'Hoe lang is het fietsen, Lucie Theodora,' vragen mijn mede-alten gretig. Ik ben natuurlijk jarenlang een luxepoppetje geweest dat vanuit de Jordaan bij wijze van spreken alles lopend kon doen. Nou, het valt niet tegen, maar het valt ook niet mee. Men moet er wel de tijd voor nemen. Het fietsen van deur tot deur zelf is twintig minuten, maar dat is wel uptempo, en dan reken ik het van het slot halen van de fiets en op slot doen niet mee. Normaal kosten die handelingen nauwelijks tijd, maar als je haast hebt is natuurlijk je slot bevroren en dan kost het ineens wél tijd. Als je met de tram zou gaan moet je waarschijnlijk zo'n uur van tevoren op de tramhalte gaan staan om calamiteiten voor te zijn.
Volgens mij heeft onze dirigent het ambitieniveau naar beneden geschroefd. We oefenen nu nog maar één vierstemmig nummer, in plaats van drie tijdens de eerste bijeenkomsten. Mijn snipverkouden staat van zijn zorgt voor een bibberig piepstemmetje. Ik wou dat ik een bas was. We zingen uit het Weihnachts Oratorium, overigens zonder trompetten. 'Ach mein herzliebes Jesulein,/ mach Dir ein rein sanft Bettelein, zu ruhen in meines Herzen Schrein, daß ich nimmer vergesse Dein.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten