Atonement

De film Atonement gezien. Frips had op mijn verzoek wat ‘filmhuisfilms’ van internet geript en op dvd gezet. Dan zit er geen mooi hoesje om de film en weet je niet meer zo gauw hoe dat zat met zo’n titel, behalve dat dat hij bekend is.

Het heeft ook wel iets om blind, zonder enige voorkennis, in een film terecht te komen en je helemaal mee te laten slepen door de filmtaal. Het verhaal gaat over een Britse adelijke familie in een prachtig landhuis, zusjes, broers, tuinman, nichtje, neefjes. De blik is grotendeels die van het 13-jarige meisje Briony, deels die van haar oudere zusje en deels van een soort alwetende verteller.

Beetje broeierige sfeer, er gebeurt van alles maar je snap niet precies wat. Het lijkt onschuldig te beginnen als een romance op een zomermiddag, maar langzamerhand verduistert de zon en loopt het uit op een seksmisdrijf rond middernacht. Briony heeft iets gezien en interpreteert de gebeurtenissen op grond van haar beperkte kennis en haar eigen obsessies. De felle net opbloeiende liefde tullen haar zusje Caecilia en de buurjongen/tuinman Robbie in de kiem gesmoord.

Een deel van de film speelt enkele jaren later in 1940 tijdens de slag om Duinkerken waar de mannelijke hoofdpersoon vanuit de gevangenis naar toe moest. Maar ach, wat zal ik het navertellen, iedereen heeft de film vast al gezien. Door die verschillende perspectieven is er niet één duidelijke verklaring voor alles, het is geen whodunnit, je blijft als kijker een beetje verward achter. Maar des te mooier.

Achteraf blijkt het dus de verfilming van de roman Atonement van Ian MwEwan, vertaald als Boetekleed, dat al jaren ongelezen in mijn boekenkast staat en dat afgelopen weekend nog door mijn hoofd en mijn hand ging toen ik weer begon met kiezen welke boeken wellicht de veel te volle boekenkast zouden moeten verlaten en welke mochten blijven. Boetekleed mocht blijven, omdat ik On Cecil Beach zo mooi vond.