar nu drie garagisten en twee ANWB mannen hebben gezegd dat ze dit nog nooit gezien hebben.

Wij snappen er niets van dat iemand die auto op zou willen voeren. Hij rijdt zo luxe en lekker, trekt snel op, maakt bijna geen geluid. Dat leenautootje maakte zoveel herrie dat je niet harder wilde dan 90 km. Bij de Mazda zit je zo op 120 km/u en moet je steeds weer terug naar 100 km/u. Waarom willen opvoeren? Maar  ja die Duitsers rijden soms wel 180 km/u. Misschien had het met die wens te maken?

Naar Bilthoven

In de nieuwsbrief van de prachtige Woudkapel in Bilthoven lees ik dat ze een zanggroep hebben op dinsdagochtenden (om de week) met divers repertoire. Om mijn kennis van en ervaring met zangkoren en dirigentes wat uit te breiden heb ik me aangemeld en vandaag mag ik op proef. Omdat de Mazda weer naar de garage moet, weer benzinegeuren (maar dat is een ander onderwerp) ga ik op de fiets. Het is 50 minuten fietsen door een ijskoud wit berijpt polderlandschap. Wauw.

Deze dirigente is gekleed in de stijl en kleurstelling van een Transavia-stewardess, maar dat moet kunnen. Ze heeft een heldere sopraan en een geestige aanpak. Verder zijn het dames zoals dames zijn op dameskoren. Deze zijn dan van Bilthoven-Noord, dat is een bijzonder chique villawijk. Vergelijkbaar met het Wilhelminapark, Oudwijk en Wittevrouwen, waar de meesten van ons woensdagkoor vandaan komen. 23 dames.

Ik kan goed meekomen en het zijn vrolijk makende liedjes. 

De Stamhouder

Ik herinner me nog dat het boek De Stamhouder van voormalig journalist Alexander Münninghoff de Libris Geschiedenis Prijs won. 2015 was dat. Het werd de hemel in geprezen maar ik had weinig aandrang het te gaan lezen.

Münninghoff diept zijn ongelofelijke familiegeschiedenis op: zijn grootouders kwamen begin eind 1939 uit Riga ìn Letland naar Nederland. Zijn opa was een Nederlandse grootindustrieel, zijn oma een Russische gravin, zijn moeder een Duitse. Zijn vader ging in de oorlog bij de Waffen-SS en vocht aan het Oostfront. Alexander werd geboren in Polen waar zijn vader toen gestationeerd was en groeide na de oorlog op bij zijn vader die hertrouwd was met een Vlaamse. Zijn Duitse moeder zag hij nooit. Hij wist niet waarom. Er werd nooit nergens over gepraat. Als Alexander op zijn 21e een vriendin krijgt gaat zij vragen stellen en gaat hij op zoek naar het verleden.

Van dat boek is nu een 8-delige serie gemaakt. Zus4 in MeckPom vertelt dat ze een nieuwe televisie hebben waarop ze nu ook NLZIET kan ontvangen en dus Nederlandse televisie vooruit- en terugkijken. Ze is erg enthousiast over De Stamhouder en dat is dan net het zetje dat je nodig hebt om te gaan kijken.

Hete kip

Hete kip. Erg lekker. De kip aanbakken en dan champignons, ketchup, sojasaus, knoflook, beetje sambal, nasikruiden en limoensap erdoor, en op het laatst nog wat taugé. En crème fraîche. Als je er bloemkoolrijst en komkommersalade naast serveert is het helemaal keto. Eenvoudig en erg lekker zondagavondmaaltje.

Recept:

https://www.koolhydraatarmrecept.nl/koolhydraatarme-hete-kip-met-champignons/

Polder Ruigenhoek

De stilste wandelingen voor onze reeks stiltewandelingen op fietsafstand raken een beetje op. Vandaag gaan Nieuwe Wilma en ik ‘proefwandelen’ in de polder Ruigenhoek bij Groenekan, maar die polder gaat steeds verder op in de vaart der volkeren, zo ontdekken wij. Natuurgebied wordt recreatiegebied. Er is allemaal groen geofferd aan asfalt skatebanen en basketbalveldjes. Er is in die polder ook onlangs een golfbaan aangelegd met een heel groot clubgebouw genaamd Chi-Chi. Het is nog niet klaar, maar het lijkt zijn voltooiing te volgen. Alsof er nog niet genoeg golfbanen zijn. 

Onderzoek wijst uit dat grootste deel van het ‘polderpark’ boven Overvecht bij gemeente De Bilt hoort, niet bij Utrecht. En heeft de gemeenteraad daar wel goed opgelet? De omwonenden te Groenekan beginnen nu te kermen, dat dit eruit ziet als een grote evenementenlocatie met regelmatig geluidsoverlast. Er is ook een klein horeca-gebouwtje bij gekomen met de naam Pancake-in-the-Park, waar ouders hun peuters kunnen uitlaten. De stoelen zijn knalgeel en knalroze. Omdat ik van het wandelen hongerklop heb bestel ik een kinderpannekoek met spek en kaas, maar de pannekoek is niet warm (zo’n kant-en-klare uit de supermarkt) en geraspte de kaas niet gesmolten. 

Er is zoveel gedoe om die plek dat we besluiten de komende stiltewandeling een eindje te verplaatsen. De start vanaf een andere parkeerplaats, die bij de forellenvijver.

Wat artikelen over de kwestie:

- https://www.ad.nl/utrecht/komt-het-nog-goed-met-de-golfbaan-in-het-noorderpark-opening-weer-uitgesteld~ae6dd3c9/

- https://vereniginggroenekan.nl/golfbaan-ruigenhoek-stap-dichterbij/

Rutger Kopland

Nieuwe Wilma en ik gaan uitgesteld proefwandelen voor onze volgende Stiltewandeling, want afgelopen maandag moest ik afzeggen wegens Corona. Het is inmiddels ook tijd voor mijn taakje Poëzie-Zoeken. Ik zoek steeds op internet naar gedichten over stilte, terwijl ik thuis een kast vol poëzie heb. Vandaag pak ik uit mijn eigen kast de verzamelbundel Geluk is gevaarlijk van Rutger Kopland.

Een lege plek om te blijven

Geef mij maar de brede, trage rivieren,
de bewegingen die je niet ziet maar vermoedt,
de drinkende wilgen, de zinloze dijken,
een doodstille stad aan de oever.

Geef mij maar de winter, het armoedige
landschap, de akker zonder het teken van
leven, de kracht van de krakende heide.

Geef mij maar de kat als hij kijkt voor
hij springt, om te vechten, te vluchten,
te paren, te jagen, als hij kijkt.

Geef mij maar een paard in galop, maar
op zijn zij in het gras. Geef mij
maar een vraag en geen antwoord.

Stakingen

Laatst hadden we OV-staking, dat er weinig bussen reden, nu is er vuilnis staking. Wat een bende bij de ingang van het winkelcentrum. Ik hoop maar dat het effect sorteert en dat de mensen loonsverhoging krijgen. Het is overal onderaan de arbeidsmarkt dat er tekorten zijn aan medewerkers en dat de mensen die er werken almaar moeten overwerken, omdat collega’s ziek zijn. Bij de Etos wordt ook gestaakt. Ook als ze fulltime werken verdienen ze niet genoeg om de hoge huren, hoge energierekeningen, hoge ziektekostenrekening, dure boodschappen te betalen. Afschuwelijke wereld. 

In de binnenstad is het een grote bende met opengereten vuilsniszakken. Bij ons in de buurt hebben we ondergrondse vuilcontainers. De papiercontainers waren zondag al vol. De andere containers gelukkig nog niet. Het laat zien wat al die internetbestellingen  opleveren.

Berichtje over de stakingen: https://www.nu.nl/economie/6248751/nederland-staakt-steeds-vaker-het-gaat-niet-alleen-om-de-centen.html

Titels

Om de spirit in het koor goed te houden - deze week was de repetitie afgelast vanwege de zeven besmettingen - stuur ik mijn concept-postertje in op de app. 

Er zijn regelmatig discussies over het gebruik van de groepsapp, vanwege een mogelijke overkill aan berichten, maar nu gebeurt er bijna niets en mis ik het wel eens. Bijvoorbeeld als Nieuwe Corrie er niet is en dan blijkt ze op vakantie in Spanje. En dat ik dat dan niet weet. Ik vind het best als iemand in de app schrijft dat-ie ziek is, maar dan moet niet iedereen beterschap gaan wensen. En andere vergelijkbare uitwassen. 

Enfin, van de week meldde ik er - tegen de afspraken in - dat ik weer beter was en negatieve test had, en toen kwamen er ook wat reacties, en vanochtend stuurde ik mijn concept postertje in. Daarbij aangevend dat de titel van het concert een werktitel is en suggesties welkom.  

Er komen wat reacties en suggesties die ik meteen verwerk. Niemand moppert erover. Volgens mij werkt de app, mits met mate gebruikt, verbindend.