Zoals het hoort te London de benen uit het lijf gelopen. Eerst naar Tate Modern, waar het zo goed toeven is, gewoon omdat het indrukwekkend veel ruimte aan moderne kunst geeft. En grotendeels gratis. Kom daar maar eens om in Amsterdam. Er zijn zoveel bezoekers, vooral de scholieren en studenten die surrealistische kunstwerken natekenen zijn geweldig toegewijd. Er is ook een overzichtstentoonstelling van Gerhard Richter. Abstract. Geëngageerd. Ik overweeg of ik daar posters van zal meenemen. 't Is wel enorm kijk-mij-eens high brow. Tenslotte is er ook nog een verdieping over energieke kunst, de Fluxus-beweging en dergelijke. Beetje veel van het goede.
Dan steek ik de Theems over naar St. Paul's Cathedral, waar om 17 uur een Allerheiligen-eucharistie is. Vóór de kerk is het een grote heisa, want de Occupy-beweging heeft hier haar tenten neergezet. Die is hier geloof ik wat sterker dan in Amsterdam, al moet ik bekennen dat ik in Amsterdam niet langs ben geweest. Dus vergelijken kan ik niet. De mensen staan hier fel te discussiëren met elkaar. Het gaat in London ook niet allemaal van een leiden dakje, begrijp ik. Zie artikel in De Tijd. Het tentenkamp kost de kerk al priesters.
De eucharistie in de kerk is nogal pompeus. De St. Paul's is ook wel een héél erg grote kathedraal met veel blingbling, en dat vergt misschien wel zo'n dienst. Maar dan krijg je een galmende preek en een galmend koor met voor de bas en de tenoren volwassen mannen, en voor de hoge stemmen koorknaapjes. Ze zingen de Missa octo vocum van Hassler. Het is vast mooie muziek, maar in mijn beleving galmt het vooral. Niet helemaal wat je hoopt.
Tot slot naar Waterstone's daar om de hoek. Tegen mijn verwachting in ben ik best enthousiast, mooie collectie boeken hebben ze. Wel donker, die zwarte kasten. Dat zouden ze hier niet doen. Het is niet erg druk, er werken maar liefst drie jongens en twee meisjes. 'Hoe is het onder jullie nieuwe CEO', vraag ik de communicatiefste medewerker, 'want die ga ik als het goed is morgen interviewen...' De verkoper is wel blij met hem, zegt hij, al relativeert hij zijn vreugde ook wel weer. 'Ik werk al 12 jaar bij Waterstone's, vertelt hij, 'en het is altijd een golfbeweging geweest. Meer en minder vrijheidop de werkvloer. Maar àls we het in deze tijden willen redden, wat ik hóóp, maar niemand kan het voorspellen, dan zitten we nu op de goede weg.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten