De Vlaamse essayist Geert van Istendael schrijft op hun site over hen: 'Wie in de jaren zeventig van de vorige eeuw, ooit eens het voorrecht had om een van de eerste concerten bij te wonen die Paul Van Nevel gaf met het toen piepjonge Huelgas Ensemble, spreekt daar vandaag nog over. Twee woorden dringen zich naar voren: verbijstering en verrukking. En de verrukking blijft, ook na meer dan drie decennia. De verbijstering bij het beluisteren van de vreemde nieuwe klanken die de oeroude muziek over vele honderden jaren heen naar onze oren stuurde, die verbijstering zou normaal gesproken weg met de tijd moeten ebben. Dat doet ze niet. Want het Huelgas Ensemble weigert het publiek met rust te laten. Telkens opnieuw brengt het tot dusver onbekende oude meesters ten gehore. Nooit worden Paul Van Nevel en zijn zangers het moe, nooit wordt het publiek het moe. En nieuw publiek is altijd in de wolken.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten