Ismail

Toen de verhuizer twee weken geleden langs kwam om een offerte te maken leek het me heel fijn om niet zelf dagen lang in te hoeven pakken. Het is verschrikkelijk is, al dat verleden dat door je handen gaat. Zowel bij het in- als bij het uitpakken. RoRo7 verhuisde een jaar of wat geleden en dat was een giga-klus. Zij heeft ook heel veel boeken en verleden en kasten vol kleren. Bij alles was het de vraag: zal het mee of mag het weg. Vanwege die constante staat van twijfel zag ik er enorm tegenop. Een klus van zeker een week.

Toen ik negen jaar geleden naar de Jordaan verhuisden hadden we heel erg fijne verhuizers. Zo geruststellend en betrouwbaar. Echt heerlijk. Die wilde ik weer, maar ik was zijn naam vergeten. Roro7 raadde mij de firma Wiggelaar aan. Die kwam langs en schatte mij in de categorie 'gescheiden vrouwtje' en praat sindsdien ook zo tegen mij. Iets minder fijn. Hij bood aan dat zij het inpakken konden doen (à 320 euro) en dat leek mij op dat moment een heel efficiënte oplossing. Want door de week werkt iedereen en wie kun je dan vragen voor het helpen inpakken?

Deze hele week zie ik er echter al tegenop. Wat voor type zou er komen en hoe zou hij dat aanpakken? Vanaf het moment dat zo'n man binnen is ben je alles kwijt. En de regie. Mijn inpakker is een smal jong knaapje en heet Ismail. Hij begint gewoon met de troepjes op het aanrecht en doet dan de glazen uit de kast daarboven en schrijft "Keuken" op de doos. Zowel een bak met sleutels als glaswerk als de liggende boeddha die op de keukenkast lag. Help!

Wat nu? Ik kan er met mijn neus bovenop gaan staan, en op de dozen schrijven wat hij er in stopt, maar ik geloof dat dat op die manier een hele nare dag gaat worden. Maar wat is erger: morgen een nare dag in het nieuwe huis of vandaag een nare dag hier in huis? Of loslaten? Loslaten. Loslaten.

Bij gebrek aan kasten in het nieuwe huis wordt het de komende dagen een kwestie van dozen inkijken en herinrichten.