Hoogtevrees

Nieuwe Baas en ik hadden in het kader van het Relatiemanagement een Relatie uitgenodigd om met ons te komen lunchen en de relatie door te nemen - te evalueren en voort te zetten.

Omdat Relatie 'ons' (d.w.z. Vórige Baas en mij) een jaar geleden feestelijk gefeteerd had te Antwerpen, vonden wij dat wij daar niet voor onder konden doen en hadden wij hem naar de Euromast genood. Euromast? Had hij nooit van gehoord. Dat is onze Eiffeltoren zei ik. Het is niet moeilijk te vinden, je ziet hem van verre. Nou niet dus. Rotterdam heeft zoveel hoge woontorens dat je de Euromast helemaal niet meer ziet.

Het is een geweldige ervaring, eten op de Euromast, met dat uitzicht. Wat een stad. 'Alle steden in Nederland zijn hetzelfde', zei Relatie. Het moge duidelijk zijn: hij is van over de grens. En hij vervolgde complimenteus: 'Je weet nooit in welke stad je bent, of het nu Zwolle is of Delft. In Amsterdam of in Utrecht.' Maar dat Rotterdam anders was, dat zag hij wel.

Het was op zich best een goed idee, maar Relatie bleek hoogtevrees te hebben! Hij probeerde het manmoedig te verbergen, maar hij werd reeds beneden bij de ingang pips om de neus. Nieuwe Baas zette hem ook nog eens doodleuk op een plaatsje bij het raam. De bespreking duurde uren, wij begrepen elkaar en kwamen overal uit. Relatie heeft gedurende de hele lunch niet naar buiten gekeken. Het moet een werkbespreking voor hem geweest zijn om nooit te vergeten.