Twee dagen dwaal ik al door Mega-Gamma's en Mega-Praxissen, op zoek naar klerenkasten. Het leidt tot niets, want mijn enige reactie op elke klerenkast is: Wat Zijn Ze Lelijk! Ik wil geen Witte en ik wil geen Fineer! En ik wil niet naar Ikea vanwege de keuzestress daar, die ik echt niet meer aankan. Ga mee, smeek ik Bobby. Niet dat hij helpt kiezen, want hij is van mening dat ik zelf moet kiezen wat ik het mooiste vind, maar om ernaast te staan, wat wellicht kalmerend werkt en het keuzemoment versnelt.Dus vandaag gaan we - nadat we het overgebleven laminaat teruggebracht hebben naar Hornbach - naar Praxis in het westelijk Havengebied. Geen van de kasten die ik overweeg is op voorraad, dat helpt. Ik heb hoe dan ook géén kast vóór de verhuizing. Het duurt zeker twee weken. Dat is duidelijk. Geen klerenkasten deze week.
Dat geeft ruimte om nog eens te kijken. En nu met een open blik. Alle kasten staan op drie meter hoogte. En opeens zeg ik: Kijk eens, die kasten met de naam Metro Country, dat lijkt wel ècht hout. We zoeken een ladder en nadere inspectie wijst uit: het ís echt hout. Grenen ofzo. Ze verkopen ze witgelakt en onbewerkt. En de levertijd van deze kasten is ook twee weken, maar het maakt ineens niet meer uit.
In de mail krijg ik bericht van Marg die óók in een verhuizing zit. Hoe ze me bewondert hoe ik het allemaal aanpak. Ik bel haar onmiddellijk op. Bewonder? zeg ik. Je moest eens weten: gék word ik ervan! Vooral van mezelf. Het huilen staat me nader dan het lachen. Maar heel af en toe (veel te weinig) denk ik complimenteus: Dat doe je ondanks de onrust toch maar mooi snel en efficiënt, Lucie Theodora.
Het is heel dankbaar om even intensief te sparren met een medeverhuizer! Zij heeft datzelfde met klerenkasten. Ik kan haar nu de Metro Country aanbevelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten