Een week stil

Met Gijs heb ik het over vergeetachtigheid. Dat je met het klimmen der jaren steeds meer kwijtraakt. Dat je soms naar iemand luistert en terwijl je luistert (maar niet altijd even goed, soms maar met een half oor) al merkt dat je het kwijtraakt. We zijn het er over eens dat het over aandacht gaat. Ik vertel hoeveel mailtjes ik per dag in mijn mailbox krijg, op m'n werk. Onvoorstelbaar veel. Op de meeste werp je een blik van slechts één seconde, om in te schatten of hij in de prullebak kan of aandacht behoeft.

Gijs denkt dat stiltemeditatie wellicht goed voor mij zou zijn. Zelf doet hij ook aan stiltemeditatie. (Wij van reiki adviseren reiki). Hij doet dat elke week, in een groep, gedurende 25 minuten, met een gongslag om te beginnen en af te sluiten. Daarna gaat iedereen zijns/haars weegs. Stiltemeditatie gaat beter in een groep dan in je eentje, want in je eentje doe je het niet of spring je zo weer op.

Stiltemeditatie schijnt nogal confronterend te zijn. En in een groep word je niet alleen met je eigen onrust geconfronteerd, maar ook met die van de anderen. Er zit in de groep waar hij mee mediteert een vrouw die voortdurend beweegt en krabt en daar ergert hij zich aan. Dat is dan weer de uitdaging om je níet te ergeren.

Dan is daar weer die befaamde synchroniciteit, dat dingen tegelijk op je pad komen, want nu lees ik een stuk van Tijn Touber in de nieuwe Happinez over de eerste stilte-retraite die hij deed. Een week in Italie. Het moet heel bijzonder zijn om een week met een groep mensen op te trekken zonder één woord met elkaar te wisselen, niet eens de namen. Blijkbaar ervaren we voortdurend de aandrang te delen wat je denkt en voelt, en het voelt in eerste instantie heel onwennig en onrustig als je helemaal niets mag zeggen, maar uiteindelijk het werkt naar zijn ervaring heel rustgevend, inspirerend en verbindend als je samen stil bent. De deelnemers aan die week waren collectief verliefd op elkaar geworden.