Kunst onderweg (5)

Deze reeks Kunst Unterwegs wordt een bonte verzameling. Ik kijk nu onderweg nog beter uit mijn doppen en zie de reeks al groeien. Morgen de camera weer mee in de tas voor de terugweg.

Na de landschapskunst van verroeste boomstronken onder de NS-sporen rond Sloterdijk fiets ik drie hoeken om en dan stuit ik op het hoofdkantoor van de FNV, vrijwel onze buren aan de Naritaweg. Dat heeft ook een kunstwerk. Een groot brok graniet verbeeldende een persoon zonder armen en zonder kont. Is dit bedoeld om de leden herkenning te bieden? Of een hart onder de riem te steken? 'Een koopje uit een Oostblokland', zegt RoRo7.

Kan geen enkele informatie vinden over dit beeld. Wel dat de FNV ervoor pleit dat 1% van de Rijksbegroting naar kunsten gaat. Vind ik dat ze ook de kunstenaar bekendheid moeten geven. Maar opvallend is het.

Gay Pride 2009

Ben best blij met mijn functie op het nieuws. Want je scant een paar keer per dag de nieuwssites - niet te vaak om de informatiestress tegen te gaan, maar toch. En dan stuit je weer op het laatste nieuws van het ANP:

GGD wil feestgangers Gay Pride vaccineren
AMSTERDAM - De GGD Amsterdam vaccineert tijdens de Gay Pride homoseksuelen tegen hepatitis B. Ze hoopt acht- tot twaalfduizend mannen te kunnen injecteren, die zich tot nu toe niet hebben beschermd tegen het virus dat leverontsteking kan veroorzaken. Dat maakte de GGD donderdag bekend.'
'Verpleegkundigen en vrijwilligers van Schorer, belangenorganisatie voor homoseksuelen en lesbiënnes, staan vrijdag, zaterdag en zondag op diverse plekken in de binnenstad. Volgens de GGD lopen elk jaar tientallen mannen die seks hebben met mannen een hepatitis B-infectie op. Ze zijn vaak niet op de hoogte van de mogelijkheid zich te laten vaccineren, hebben het uitgesteld of wanen zich veilig omdat ze beschermde seks of een vaste partner hebben.'

Aanstaande zaterdag is het weer zo ver. Dan juicht de goegemeente weer voor tachtig boten met vrolijke homo's. Bij mij om de hoek. Als ik een fles rosé mee heb gaat het me best goed af. Maar diep in mijn hart vind ik die Gay Pride met al die juichtende menigten eromheen altijd nog een merkwaardige gewaarwording. Altijd al gevonden. Waarom juichen die mensen? Om die welgevormde mannen in lederen minislips?

En dat daar zaterdag allemaal GGD-zusters en -broeders (èn Schorervrijwilligers!) met injectiespuiten omheen gaan draaien, op zoek naar acht- tot twaalfduizend slachtoffers die ze een naald in de bil kunnen steken, maakt het alleen nog maar idioter. Als je bedenkt dat er - zeg - 100 broeders en zusters op pad gaan, dan moeten die elk 80 a 120 mensen prikken.

Kunst onderweg (4)

Onder de sporen van en naar station Sloterdijk (sinds 1983) lopen allerhande wegen, tram- en busbanen en fietspaden. Werkelijk niemand heeft zich bij het ontwikkelen van dit krankzinnige stukje Amsterdam om factoren als schoonheid en menselijkheid bekommerd. Behalve dat een instantie ooit opdracht heeft gegegeven er wat rollen gras neer te leggen. En ijzeren boomstronken als kunst.

Met welke opdracht zou deze kunstenaar aan het werk zijn gegaan? Was er een commissie die zei: Ja doet u dit maar, omgezaagde bomen. Dat is goed. We hebben geprobeerd hier elk greintje natuur uit te bannen. Dit geeft die betonnen omgeving betekenis.' Grappig trouwens dat hier heel veel konijnen rondhopsen.

De makers: het Rotterdamse landschapsarchitectenbureau West 8 van Adriaan Geuze. Wat kunnen beeldende kunst-kenners toch fantastische teksten poepen. 'Het Carrascoplein (???) bevindt zich in een gebied dat gedomineerd wordt door bedrijfsgebouwen, snelwegen en trein- en trambanen. Het plein kan aangeduid worden als een 'restgebied' ligt direct onder de verhoogde spoorbanen die richting station Sloterdijk leiden. Omdat het zich niet ver van het station en de bijbehorende parkeerterreinen bevindt, wordt het plein veelvuldig gebruikt door passanten. Bureau West 8 kreeg de opdracht om het gebied in te richten als park. Zij kozen voor een artificieel landschap en niet voor een groen gebied omdat de locatie te schaduwrijk is en bovendien geen ruimte biedt aan hoge beplanting.'

'In dit artificiële landschap vormen de zware pijlers van de spoorbaan de bomen, waar klimop tegenaan groeit. Zwarte stroken asfalt meanderen door het gras, en daar waar het asfalt een grasgebiedje doorkruist is het bewerkt met een rasterachtig patroon van witte noppen. De pijlers en de onderkant van de spoorbanen worden 's nachts verlicht door lampen die verstopt zitten in verspreid over het gras liggende holle ijzeren afgietsels van boomstronken.'

Dat aspect van de kunstwerken zullen wel weinig mensen zien. Wie gaat daar nu 's nachts fietsen? Naarmate ik er me meer bewust van ben begin ik de verroeste boomstronken overigens wel meer te waarderen.

Knippen en plakken (3)

Het Boek is af. Het blijkt heel groot te zijn. Ik had voor formaat 30x30 gekozen, en mij daar weinig bij voorgesteld. Het Boek van Peter was denk ik 20x20... Gevolg is dat het gekozen lettertype een beetje van het slag Grote Letter Bibliotheek letter blijkt te zijn.

En het Boek past nergens in. Niet in de fotolades van het Kruidvat-filiaal (zodat het enorm zoeken was naar mijn Boek), niet in mijn werktas en ook niet in de boekenkast. Maar een kniesoor! Het is zo mooi als ik mij droomde. Zulk mooi papier, zulke goeie kwaliteit foto's, zo leuk!

De collegaatjes op het werk zijn ook laaiend enthousiast en iedereen wil nu themaboeken maken, zoals 'Mijn Laatste Maand in Amsterdam'. 'Mijn Blonde Lief in Bretagne'. 'Een Jaar Lang Elk Weekend Weg', 'Een Nieuw Leven in Den Helder'.

Knippen en plakken (2) ; Knippen en plakken (1)

Op Excursie

Vier weken geleden besloten we dat het goed was voor de kennismaking met het Umfeld en onze onderlinge band als we af en toe op excursie gaan. Iris, nu op vakantie, had deze eerste aflevering geregeld. We hadden netjes in de agenda gezet: dinsdag 15 uur: Excursie met rondleiding door Archivaris. Vinnie, Bien, RoRo7 en ik waren alleen het hoe, wat en waarom even kwijt en dus liepen we licht wezenloos achter hem aan.

Gaandeweg de excursie raakten we gelukkig steeds enthousiaster, enerzijds door het materiaal dat hij ons liet zien en anderzijds door Archivaris als (proto)personage. We waren in de bibliotheek van het boekenvak, in het nieuwe gebouw Bijzondere Collecties van de UvA.

Nadat we alle architectuur bewonderd hadden voerde Archivaris ons naar de bibliotheek van de KVB, een prachtige opkamer. Daar hadden zijn collega-archivaris en hij speciaal voor ons allerhande schatten uitgestald: foto's, notulen, kasboeken, oprichtingsactes... Waar je vakmatig al niet opgewonden over kunt worden! Omdat wij zo dankbaar publiek waren mochten we mee naar de magazijnen. 'Willen ze het, dan krijgen ze het ook: all the way,' zei het duo archivarissen.

In de magazijnen stonden schitterende vla-gele archiefkasten gebouwd (zie foto) met zwarte draaiwielen, die bij wijze van spreken met een pink bediend konden worden, zodat je in de archiefdozen ìn die kasten kon. De archivarissen kwamen steeds meer los. Je hoefde maar op een knopje te drukken of ze trokken wéér een lade open met nòg meer schatten.

Ik kan het iedereen aanbevelen: af en toe Op Excursie. Volgende maand gaan we weer.

Ruigpootuil

Mooi nieuws hedenochtend: de ruigpootuil is terug in Nederland en wel in de bossen van te Schoonloo. Schoonloo ligt in Midden-Drenthe, op de weg van Emmen naar Assen. Voor het eerst in ruim dertig jaar zijn in Nederland ruigpootuiltjes geboren, zo meldt Staatsbosbeheer. En de Volkskrant zet het vanochtend in haar headlines. Is dit komkommernieuws of belangrijk voor de natie?

'Een ruigpootuil is ongeveer even groot als de steenuil, die wel vaker in Nederland voorkomt. In 1971 is eens een dood ruigpootuiltje gevonden en in 1974 en 1977 waren er nesten waarvan de jonkies nooit het levenslicht hebben gezien. Sinds medio jaren tachtig werd af en toe wel een roepend mannetje gehoord. Een groep vogelaars liet zich daardoor inspireren en ging op onderzoek uit. Nadat eerst een en later twee ruigpootuilen en wellicht ook vrouwtjes werden gehoord, zette Staatsbosbeheer het betreffende stuk bos af. In april kwam een nestje uit. Maar de twee kuikens die daar uitkwamen zijn door roofvogels opgegeten. In juni werd een tweede nest gesignaleerd waaruit ten minste vier kuikens zijn geboren. Eén stierf in het nest en één werd slachtoffer van een roofvogel. Twee jongen moeten het hebben overleefd.'

'In Duitsland komen de ruigpootuilen vaker voor. Maar omdat dit land een slecht muizenjaar kent en de uilen gek zijn op muizen, zou het zomaar kunnen dat de ruigpootuil Duitsland voor Nederland verruilt. Of dat verblijf tijdelijk is of permanent moet nog blijken,' aldus het ANP.

Kunst onderweg (3)

In de spontaan ontstane reeks 'Kunst Unterwegs' nu een beeldje van een boerenechtpaar bij het volkomen door de nieuwe tijd ingenomen dorpje Sloterdijk. Het heet De Verdwenen Boer. Vorige week heb ik de hele tocht fietsend naar het werk toe uit de losse pols foto's geschoten. Maak de borst maar nat.

Begin jaren tachtig, ik woonde pas in Amsterdam en wel te Bos & Lommer, hier om de hoek, stond op deze plek het oude station Sloterdijk. De kantoorgebouwen op de achtergrond waren er nog niet. Op dat station zag ik Annemarie Grewel voor het eerst van mijn leven, met teckel. Ik had nog nooit zo'n wondere vrouw gezien. Het was een mooie plek, prachtige huisjes, prachtig kerkje. Nu is het een bizar overblijfsel uit een vorige tijd. De huisjes zijn heel romantisch, maar wie wil er zo romantisch ingeklemd tussen snelwegen wonen?

Over het beeldje. In een beschrijving van de Vier-Parken-Wandeling door Amsterdam-West staat: 'Begin jaren 1970 wilde de gemeente Amsterdam de kerk aankopen om hem te slopen om zo plaats te maken voor het hier geplande kantorengebied. Gelukkig wist een actiecomité de afbraak door middel van een rechtszaak te voorkomen. Het doorslaggevende juridische argument tegen de sloop was dat de eeuwigdurende grafrechten gerespecteerd moesten worden. U loopt langs het beeldje van een boerenechtpaar getiteld 'De verdwenen boer'. De boer kijkt boos en de boerin verdrietig omdat alle boerenbedrijven uit het voormalige dorp Sloterdijk zijn verdreven. Overigens was Sloterdijk aanvankelijk geen boeren- maar een vissersdorpje, met een haventje dat in verbinding stond met het IJ.'

Op de site Het Geheugen van West staat: 'Stichting Beeld voor de Verdwenen Boer — opgericht door en bestaand uit boerenkinderen en boerenkleinkinderen — zette zich de afgelopen tijd in voor de komst van een symbolische beeld: een boerenechtpaar dat op het punt staat de koeien te melken. Het beeld is 120 cm hoog en is van kunstenaar Karel Gomes, die het maakte aan de hand van foto’s uit de oude doos.'

Waterpret

Waterpret was hèt thema van afgelopen weekend. Deze foto toont Waterpret in het Kinselmeer. Had diverse educatieve plaatjes en tekstjes over de gaten achter de IJsselmeerdijk ten noorden van Amsterdam gegoogeld, teneinde mijn lieve lezertjes van het genoegen van het wonen-in-en-om-Amsterdam kond te doen. Maar die plaatjes kunnen qua Waterpret niet tegen deze onscherpe op.

Hani501 heeft 'm met haar weergaloze blogtelefoon geschoten en naar haar blog verzonden, zonder mijn toestemming. Nou ja, vooruit dan maar. Graag had ik natuurlijk meegekeken en de keuze van het plaatje medebepaald, maar ja, soms heeft men geen macht over de dingen.

Toch een blokje informatief: er zijn twee 'campings' aan het Kinselmeer. Eén is volks en volgepropt met volkse Amsterdammers, de andere was ooit volks maar is nu geheel gevuld met homo's. Luigi heeft daar een onderkomen dat ze haar datsja noemt. Een caravan met een steiger voor de deur, een appelboom en een surfplank waar je op kunt liggen dobberen en bijkomen van de week.

Wie van waterpret houdt, kan samen op de surfplank en dan leuk elkaar eraf gooien. Ik ken dat niet zo, want ik kom van de Hondsrug en daar was geen waterpret. Ik houd er dus niet zo van om nat te worden en spatten en kiepen vind ik ontzettend kinderachtig en flauw. Maar vanmiddag heb ik me daar ineens overheen gezet en ben ik weer een ervaring rijker: surfplank op, surfplank af, dobberen, peddelen, alleen, samen, evenwicht houden, evenwicht verstoren, trekken, duwen, kiepen, spatten...

Swimming in the rain

Gisteren deed het weer wèl wat de weermannen beloofd hadden. Toch gingen we aan het eind van de middag naar zee, en wel naar IJmuiden aan Zee, omdat er in Bloemendaal aan Zee een feest aangekondigd was met naar verwachting 20.000 bezoekers. IJmuiden is een beetje ordi, er was kermis aan het strand. Zweefmolens en botsautootjes met luide discobeat.

Het regende en het toch al brede strand van IJmuiden was helemaal leeg. Geen surfkarren, geen windsurfers, geen mensen, niemand. De lucht was donker, het rommelde als een oordeel, alleen de zee gaf licht. Kolonies meeuwen wachtten op het Noordzeezand op de dingen die gebeuren stonden te gebeuren en ook drie verdwaalde kraaien.

Ter hoogte van de strandopgang naar het duingebied Duin & Kruitberg zijn we gaan zwemmen. Swimming in the rain. Mooi om je uit te kleden in de regen en je regenjackjes over je kleren te leggen. Terwijl we op onze ruggen in de kalme ondiepe zee dobberden onweerde het in de zwarte wolken boven de duinen. De thuisblijvers hadden weer eens ongelijk.

Exit Parnassia

Halverwege de vrijdagmiddag de boel de boel gelaten en afgereisd naar Parnassia. Er was wel regen en onweer voorspeld, maar de weerberichten zijn toch vaak fout. Ook gisteren.

Twee lievelingsspots heb ik aan het Noordzeestrand, die vanaf Amsterdam redelijk te bereiken zijn: Timboektoe bij Velsen-Noord aan de Noordpier van IJmuiden, en Parnassia aan Zee in de Kennemerduinen, boven Bloemendaal. Het zijn relatief rustige locaties, vergeleken met Zandvoort, Bloemendaal aan Zee en IJmuiden. Je moet er wel wat voor doen om er te komen. Voor Parnassia moet je dwars door Haarlem, voor Timboektoe door Beverwijk.

Beide spots waren altijd een beetje exclusief voor de liefhebber met een hang naar rust en goede smaak, voor zover mogelijk hier aan het strand, maar ze worden steeds geliefder en grootschaliger. Parnassia loopt werkelijk uit de hand. De uitspanning is een paar jaar geleden overgenomen door een ambitieus heerschap en sindsdien is de zaak constant in verbouwing. Het wordt steeds hipper, maar tegelijk en op een groot publiek gericht. En een theater, en vergaderzalen. En dat-is precies wat er fout gaat.

Men prijs de rust en de schoonheid van de omgeving van de Kennemerduinen, maar trekt er honderden zo niet duizenden mensen naar toe. De parkeerplek is verviervoudigd. Er zijn nu in plaats van twee maar liefst vier a vijf terrassen aan zee. Serveerden ze een paar jaar geleden nog slechts twee lekkere eenvoudige gezonde schotels, nu hebben de patat met saté en de kroket de kaart overgenomen. En het bijbehorend publiek.

Het was héérlijk aan het strand, echt, daar niet van. Helemaal moe van de zon, roze verbrand, en tenslotte in het ijskoude water weer een beetje afgekoeld. Maar het slotakkoord van de middag op het terras van Parnassia, wat de feestelijke uitsmijter had moeten zijn, werd helaas een tegenvaller. Te lange rijen, teveel mensen, geen bestek, geen personeel genoeg. In plaats van nog een koffietje om het af te leren gingen we maar naar huis.

Roze stofzuiger

Er zijn allerhande opvattingen over speelgoed en dingen die je kinderen cadeau doet. Voor veel ouders is elektronica fout en houten speelgoed goed, plat samengevat. Maar andersom komt geloof ik ook voor. Kinderen zijn erg gretig op cadeaus, en ik geef ze graag, maar het is best moeilijk. Voor Riemer nam ik, omdat Vespa bij hen gelogeerd had, uit Kroatië een Kroatisch mini-voetbalpakje mee. Het EK begon toen net. Ik vreesde nog even dat zijn moeders het te rolbevestigend zouden vinden, maar zo vatten ze het helemaal niet op. Ze vonden het leuk en hoopten zelfs dat het hem een beetje in zijn ontwikkeling zou sturen.

Riemer zelf reageerde echter helemaal niet enthousiast. Hij is namelijk erg op roze. Hij keek teleurgesteld de andere kant op en weigerde het pakje aan te trekken. Leen beloofde dat ze me a.s.a.p. een foto van Riemer in de voetbal-outfit zou sturen. Zij zag hem er namelijk op de crèche wel mee scoren. Maar of het al de volgende dag zou zijn kon ze niet beloven. De foto is nooit gekomen. Hij heeft dus het pakje nooit gedragen. Riemer niet zo op voetbal. Behalve dat roze zijn lievelingskleur is houdt hij van barbiepoppen.

Maar goed. Heeft ooit iemand gehoord dat een kind een stofzuiger cadeau krijgt en daar intens van geniet? Een roze stofzuiger? Het is heel flauw en voor de hand liggend om er grappen over te maken, dat je dat krijgt bij een zoon bij twee moeders. Maar die moeders houden helemaal niet van roze en zijn tamelijk stoer. Een leest altijd de krant, de ander voetbalt, om maar wat 'mannelijke' kwaliteiten te noemen, die in dit huisgezin prominent aanwezig zijn.

Mij levert dit alles weer een heerlijk plaatje op van mijn lievelingskind. Hij stofzuigt de ramen. Wil nog iemand lid worden van de Riemer-fanclub?

Vergeetachtigheden

Vergeetachtigheid is een van mijn thema's. Als ik niet oplet ben ik voortdurend alles kwijt. Letterlijk en figuurlijk. Aandacht is hierbij het toverwoord. Hierover schreef ik afgelopen zaterdag ook al. Ik ben niet de enige, blijkens berichten in de onvolprezen site WaarMaarRaar:

Winkeldievegge vergeet dochtertje Een Duitse winkeldievegge heeft bij haar overval op een parfumwinkel een 'kleinigheidje' over het hoofd gezien. Ze stopte een pak cosmeticaproducten ter waarde van 100 euro in haar handtas, maar vergat vervolgens... haar zesjarige dochter in de winkel. Door het alarm dat afging, wist het personeel dat er iets niet pluis was en konden de winkelbediendes zich om het achtergelaten kind bekommeren. 'Het dochtertje stond zich daar helemaal alleen af te vragen waar haar moeder naartoe was', aldus een politiewoordvoerder. 'Uiteindelijk kwam de vader zijn verdwenen kleintje ophalen. Hij viel bijna van zijn stoel toen hij hoorde in welke omstandigheden zijn dochter achtergelaten werd.' De welriekende mama mag het nu gaan uitleggen in het politiekantoor.

Man vergeet auto na tanken Een Duitse man is vrijdag na het tanken zijn auto vergeten. Dat meldt de politie van Wuppertal. Volgens een politiewoordvoerder vergat de man na het betalen dat hij getankt had en liep nietsvermoedend terug naar huis. Nadat de auto een uur onbeheerd bij de pomp stond, waarschuwde een medewerkster van het tankstation de politie. Agenten belden vervolgens de man (63) die zich snel terug naar het tankstation haastte om zijn auto weer op te halen.

Moeder was baby van 5 maanden vergeten in wagen In het Vlaams-Brabantse Halle is eerder deze week een baby dood aangetroffen. Het kind lag in een wagen die op een parkeerterrein in de Louis Thibautstraat stond. De moeder van het kind was de baby vergeten in de wagen. Over de doodsoorzaak is nog niets bekend. Het Brusselse parket heeft een onderzoeksrechter aangesteld. De baby werd omstreeks 16 uur aangetroffen. De hulpdiensten probeerden het kind nog te reanimeren maar dat bleek niet te baten. De moeder had haar twee oudste kinderen gisterochtend naar school gebracht. Daarna ging ze onmiddellijk naar haar werk in Halle en vergat ze haar zoontje van 5 maanden bij de opvang af te zetten. Om 16u ging de vrouw naar de onthaalmoeder om haar baby op te halen, die ze meende er 's ochtends te hebben afgezet. Het kind werd dood teruggevonden in zijn babystoeltje achterin de wagen. Op dit moment is de vrouw niet opgepakt. Een dossier is geopend voor schuldig verzuim en een autopsie moet meer duidelijkheid brengen over de doodsoorzaak van de baby.

WaarMaarRaar

Kunst onderweg (2)

He he, het is weer zomer. Nu is het ochtendlijk fietsen door het Westerpark weer echt een feest. Eerder liet ik al het beeld Homo Urbanus zien, waar ik dagelijks langsfiets, maar dat is een tijdelijk beeld. Nu een plaatje van een van de vaste beelden van het park. Man en vrouw op hellend vlak, ofzo? Afstand bewaren vanwege wankel evenwicht? Als ze te dicht bij elkaar komen donderen ze van hun universum af?

Toen ik laatst stopte, om eens beter te kijken dan met zeg 15 km per uur, en om de naam van het kunstwerk en/of de kunstenaar te vinden, zag ik dat beide beelden niet twee armen en benen, maar vier benen hebben. Heel bijzonder. De diepere zin ervan is nog niet tot mij doorgedrongen. Behalve dan dat men bij een oppervlakkige blik veel niet ziet. Dat men Teneinde te Zien Goed moet Kijken.

De naam van de kunstenaar heb ik overigens nog steeds niet gescoord. Dat was de redenen dat ik deze foto steeds niet plaatste. Maar omdat vandaag de zon zo schetterend schijnt, mag het nu toch.

Filmpje

Vandaag voel ik me trots. Ik ben namelijk al maanden bezig met een event (een béétje uitgeverij / blad werkt crossmediaal en organiseert events), en mijn event is de Verkiezing van de Boekhandel van het Jaar. Achtentwintig boekhandels meldden zich aan, en met de jury hebben we er vijf uitgekozen die nu genomineerd zijn. Maar wil je event een beetje exposure krijgen, moet je er wel mee naar buiten treden. Niet te bescheiden. Radio Lawaaipapegaai! Dus dat proberen we nu naar hartelust. Onze exposure is groen en geel. Hani501 heeft het filmpje gemaakt. Het staat sinds vrijdag op onze eigen website en op YouTube. Nu nu ga ik het verder verspreiden, te beginnen op mijn eigen blog. Wie het ook wil kan zich melden.

'Wonderbaarlijke kronieken van de nacht'

Het is raar om níet over Karadzic te schrijven en alleen maar filmpjes over boekhandels en katten te bloggen. Als ik ooit een boek zou maken van mijn blog, dat kan volgens hun site bij uitgeverij Free Musketeers, dan zou het toch raar zijn als het Wereldnieuws er geheel in ontbrak.

Ik weet helemaal niet wat erover te noteren. De media zitten er nu met zijn allen tegelijk allemaal bovenop. Je kunt het volgen en napraten. De foto van Karadzic uit de jaren negentig is al een trauma. En dan deze ernaast! Deze komt van fotopersbureau Reuters, heb ik van NRC gehaald.

Iedereen wil natuurlijk de vraag beantwoord hebben: hoe kan dat in godsnaam, dat die man vrij rondliep en als arts werkte. En al die talking heads daar, die ook geschokt zijn. Zijn die eerlijk? En als we het over mijn vak hebben: de hoofdredacteur die met hem werkte? De uitgever die zijn gedichten uitgaf?

NRC: 'De hoofdredacteur van het in Belgrado gevestigde medische tijdschrift Gezond Leven, Goran Kojic, reageerde geschokt toen hij de foto van Karadzic op televisie zag. Hij herkende hem als iemand die regelmatig bijdragen voor het tijdschrift schreef. Er zijn ook foto’s waarop Karadzic prominent te zien is met redacteuren van het tijdschrift."Het is nooit bij me op gekomen dat deze man met zijn lange witte baard Karadzic was," zei Kojic.'
'Helemaal verstopt was Radovan Karadzic tegelijkertijd niet. In 2004 liet hij onder zijn eigen naam de roman Wonderbaarlijke kronieken van de nacht publiceren, die ook nog een Servische literaire prijs won. In 2005 volgde de dichtbundel Onder de linkerborst van de eeuw.'

De Telegraaf: 'Karadzic bezat een eigen website en deelde tijdens bijeenkomsten over alternatieve geneeskunde visitekaartjes uit. Op het kaartje stond D D David, een verwijzing naar Dragan Dabic. Als "spiritueel onderzoeker" gaf hij lezingen waarin hij stiltetechnieken van orthodoxe monniken en meditatie met elkaar vergeleek. Tijdens een seminar werd hij gepresenteerd als een "onderzoeker op het terrein van psychologie en bio-energie".Ook verzorgde hij lezingen, in mei nog in Belgrado en Smederevo. Op de internationale nieuwszenders zijn inmiddels de eerste videobeelden verschenen waarin hij te zien is op deze bijeenkomsten. Gezond Leven-hoofdredacteur Goran Kojic omschrijft hem tegenover de BBC als iemand "die iedereen als vriend wil hebben": "Hij was een zeer gecultiveerd mens, hij was zeer tolerant, hij had een gevoel voor humor, hij was zeer positief, hij was een intellectueel - kortom hij was een man van formaat", aldus Kojic.'

Haat liefde verhoudingen

Simon's Cat TV Dinner

Ik weet het, het is teveel voor 1 avond, maar ook deze is weer erg leuk: het filmpje Simon's Cat, 'TV-Dinner'. Er staan zelfs drie filmpjes op, allemaal even geestig. Zal ik weer eens over Vespa uitwijden, die de laatste tijd bij tijd en wijle niet náást de kattebak pist maar op de plank erbóven, met als favoriete doel de gereedschapskist? Ik weet het, ik kan Sonja raadplegen... Hani501 gaf me laatst al een stille hint met een boekwerkje genaamd 'Reiki voor dieren'.

Van der Velde nu ook in Groningen

's Kijken of ik a.s. zaterdag de moed heb om naar Groningen af te reizen. Ik ben wel heel benieuwd wat Rutger van der Velde en Ad Peek van de Leeuwarder boekhandel Van der Velde en Gelly Talsma van Athena's Boekhandel daar samen aan het A-Kerkhof gesmeed hebben. 800 vierkante meter. 30.000 titels. Deze 'fusie' schreeuwt om verhalen uit de oude doos, uit mijn studietijd in Groningen, waar ik mijn studieboeken (Nederlands) kocht bij boekhandel Berghuis, waar Gelly als onmiskenbaar potje achter de toonbank stond. Al had ik daar allemaal nog geen weet van, griezelig vond ik het wel. Toen ze eenmaal haar eigen Athena's Boekhandel had geopend (ca 1979) vond ik dat zo spannend dat ik er nooit naar toe dorst. Pas toen ik voor Boekblad ging werken kon ik haar ontmoeten door haar te gaan interviewen...

WaarMaarRaar

Wie het even niet ziet zitten, wat dan ook, kan altijd troost zoeken bij de site WaarMaarRaar.nl. Ik heb 'm op mijn iGoogle-startpagina staan, eendrachtig tussen de headlines van Volkskrant, NRC, Elsevier, Emerce, Nu.nl, en Fokke & Sukke. De score van vandaag:

Finnen zingen achttien dagen karaoke

Finnen zijn wereldkampioen saunazitten, gsm-werpen en luchtgitaarspelen. Daar mag nu ook - de eerder typisch Aziatische specialiteit - 'non-stop karaoke zingen' aan toegevoegd worden, zo meldt het Finse persagentschap STT. Een karaokeclub uit het stadje Kouvala slaagde er in 446 uur, 4 minuten en 5 seconden te zingen, waarmee het vorige record van 214 uur - in handen van een Chinese club - verpulverd werd. De recordpoging startte op 2 juli.

Brand door parkeerbon
Een Groninger, die onder een bekeuring voor parkeren op de stoep uit wilde komen, kwam van een koude kermis thuis. De parkeerbon was namelijk al uitgeschreven. Maar dat was nog niet alles. De man had de voordeur dichtgegooid, zonder zijn sleutels mee te nemen en binnen stond zijn tomatensoep inmiddels over te koken. Dit ging met zoveel rook gepaard dat de brandweer ter plaatse moest komen om de rokende pan van het vuur te halen en de deur voor de pechvogel te openen.

Opwarming aarde veroorzaakt pijn bij plassen

Klimaatverandering zorgt ervoor dat steeds meer Amerikanen nierstenen krijgen. En dat gaat de VS miljarden kosten. Drie onderzoekers - een aardwetenschapper en twee urologen - voorspellen dat in 2005 het aantal Amerikanen dat wel eens een niersteen heeft gehad, is toegenomen met 1,6 tot 2,2 miljoen mensen. En dat betekent een toename in ziekenhuiskosten van ongeveer 1 miljard dollar per jaar. Het drietal onderzoekers trok deze conclusies aan de hand van ziekenhuisgegevens en klimaatmodellen. Deze week schrijven ze erover in het vooraanstaande wetenschappelijke tijdschrift PNAS. (...)

Website WaarMaarRaar.nl

Ecossaise

Zuslief wil als we in augustus komen graag samen quatre mains spelen. Ik ga onmiddellijk alle boeken kopieren en naar haar opsturen, want geen grotere vreugde dan quatre mains.

Iedereen mag met mij quatre mains spelen. Ik kan er alleen (nog?) niet zo veel van. Ik vind het onbegrijpelijk hoe moeilijk het is om een zeer eenvoudige linker- of rechterpartij zonder fouten door te spelen, omdat er een ander dwars doorheen speelt.

Hierbij vast om te oefenen het stuk 'Ecossaise' van Ludwig von Beethoven. Het staat in een van de drie quatre mains-boeken die ik vorig jaar op mijn verjaardag kreeg van Reenske vlak nadat ik mijn piano had gekocht. Dat ontroerde mij toen zeer, want ik had wel een droom dat ik met verve en gevoel mooi piano zou kunnen spelen, maar nog geen enkel vertrouwen in mijn eigen kunnen. Die boeken vond ik getuigen van groot vertrouwen en commitment harerzijds.

Vorige week zaten Reenske en ik samen aan de piano en het was nog steeds behoorlijk ondoenlijk. Verbeten deden we allebei ons stinkende best, maar echt soepel ging het niet. Dus de inspanning werd afgewisseld met opluchting als we tegelijk het einde haalden van de streep en als dat weer eens niet lukte met slappe lachsalvo's en de bevrijdende constatering: Ik schaam me helemaal niet bij jou.

Dat je je niet schaamt is wel belangrijk als je als twee bijna dames op stand zo aan de piano zit te krukken. Er was geen schaamte, maar slechts dolle pret over wat het niet is, en wat het héél misschien zou kúnnen worden.

Zuslief: als je op de afbeeldingen klikt worden ze groter, dan kun je ze printen en als je geoefend hebt kom ik meespelen!

Verleden-heden-toekomst

Soms hebben we vraagstukken en leggen we voor elkaar de tarot, teneinde de cirkelende gedachten een zwiep te geven. Ik kan nu met een gerust hart zeggen: het is allemaal héél erg, maar: er wordt geoordeeld, lering getrokken, afgesloten, een nieuwe blik en er gloort hoop!

Verleden: Oordeel

'Het Oordeel symboliseert de verlossing en bevrijding van wat ons gevangen hield. Deze kaart staat voor de beslissende stap naar zelfverwerkelijking en betekent bevrijding van zorgen en noden, van remmingen en onzekerheden. De kaart wijst op een succesvol afsluiten van bepaalde zaken.'

Heden: Bekers Vijf

'Bekers Vijf is de kaart van het verdriet. Van pijn en droefenis, en ze geeft aan dat iets wat lange tijd veel voor ons betekende kapot is. Maar met deze kaart zijn we niet aan onszelf overgelaten, er is ook troost in onze omgeving.'

Toekomst: Bekers Tien.
'Bekers Tien geeft uitdrukking aan grote harmonie en mogelijk aan een diepe, gelukkig stemmende liefde. We voelen ons zeker en geborgen. Deze kaart staat voor een vriendelijke algehele stemming en goede contacten met anderen.'

Kortom: het komt allemaal goed. Wie een tarot-consult wil, laat maar horen. Ik heb daarbij wel een Vraag nodig.

Martine Antonie

Afgelopen vrijdag was de grande dame van de Nederlandse kunstwereld Marte Röling te gast in het radioprogramma ‘De ochtenden', een drie uur durend gesprek van Ger Jochems. Röling is alweer 68 jaar. Heel boeiend om naar te luisteren. Een volstrekt eigenzinnige open geest. Ze vertelt gewoon openhartig. Heel fijn.

Wat onder meer bleef hangen was het verhaal over haar moeder. Marte vertelde veel over haar familie, haar vader Gerard Alphons Victor Röling en moeder Antonie Grolle, ofwel Tonny Röling, die allebei kunstschilder waren. Haar moeder begon pas heel laat met schilderen, onder de naam Martine Antonie, en oogstte in de kunstwereld veel meer succes dan haar vader. Vaders verkocht wel veel, maar kwam niet in de musea te hangen. Moeders wel. Marthe vertelt dat haar vader daar geen moment jaloers op was en haar moeder volledig steunde. Bijzonder. Ik had nooit van haar gehoord, maar er is een monografie over haar te koop bij Antiqbook.nl. Daar is bijgaande afbeelding van afkomstig.

Verder is er niet veel over Martine Antonie te vinden. Alleen op een website van ene Roeland Schweizer lees ik dat moeder Röling haar laatste jaren in het voorhuis van de immense woonboerderij van Marte Röling en consorten leefde. 'In het monumentale voorhuis van de boerderij woont de moeder van Marte, 90 en evenmin oud, nog dagelijks aan het schilderen en nog volop in de weer met intens leven. De volgende dag zie ik een catalogus met het werk van Martine Antonie, de schildersnaam van Marte's moeder. Wat een schitterend werk maakte deze kunstenares op meer dan zestig jarige leeftijd. "En nog steeds" laat Marte onmiddellijk weten. Martine Antonie schildert haar aardse paradijzen, kleurrijke visioenen, in een stijl ergens tussen een vrouwelijke Chagall en Vuillard.'

Het interview met Marte Röling is te beluisteren op www.ochtenden.nl

Knippen en plakken (2)

Ik houd niet van half werk, dus nu is mijn fotoboek over Kroatië af. Gisteren tien uur aan gewerkt, knippen en plakken tot je een ons weegt, met dank aan alle tips van Peter, en vandaag alles nagekeken, besteld en ge-upload. Aan het eind van de upload-rit bleek dat het boek maar liefst 76 euro gaat kosten, maar er is geen weg terug.

Wat een keuzemomenten op één dag. Om gek van te worden. Doorgaans rechts een grote foto, en links een verzameling van 6 à 9 foto's die ermee te maken hebben. En soms een begeleidend tekstje. De foto van Trogir (waar bijgaande tekening op gebaseerd is) is het omslag geworden. De tekening zelf is op de openingspagina terechtgekomen.

En na elke spread die af is stoor ik Bobby in zijn lectuur: 'Moet je kijken, wat een mooie spread! Kijk nou! Wat hadden we een geweldige vakantie!' En die vakantie wordt na elke spread nóg mooier.

'Mijn boek is af,' meld ik aan Steen, 'ik bel je zodra het klaar is. Ik ben heel trots, maar ook bang dat alle foto's er scheef in staan...' Steen mailt terug: 'De eerste keer kon ik dagen lang over NIETS anders meer praten. Piet werd er gek van voordat eindelijk na 5 fucking dagen ik dat boek kon ophalen. En dan ben je blij en tegelijk ook teleurgesteld omdat het in je dromen nog vééééééééééééééééél mooier was geworden.'

Knippen en plakken (1)

Een week stil

Met Gijs heb ik het over vergeetachtigheid. Dat je met het klimmen der jaren steeds meer kwijtraakt. Dat je soms naar iemand luistert en terwijl je luistert (maar niet altijd even goed, soms maar met een half oor) al merkt dat je het kwijtraakt. We zijn het er over eens dat het over aandacht gaat. Ik vertel hoeveel mailtjes ik per dag in mijn mailbox krijg, op m'n werk. Onvoorstelbaar veel. Op de meeste werp je een blik van slechts één seconde, om in te schatten of hij in de prullebak kan of aandacht behoeft.

Gijs denkt dat stiltemeditatie wellicht goed voor mij zou zijn. Zelf doet hij ook aan stiltemeditatie. (Wij van reiki adviseren reiki). Hij doet dat elke week, in een groep, gedurende 25 minuten, met een gongslag om te beginnen en af te sluiten. Daarna gaat iedereen zijns/haars weegs. Stiltemeditatie gaat beter in een groep dan in je eentje, want in je eentje doe je het niet of spring je zo weer op.

Stiltemeditatie schijnt nogal confronterend te zijn. En in een groep word je niet alleen met je eigen onrust geconfronteerd, maar ook met die van de anderen. Er zit in de groep waar hij mee mediteert een vrouw die voortdurend beweegt en krabt en daar ergert hij zich aan. Dat is dan weer de uitdaging om je níet te ergeren.

Dan is daar weer die befaamde synchroniciteit, dat dingen tegelijk op je pad komen, want nu lees ik een stuk van Tijn Touber in de nieuwe Happinez over de eerste stilte-retraite die hij deed. Een week in Italie. Het moet heel bijzonder zijn om een week met een groep mensen op te trekken zonder één woord met elkaar te wisselen, niet eens de namen. Blijkbaar ervaren we voortdurend de aandrang te delen wat je denkt en voelt, en het voelt in eerste instantie heel onwennig en onrustig als je helemaal niets mag zeggen, maar uiteindelijk het werkt naar zijn ervaring heel rustgevend, inspirerend en verbindend als je samen stil bent. De deelnemers aan die week waren collectief verliefd op elkaar geworden.

Community vol vaagheden

Mijn bioritme is zodanig afgesteld dat ik doorgaans om 06 uur klaarwakker ben en vol levenslust zit. Dan probeer ik te blijven liggen met de ogen dicht, maar soms ga ik zappen. Gisteren viel ik daarbij in Astrotijd, dat 's nachts op alle RTL-zenders uitgezonden wordt. Men kan er dag en nacht terecht voor het laten trekken van de tarot of de liefdeshoroscoop. De gesprekken in dit bijzonder commerciele programma tussen zweverige typen die elkaar heel goed begrijpen zijn nogal vermakelijk.

Gisterochtend mocht Francois Boulanger (voorheen Lingo) zijn nieuwe initiatief presenteren. Frank de Bakker. Een dikke ongezonde kettingrokende man met de ambitie een community om 'ietsers' en het 'ietsisme' heen te bouwen. Ik dacht even dat het een grap was, maar neen. 'Ietsers' zijn mensen die aannemen dat er 'iets' is tussen hemel en aarde, zonder een religie aan te hangen.

De site ietser.nl is sinds gisteren open. Er is al een levendige community ontstaan. Maar al gelooft u misschien 'iets', deze site lijkt mij niet echt noodzakelijk om naar toe te surfen, tenzij u wellicht geniet van redeneringen als: 'Ik zeg nog zo tegen me eigen: iets your heart out. Nou, komt ie. Zoals Jehova de naam van God was die zijn gelovigen niet uit mocht spreken, wat ze toch hebben gedaan. Zoals seks onbeschrijflijk lekker kan zijn, maar we het toch beschrijven als neuken. Zo is IETS de verzamelnaam voor alles wat we nog niet begrijpen, maar het maar al te graag gebruiken. In het dagelijks leven, om een hoger doel te bereiken, of gewoon, om er een beter gevoel aan over te houden. Van het kruisje aan je nek tot een geluksslipje aan je kruis. Ik weet niet wat het is, maar het is in ieder geval IETS. En beter IETS dan niets.'

Hart voor de zaak

Werk is bij gebrek aan kerk en andere grote verbanden heel belangrijk voor de mensen. Lees ik in het boek Hart voor de zaak. De spiritualiteit van het dagelijks werk. De mensch van tegenwoordig haalt een groot deel van zijn/haar identiteit, zelfbeeld en zelfrealisatie uit het werk.

Er is weer iemand in de nabije omgeving afgeknapt op dat méér méér méér. Iemand met hart voor haar zaak. Broken heart, heet het plaatje hiernaast.

Veel bedrijven zijn zo ingericht dat ze de medewerkers voortdurend opjagen tot méér méér méér. Dat heeft zijn goede en kwalijke kanten. Zeg nu zelf: niet iedereen haalt het onderste uit de kan. Er zijn er die best eens een zetje kunnen gebruiken. Maar ik weet nog goed dat we arbeidstijdverkorting kregen, toen het een paar jaar geleden economisch wat minder werd en er enige financiele nood was. De boodschap daarbij luidde toen, dat iedereen maar een beetje meer werk moest doen in minder tijd. Dat moest dan maar. Het zure is dat je als het tij weer keert die tijd er nooit meer bij krijgt.

We zouden ons werk met rust en aandacht moeten kunnen doen, lees ik bij alle geinterviewden in dit Hart voor de zaak. Mensen zouden tot volle wasdom moeten kunnen komen op het werk, en al dat gejaag brengt afstand tussen hoofd en ziel en hart. Ik lees een pleidooi voor werken in stilte. Raar om te lezen als je werk doet dat altijd hectiek in zich draagt. Lizelotte Smits van CNV bepleit volgens dit boek in haar contacten met werkgevers meditatie als arbeidsvoorwaarde.

Tex Gunning, bestuursvoorzitter van Vedior, vertelt hoe dat bedrijf eens een sessie deed in de Brabanthallen voor 2000 medewerkers, waarbij hij de aanwezigen deelgenoot maakte van zijn levensloop. Hij vertelde hen dingen die hij in het leven geleerd had, de belangijkste thema's, de hoogte-, diepte- en keerpunten, de momenten die beslissend waren geweest voor zijn vorming. Daarna werden de medewerkers uitgenodigd in kleine groepen uiteen te gaan en hetzelfde te doen. Waardoor iedereen elkaar niet alleen als collega-employee, maar ook als Mensch ging zien.

Een wat andere sessie dan een waarbij erop gehamerd wordt dat het altijd meer en beter kan.

Knippen en plakken

Steen heeft een geweldig vakantiefotoboek gemaakt. Omdat ik nog steeds met mijn 342 foto's van Kroatië in mijn maag zit wilde ik graag van hem weten hoe je dat aanpakt, zo'n fotoboek. Ooit heb ik er een gefabriekt voor een verjaardag. Prachtig was het maar ik had er nachten op gezwoegd. En dat was nog maar een klein boekje met - pak 'm beet - 20 foto's.

Mijn hamvraag: moet ik voor 342 foto's in zo'n fotoboek een masterplan hebben? Dat idee alleen al blokkeert me enorm. En hoe lang ben je er in godsnaam mee bezig?

Avondje op terras dus om dit vraagstuk te tackelen. En wel aan de hand van Steens vakantieboek, we deden eerst het terras van het Filmmuseum in de avondzon met biefstuk en friet (dat citroensapdieet valt ook niet mee!), daarna weer als vanouds op het terras van café De Pieper. Ik vol oneindige bewondering. Mooi boek, prachtige foto's, leuk op de pagina's gezet, geestige bijschriften! Hoe Heb Je Dat Gedaan?

Steen heeft zijn boek gemaakt bij Kruidvat. Daar kun je het maximale aantal pagina's inladen, dat zijn er 100, en als je over hebt kun je later weer weggooien. Hij werkte per spread. Op 1 van de pagina's van de spread een grote foto, thema vaststellen, op de tegenoverliggende pagina dan vier kleinere foto's. Kleur achter de pagina's kiezen. De indeling was meestal chronologisch, soms op thema (bootjes, natuur, bloemen, vulkanen, eten). Hij is er weken mee bezig geweest. Spread na spread, gewoon, geduldig. En: niet schrikken, zo'n boek kost 45 euri.

Steen is van het betere knip- en plakwerk. Want behalve dit fotoboek had hij ook nog een insteekmapje van de Hema, waarin vliegtickets, boardingpassen, suikerzakjes, buskaartjes, ansichtkaarten, en wat al niet. Soms driedimensionaal. Overal en nergens knutselt hij, op hotelkamers, in het vliegtuig, in de avondzon op het balkon... Dus ik moest simultaan schakelen van fotoboek naar insteekmapjes heen en weer. Het was een avondje glunderen over scharen, schriften, mapjes en de Pritt-plakstiften aller landen.

Piet is zeker wel heel blij met jou, zei ik, dat je zúlke leuke dingen maakt. Piet vindt het best, vertelt Steen, maar eerlijk gezegd geeft hij eigenlijk niet om. Hoe kán dat nou!

Maki's

Zag laatst op AT5 dat Artis een eiland gebouwd heeft voor haar maki’s. Maki’s zijn ‘halfapen’, en wel van het Oost-Afrikaanse eiland Madagaskar. Het eiland op Artis heet Lemurenland. Er huizen drie soorten halfapen: de rode en zwartwitte vari's en de ringstaartmaki's.

(Blokje educatief: 'Lemuren horen samen met apen, mensapen en mensen tot de orde primaten. Ze hebben kleinere hersenen dan apen, een spitse en natte neus, grote ogen en brede vingertoppen. De vrouwtjes zijn de baas, verdedigen de groep en kiezen hun partners.')

De diertjes kunnen zich vrijelijk bewegen op dit eiland. Bezoekers kunnen erop en de dieren van dichtbij ervaren. Hun nachtverblijf is geïnspireerd op een traditioneel koningshuis uit Madagaskar. Artis wil de natuur dichterbij brengen en meer ruimte voor de dieren creëren.

Toen ik veertig werd ging ik op tekenles en wel te Artis. Om weer verbinding te krijgen met twee jeugdliefdes: het tekenen en het Noorderdierenpark. De eerste opdracht die we maakten was van de schildpadden, want die bewogen vrijwel niet. De tweede was van de ringstaartmaki’s. Die tekening is me zo lief dat ik eerlijk gezegd kwijt was dat ringstaartmaki’s niet blauw zijn.

Artis is geloof ik groot aan het verbouwen. Sinds de tekencursus kom ik er helaas veel te weinig. Die verbouwingen komen allemaal uit de koker van Artis’ directeur Haig Balan, las ik in de laatste HP/De Tijd. Hij is voormalig filmproducer. Hij schijnt de krankzinnig grote betonnen parkeerplaats naast de dierentuin ondergronds geplaatst te hebben en er ruimte voor de olifanten gecreëerd. Zijn visie op Artis is dat mensen er vooral komen om naar elkaar te kijken en dat het weer meer een mensentuin moet worden.

Website van Artis

Cuba-crisis

Bobby had vrijkaartjes voor de finale van Haarlemmer Honkbalweek, te Bloemendaal. Hij had zijn hele leven al iets met honkbal, onthulde hij. Zo belandde ik in de eerste sportwedstrijd van mijn leven, en niet de minste: de finale Cuba-USA. We hadden een plekje in het vak der genodigden, midden tussen de Cubanen.

En dat terwijl we een heuse Cuba-crisis hadden gehad in de trein naar Bloemendaal. Mij ontglipte een opmerking over communisten. Dat kan niet ongestraft tegen een persoon met oudlinkse sympathieen. Ik schijn dat wel vaker te doen, hoorde ik nu, dingen die mij niet bevallen toeschrijven aan 'communisten'. Voor hem is het blijkbaar ook niet eenvoudig, dat ik D66 stem.

Bobby vond dat ik het welvaartspeil van Cuba niet mocht vergelijken met dat van het westen, maar dat je dat moest doen met andere Midden-Amerikaanse landen. En of ik wel wist hoe het gesteld was met de gezondheidszorg in de USA. Dat ik alleen maar vanuit vooroordelen sprak. Mij zul je niet horen beweren dat ik Cuba-kenner ben, maar wel heb ik onlangs het boek De ritselaars van Havana van Edwin Koopman (Podium) gelezen en een film gezien over jongeren te Cuba. Weet de titel niet meer. Kende hij allemaal niet. Kibbelen over Cuba. Ik zei dat hij volgend jaar maar naar Noord-Korea op vakantie moest.

Gelukkig scheen de zon en zijn honkbalfans vrolijk. Zo zaten wij in het Cuba-vak en met elk een zak popcorn op schoot kwam alles weer goed met de humeuren. De Cubanen lachten en dansten, ook al verloren ze de wedstrijd.

Al met al was het een rijke middag. Waar zal ik in godsnaam over bloggen? Over honkbal? Over de Haarlemse Honkbalweek? De parafernalia? De dikke Japanse Ryoji Nakata die van alle honkbalspelers de publiekslieveling was? De prijsuitreiking aan het eind, waar alle plaatselijke Haarlemse geldschieters een eigen prijs mochten uitreiken?

Website Haarlemse Honkbalweek

Type 7 of Type 8

Mijn klooster-penpal schreef me vandaag dat ze dacht dat ik Type 7 was in het Enneagram. Een Vernieuwer. Een Enthousiasteling. Dus ik onmiddellijk een testje gegoogeld, en volgens die test ben ik Type 8 met een 7-vleugel. Een Uitdager. In een ander boek heet dit type De Baas. Zij die mij dat schreef was zelf Type 9 met een 8-vleugel. Een Verzoener.

Wie het Ennegram kent weet wat ik schrijf. Zo niet: het enneagram is een systeem van negen persoonlijkheidstypen. Iedereen wordt beschouwd als een enkel type, hoewel je trekken kunt hebben die thuishoren bij andere typen. Enneagram-auteurs verbinden aan deze nummers eigen namen.

Er zijn heel veel boeken, stromingen, cursussen, tests, managementcursussen etcetera die hiermee werken. Als je meedoet moet je eerst ellenlange vragenlijsten invullen. Het is een hele opluchting als je zo'n lijst ingevuld hebt. En dat er dan zomaar een type uitrolt! Dat is even pure vreugde. Wat mij alleen verbaasde is dat ik bij mijn een test minstens de helft van de vragen met Weet Niet moest beantwoorden. Is dat een eigenschap van een Baas of een Enthousiasteling?

Graag fiets ik na zo'n tijdverdrijf even langs Skepsis.nl, een site noemt 'met een kritische blik op pseudo-wetenschap'. Veel artikelen over / tegen tegen occulte zaken. Hier staat onder meer te lezen het artikel 'Occulte karaktertypen. De doodzonden van het enneagram', door ene Rob Nanninga, uit 2000. Het is volgens hem allemaal bedacht door een 19e-eeuwse Armeense slimmerik. De Jezuieten hebben het helemaal geintegreerd. En sinds de jaren 70 ook enige Amerikaanse slimmeriken.

Frau und Slipeinlage

In Vrij Nederland van deze week een fascinerend interview van Sander Pleij met de Duitse schrijfster en tv-presentrice Charlotte Roche (foto) over haar schandaalroman Feuchtgebiete, hoewel nog onvertaald reeds een grote hit bij Amazon.de. Mooie taal toch, dat Duits. Vochtgebieden. Vrouwelijke vochten wel te verstaan. Vochten en geuren. 'Literatoren breken zich het hoofd over de massale aandacht. Veel van hen haasten zich het hoofd te veroordelen als slechts een slim gemarkte hype. Maar terwijl de een het boek minachtend terzijde schuift, ziet een ander juist een krachtige, heus wel literaire opening in de eerste zin: "Zo lang als ik me kan herinneren, heb ik aambeien".'

In de roman Feuchtgebiete vertelt de achttienjarige Helen ongekend openhartig over alle ins en outs van de vrouwelijke lichamelijkheden, de haren, de geuren, de vochten: van die dingen die zo ontzettend taboe zijn.

Op Pleijs vraag waarom ze dit boek heeft geschreven antwoordt Roche: 'Uit woede. Ik was erg boos. Ik zie op televisie steeds reclames met vrouwen die roepen: "Gebruik dit product voor je intieme delen, dan zal je je de hele dag fris gedoucht voelen." Eén douche per dag is voor een vrouw kennelijk niet genoeg. (...) Meisjes groeien op in een samenleving waar ze mannen steeds grappen horen maken over pussy's die maar dooie vis ruiken. Wat vreemd is want als vrouwen zich niet wassen, dan stinken ze, maar mannen stinken net zo goed als zij zich niet wassen. Ik dacht altijd dat ik redelijk zelfbewust was, maar zelfs ik krijg problemen als iedereen denkt dat pussy's stinken. Ik begon me af te vragen of ik ook zo'n Slipeinlagen moest kopen.'

Fascinerend, zo'n gesprek waarbij de journalist (m) nauwelijks sjoege heeft van de gevoeligheden (v).

Slipeinlagen?
'Weet je wel, Panty Liners.'
Panty Liners?
'Ja die vrouwen in hun onderbroek doen.'
...?
'Zó, in hun onderbroek.'
Is het iets Duits?
'Nee! In Holland hebben ze het vast ook. Niet zo'n dikke voor de maandstonden, maar een dunne, voor elke dag. Geparfumeerd. Allemaal chemicalien tegen het stinken van de vrouw.'

Boeiend, dat een woord als 'inlegkruisje' niet bekend is bij de journalist of de eindredactie.

Heb het boek maar besteld bij Amazon.de. Binnenkort leest u hier vast meer Duitse citaten.

Avondje stilzitten

Het is de hoogste tijd voor een avondje stilzitten, dus lees ik op de bank de Happinez die ik afgelopen zaterdagavond in tankstation Pico Bello kocht, wachtend op de ANWB. Toen had ik wel behoefte aan een sprankje geluk.

Het hoofdartikel in dit nummer is geschreven door Lisette Thooft, die er haar eigen boek Alchemie van de Liefde enorm aanprijst. En je kunt het ook nog eens cadeau krijgen als je een abonnement neemt. We moeten grenzen stellen, zegt Lisette. Als lezer vind ik dat de redactie van Happinez wel eens grenzen mag stellen aan het door elkaar laten lopen van redactioneel en commercie. Al vind ik óók dat Happinez enorm leuke producten aanprijst en verkoopt. Eigenlijk zijn de sierraden, hebbedingetjes en geurproducten het allerleukst aan de Happinez. Kleine gelukmakertjes.

Bijgaande foto staat in het hart, het middengedeelte met 'nieuws' over cultuur gezondheid, religie, milieu, wijsheid, trends, symboliek, workshops en cursussen. Een allegaartje aan weetjes en producten. Maar de foto is goed. Een ander blad zou hem spottend plaatsen, maar in Happinez staat hij uiteraard serieus. De chihuahua is van een Japanse monnik die hem deze pose heeft geleerd. En Happinez zou Happinez niet zijn als het er de commerciele potentie niet van waardeerde: 'Het verhaal blijkt een pr-verhaal van jewelste. Het aantal bezoekers van de Shuri-Kannondo-tempel in het zuiden van Japan is met meer dan 30 procent toegenomen'.

Happinez

Liever een onredelijke baas

‘Liever een onredelijke baas dan een redelijke bazin’. Een nieuw reclame-affiche langs de weg, ik heb het al een paar keer gezien. Oudroze met witte letters. En als je wilt weten waar het over gaat moet je de url snel onthouden: http://www.waarzijnwemeebezig.nl/. Helaas is het affiche op de site in kwestie (van verzekeraar Achmea) alleen als flash te zien, dus ik kan het hier niet knippen en plakken. Is het een grapje van de Afdeling Communicatie van Achmea? Het affiche valt wel op, dat moet ik ze meegeven, en dat schijnt belangrijk te zijn, maar ik snap niet goed wat Achmea probeert te communiceren.

Waar ze - neem ik aan - aan willen raken is dat het voor veel mensen (m/v) ongemakkelijk is dat vrouwen op het werk de boventoon voeren. En dat aan de kaak stellen, ofzo. Het is een issue. nrc next kopt ook al hedenochtend: 'Waar blijven de mannen? Steeds meer vrouwen hebben belangrijke banen.' De dokter was altijd een man, de rechter ook en de advocaat zeker. Maar kijk eens in de rechtszaal, of in het ziekenhuis. Steeds meer vrouwen. En het worden er nog meer, kijk maar bij de studies die tot dokter of advocaat opleiden. Meer dan vijftig procent is daar vrouw. Waar zijn de mannen gebleven?’

Het is niet zo dat de vrouwen de mannen verdringen, concludeert de krant. Er zijn gewoon meer banen, en daardoor is er plaats voor al die vrouwen. Jónge mannen hebben wel even een achterstand op vrouwen, meent Yvette van der Vliet van YER: ‘Mannen studeren minder door en doen langer over hun studie. Het gevolg is dat zij tegenwoordig vaker in een uitvoerende positie terechtkomen dan op een managementplek.’ Die achterstand halen ze echter in zodra vrouwen kinderen krijgen en parttime gaan werken.

De regen voor die valt

Voor wie zin heeft in een mooi boek heb ik weer een onverwachte aanrader. Zondag in één ruk uitgelezen: The Rain Before It Falls (Penguin) van de Britse schrijver Jonathan Coe, van wie ik in juni al What A Carve Up! las. Het boek is ook al vertaald als De regen voor hij valt en verschenen bij Querido.

Heel mooi ingehouden dramatisch verhaal over drie generaties vrouwen. Coe verhaalt hoe in families generaties lang moeders hun eigen motionele verwaarlozing weerd aan hun dochter doorgeven. Vertelster van dit verhaal is Rosamund, geboren in de jaren dertig. Zij vertelt het familiedrama waar zij zeer betrokken bij is, maar slechts aan de zijlijn staat. Rosamund is een lesbische vrouw, die haar voorkeur voor vrouwen zo rodn haar twintigste, begin jaren vijftig ontdekt, maar dit thema is minimaal geproblematiseerd.

De roman bestaat grotendeels uit de transcriptie van een geluidstape. Rosamund heeft vlak voor haar dood aan de hand van twintig familiefoto’s de familiegeschiedenis voor haar blinde achternichtje Imogen op tape gezet. Deze geluidstapes worden gevonden door een ander nichtje, dat ze afluistert als ze na een lange zoektocht op internet Imogen echt niet kan vinden.

Elk hoofdstuk begint met de uitvoerige beschrijving van een foto, om de blinde Imogen zo een idee te geven wat erop staat voordat het verhaal verder gaat. Zo leert de in stapjes de geschiedenis van Rosamund kennen, haar jeugd in de Tweede Wereldoorlog bij een oom en tante op het platteland, haar liefde voor vrouwen, en haar verlangen naar een kind.

Dat kind krijgen Rosamund en haar eerste geliefde Rebecca in de schoot geworpen. Het nichtje Beatrix met wie Rosamund in de oorlog ondergedoken zat, gaat na een ongelukkig huwelijk jarenlang de hort op met een nieuwe geliefde en laat haar dochtertje Thea achter bij Rosamund. Deze Thea, later de moeder van Imogen, zorgt voor groot geluk in het leven van Rosamund en Rebecca, maar dat geluk valt geheel in duigen op het moment Beatrix terugkomt. Rebecca gaat weg, omdat zij het vertrek van Thea niet verdraagt.

De rest van het leven van Rosamund is een zoektocht naar de intense verbondenheid met Beatrix, Thea en Imogen, en naar een manier om die gelukkige periode te herstellen. Uiteindelijk vindt ze wel weer een tweede liefde, een 'levensgezellin', zoals dat indertijd eufemistisch heette, maar het grote geluk van de eerste veelbelovende jaren der volwassenheid met de eerste grote liefde keert nooit weerom. De periode waarin de regen nog niet gevallen is, zoals Rebecca dat uitdrukte.

Opmerkelijk is dat dit een 'vrouwenroman' is, geschreven door een man. Jonathan Coe heeft zich opmerkelijk goed in de vrouwelijke personages en vrouwelijke thema's in kunnen leven: er stoort niets.

Foute tanktuit

Ik merk wel dat de tanktuit niet gemakkelijk in de tank past, maar ik ben een doorzetter. Enfin, tien seconden later en 8,22 liter brandstof verder realiseer ik me dat ik diesel tank. En ik weet onmiddellijk dat dat desastreus is voor een benzinemotor. Ik sta bij een tankstation van een onbekend merk, namelijk Pico Bello. Daar hebben ze de benzinepompen anders ingedeeld dan bij de gebruikelijke. En het paard ruikt de stal, ik ben er met mijn hoofd niet zo bij.

'Ach, dat gebeurt aan de lopende band,' relativeert de cassiere in kanariegeel overhemd van het tankstation, met wie ik de komende uren doorbreng. Op zich niet zo erg, want behalve dat ik naar Emmen op en neer ben geweest heb ik nog niets noemenswaardigs meegemaakt. 'Mensen zijn aan het telefoneren en zijn er met hun hoofd niet bij,' weet ze. En: 'U moet de ANWB maar bellen. Het kan uren duren, dat leegpompen,´ voegt ze er opwekkend aan toe.

Het duurt bijna een uur tot de Wegenwacht komt opdagen, maar er gebeurt van alles op zaterdagavond in en rond een tankstation aan de rand van een stad, zeg maar gerust in the middle of nowhere, waar je geen weet van hebt. Een groepje Somalische jongens voor sigaretten. Een groepje Marokkaanse jongens voor sigaretten. Twee deftige dames op de fiets voor snoep. Een elegante paars met zilver gejurkte Surinaamse met een nurks dochtertje. En wat al niet meer. Bijna niemand voor benzine. Dat is fijn, want ik sta danig in de weg.

Als de Wegenwacht eindelijk arriveert kom je ook weer een heleboel aan de weet. Zo blijk ik deze avond al de derde die verkeerd getankt heeft. De vorige pechvogel die hij had moeten helpen had 75 liter verkeerd getankt. Daar kan die 8 liter van mij nog net bij. En ik leer dat in een benzinetank van 35 liter ten hoogste 1 liter diesel terecht mag komen. Daarna loopt de motor vast. De Peugeot 107 (het nieuwe model van Greenwheels) is eigenlijk geen Frans maar een Japans autootje. Dat motortje is zo klein dat het wel heel erg gevoelig is - met name voor diesel. Al met al is het een fijne leerzame zaterdagavond.

Atonement

De film Atonement gezien. Frips had op mijn verzoek wat ‘filmhuisfilms’ van internet geript en op dvd gezet. Dan zit er geen mooi hoesje om de film en weet je niet meer zo gauw hoe dat zat met zo’n titel, behalve dat dat hij bekend is.

Het heeft ook wel iets om blind, zonder enige voorkennis, in een film terecht te komen en je helemaal mee te laten slepen door de filmtaal. Het verhaal gaat over een Britse adelijke familie in een prachtig landhuis, zusjes, broers, tuinman, nichtje, neefjes. De blik is grotendeels die van het 13-jarige meisje Briony, deels die van haar oudere zusje en deels van een soort alwetende verteller.

Beetje broeierige sfeer, er gebeurt van alles maar je snap niet precies wat. Het lijkt onschuldig te beginnen als een romance op een zomermiddag, maar langzamerhand verduistert de zon en loopt het uit op een seksmisdrijf rond middernacht. Briony heeft iets gezien en interpreteert de gebeurtenissen op grond van haar beperkte kennis en haar eigen obsessies. De felle net opbloeiende liefde tullen haar zusje Caecilia en de buurjongen/tuinman Robbie in de kiem gesmoord.

Een deel van de film speelt enkele jaren later in 1940 tijdens de slag om Duinkerken waar de mannelijke hoofdpersoon vanuit de gevangenis naar toe moest. Maar ach, wat zal ik het navertellen, iedereen heeft de film vast al gezien. Door die verschillende perspectieven is er niet één duidelijke verklaring voor alles, het is geen whodunnit, je blijft als kijker een beetje verward achter. Maar des te mooier.

Achteraf blijkt het dus de verfilming van de roman Atonement van Ian MwEwan, vertaald als Boetekleed, dat al jaren ongelezen in mijn boekenkast staat en dat afgelopen weekend nog door mijn hoofd en mijn hand ging toen ik weer begon met kiezen welke boeken wellicht de veel te volle boekenkast zouden moeten verlaten en welke mochten blijven. Boetekleed mocht blijven, omdat ik On Cecil Beach zo mooi vond.

Hoogtevrees

Nieuwe Baas en ik hadden in het kader van het Relatiemanagement een Relatie uitgenodigd om met ons te komen lunchen en de relatie door te nemen - te evalueren en voort te zetten.

Omdat Relatie 'ons' (d.w.z. Vórige Baas en mij) een jaar geleden feestelijk gefeteerd had te Antwerpen, vonden wij dat wij daar niet voor onder konden doen en hadden wij hem naar de Euromast genood. Euromast? Had hij nooit van gehoord. Dat is onze Eiffeltoren zei ik. Het is niet moeilijk te vinden, je ziet hem van verre. Nou niet dus. Rotterdam heeft zoveel hoge woontorens dat je de Euromast helemaal niet meer ziet.

Het is een geweldige ervaring, eten op de Euromast, met dat uitzicht. Wat een stad. 'Alle steden in Nederland zijn hetzelfde', zei Relatie. Het moge duidelijk zijn: hij is van over de grens. En hij vervolgde complimenteus: 'Je weet nooit in welke stad je bent, of het nu Zwolle is of Delft. In Amsterdam of in Utrecht.' Maar dat Rotterdam anders was, dat zag hij wel.

Het was op zich best een goed idee, maar Relatie bleek hoogtevrees te hebben! Hij probeerde het manmoedig te verbergen, maar hij werd reeds beneden bij de ingang pips om de neus. Nieuwe Baas zette hem ook nog eens doodleuk op een plaatsje bij het raam. De bespreking duurde uren, wij begrepen elkaar en kwamen overal uit. Relatie heeft gedurende de hele lunch niet naar buiten gekeken. Het moet een werkbespreking voor hem geweest zijn om nooit te vergeten.

De rest van je leven citroensap

Makkelijk en snel afvallen, dat willen we allemaal wel. Maar wie gun je nu een dieet van citroensap? Dit jezelf aandoen, dat lijkt me toch je reinste zwelfkwelling! En dat hebben we nu ook weer niet verdiend. Hoe hebben ze de marketing van dit boek bedacht? Wie moet dit boek gaan kopen? Cadeau ga een boek met zo'n omslag toch ook niet doen! Het is alsof je je beste vriend/in in een klap alle levenslust zou ontnemen.

Misschien is het bedacht als een titel voor vrouwen die pre- of postmenstrueel vol zelfhaat de stad in gaan, op zoek naar de juiste bikini, die niet kunnen vinden, uit frustratie bij het Vlaamse frietkot een te grote zak patat halen en dan nog even uit schuldgevoel de boekhandel ingaan. Voor straf een citroensapdieet, ja! Alleen nog maar citroensap. De rest van je leven.

Nou ja, op deze wijze had het tot mij kunnen komen, maar zo is het niet gegaan. Het kwam vandaag gewoon binnen op de redactie. Uitgeverij Forum: bedankt! Uiteraard was ik toch geïntrigeerd. Het zal wel lijken op alle wijze boeken die zeggen dat je niet moet dieten maar je hele leefwijze aanpassen.

Het kriskras en zigzag gelezen hebbende denk ik dat het best een aardig boek is. Alle aanbevelingen van deze Theresa Cheung ken ik van andere publicaties die vertellen hoe we vanzelf zonder dieet gezonder en slanker kunnen leven. Cheung propageert hetzelfde als Maarten 't Hart. En als Roy Martina. Niet diëten, maar evenwichtiger leven en eten. Geen koffie, geen alcohol, geen zout, geen vlees, volkoren, vezelrijk, veel groente, veel fruit, alles vers, biologisch, vooral geen blik. Niet op de bank tv kijken, laat staan op de bank éten, maar wandelingetjes maken door de natuur.

Maar deze gezondheids- en fitnessconsulente raadt bovendien aan voortdurend citroen met water te drinken, 's morgen bij het opstaan al, een half uur voor het ontbijt. Dat zou goed zijn voor spijsvertering en de lever. Ik geloof haar onmiddellijk.

Uit de as herrezen

Ik heb een Nieuwe Baas. Ze is 55, vrolijk, hartelijk, doorpakkend en ik ben blij met haar. Om te kijken of we werkelijk compatible zijn heb ik haar gegevens opgezocht in de chinese horoscoop. Ze is een Kreeft-Draak.

De eigenschappen van de Kreeft-Draak zijn: Liefdevol • Zorgzaam • Fantasievol • Voorzichtig • Overgevoelig • Scherp • Humeurig • Vasthoudend • Ontevreden • Krachtig • Star • Geestdriftig • Sentimenteel • Opschepperig • Wantrouwend • Succesvol.

'Hoeveel tegenslag een Kreeft-Draak in zijn leven ook tegenkomt: je krijgt hem er niet onder. Een Kreeft-Draak is een krachtige, emotioneel sterke persoonlijkheid die als een feniks uit haar as verrijst. Gemakkelijk is dat niet, want een Kreeft-Draak is een sentimentele en erg gevoelige persoonlijkheid. Kreeft-Draken zijn nieuwsgierige mensen die graag reizen en op zoek gaan naar het onbekende. Ze zijn dynamisch en idealistisch ingesteld. Ze zouden het liefst de hele wereld willen verbeteren. Bijzonder aan de Kreeft-Draak is bovendien dat deze combinatie kracht en macht uitstraalt zonder dat dat dominant of autoritair is. Het zijn dan ook geboren leiders.

Zelf ben ik een Stier-Haan. Van dit type zijn de steekwoorden: Volhardend • Vastberaden • Sensueel • Gulzig • Jaloers • Zelfvoldaan • Gemakzuchtig • Geduldig • Verkwistend • Bazig • Veerkrachtig • Enthousiast • Elegant • humoristisch • Hanig • Conservatief.

'Stier-Hanen onderscheiden zich van andere tekens, door hun wijsheid, zelfbeheersing en natuurlijke gezag. Vanuit de Stier-kant is dit iemand met een onwankelbare vastberadenheid. De Haan-kant levert enthousiasme en geloof. Geen wonder dus dat deze combinatie de neiging heeft om te domineren. Toch kan een Stier-Haan ook kiezen voor een meer onderdanige positie. Vanuit die underdog-positie kunnen ze dan verrassend uit de hoek komen. Een Stier-Haan is iemand die nuchter in het leven staat en die voldoende veerkracht heeft om de nodige tegenslagen te verwerken.'

Deze combinatie moet goed gaan. Dat denkt zij ook.

Bron: Catharina Web