Werk is bij gebrek aan kerk en andere grote verbanden heel belangrijk voor de mensen. Lees ik in het boek Hart voor de zaak. De spiritualiteit van het dagelijks werk. De mensch van tegenwoordig haalt een groot deel van zijn/haar identiteit, zelfbeeld en zelfrealisatie uit het werk.
Er is weer iemand in de nabije omgeving afgeknapt op dat méér méér méér. Iemand met hart voor haar zaak. Broken heart, heet het plaatje hiernaast.
Veel bedrijven zijn zo ingericht dat ze de medewerkers voortdurend opjagen tot méér méér méér. Dat heeft zijn goede en kwalijke kanten. Zeg nu zelf: niet iedereen haalt het onderste uit de kan. Er zijn er die best eens een zetje kunnen gebruiken. Maar ik weet nog goed dat we arbeidstijdverkorting kregen, toen het een paar jaar geleden economisch wat minder werd en er enige financiele nood was. De boodschap daarbij luidde toen, dat iedereen maar een beetje meer werk moest doen in minder tijd. Dat moest dan maar. Het zure is dat je als het tij weer keert die tijd er nooit meer bij krijgt.
We zouden ons werk met rust en aandacht moeten kunnen doen, lees ik bij alle geinterviewden in dit Hart voor de zaak. Mensen zouden tot volle wasdom moeten kunnen komen op het werk, en al dat gejaag brengt afstand tussen hoofd en ziel en hart. Ik lees een pleidooi voor werken in stilte. Raar om te lezen als je werk doet dat altijd hectiek in zich draagt. Lizelotte Smits van CNV bepleit volgens dit boek in haar contacten met werkgevers meditatie als arbeidsvoorwaarde.
Tex Gunning, bestuursvoorzitter van Vedior, vertelt hoe dat bedrijf eens een sessie deed in de Brabanthallen voor 2000 medewerkers, waarbij hij de aanwezigen deelgenoot maakte van zijn levensloop. Hij vertelde hen dingen die hij in het leven geleerd had, de belangijkste thema's, de hoogte-, diepte- en keerpunten, de momenten die beslissend waren geweest voor zijn vorming. Daarna werden de medewerkers uitgenodigd in kleine groepen uiteen te gaan en hetzelfde te doen. Waardoor iedereen elkaar niet alleen als collega-employee, maar ook als Mensch ging zien.
Een wat andere sessie dan een waarbij erop gehamerd wordt dat het altijd meer en beter kan.
Er is weer iemand in de nabije omgeving afgeknapt op dat méér méér méér. Iemand met hart voor haar zaak. Broken heart, heet het plaatje hiernaast.
Veel bedrijven zijn zo ingericht dat ze de medewerkers voortdurend opjagen tot méér méér méér. Dat heeft zijn goede en kwalijke kanten. Zeg nu zelf: niet iedereen haalt het onderste uit de kan. Er zijn er die best eens een zetje kunnen gebruiken. Maar ik weet nog goed dat we arbeidstijdverkorting kregen, toen het een paar jaar geleden economisch wat minder werd en er enige financiele nood was. De boodschap daarbij luidde toen, dat iedereen maar een beetje meer werk moest doen in minder tijd. Dat moest dan maar. Het zure is dat je als het tij weer keert die tijd er nooit meer bij krijgt.
We zouden ons werk met rust en aandacht moeten kunnen doen, lees ik bij alle geinterviewden in dit Hart voor de zaak. Mensen zouden tot volle wasdom moeten kunnen komen op het werk, en al dat gejaag brengt afstand tussen hoofd en ziel en hart. Ik lees een pleidooi voor werken in stilte. Raar om te lezen als je werk doet dat altijd hectiek in zich draagt. Lizelotte Smits van CNV bepleit volgens dit boek in haar contacten met werkgevers meditatie als arbeidsvoorwaarde.
Tex Gunning, bestuursvoorzitter van Vedior, vertelt hoe dat bedrijf eens een sessie deed in de Brabanthallen voor 2000 medewerkers, waarbij hij de aanwezigen deelgenoot maakte van zijn levensloop. Hij vertelde hen dingen die hij in het leven geleerd had, de belangijkste thema's, de hoogte-, diepte- en keerpunten, de momenten die beslissend waren geweest voor zijn vorming. Daarna werden de medewerkers uitgenodigd in kleine groepen uiteen te gaan en hetzelfde te doen. Waardoor iedereen elkaar niet alleen als collega-employee, maar ook als Mensch ging zien.
Een wat andere sessie dan een waarbij erop gehamerd wordt dat het altijd meer en beter kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten