Kogelventiel

Woensdagavond krijg ik een lekke band. Grr. Op de platte band naar huis gefietst. Het is maar vanaf het Javaplein, maar toch. Zou je niet moeten doen.

Ik háát platte banden. Toen ik studeerde leerde ik banden plakken, maar vanaf het moment dat ik het mij kon veroorloven om de fiets voor 7,50 door de fietsenmaker te laten plakken deed ik dat. Ik vind het vies en gedoe. 

Maar sinds ik met Bobby ben doe ik dat minder. Hij heeft een diepe  wens om fietsenmaker te zijn danwel te worden. Dus mijn fiets mag onder géén beding naar de fietsenmaker. Nu is de fietsenmaker hier ook niet direct naast de deur, dus ik was al een paar dagen met de auto. Dat past weer niet in het kader van van alles, dus de band moet geplakt.

Zondagmorgen. Vroeg wakker. Eerst een uur of twee werk gedaan, verslagje schrijven. Kan-het-beter-nu-meteen-doen-dan-dat-het-me-de-hele-dag-dwars-zit. Dan die fietsband. Bobby ligt in coma, heeft daar behoefte aan en recht op. Liefst zou ik hem uit bed duwen en aan de werkjes jagen, maar dat weet ik te beheersen. Zelf doen, Lucie Theodora.

Buiten waait en regent het ongenadig, maar gelukkig hebben we hier een halletje. Daar heb ik de bandenplakspullen in mijn postvakje gelegd. Vooruitziende blik. Hoef ik ze niet te zoeken.

Het is wel een ware spirituele oefening, zoveel machteloosheid en driftaanvallen ik voel opkomen, laat gaan, en oplos. Want eerst wil het ringetje van het ventiel niet los. Grr. Ik naar boven voor een tangetje, krijgt ik hem nog niet los. Grr. Nog een keer naar boven voor een ander tangetje, OK, die is los. Dan wil het ventiel niet uit de velg. Grr. Linksom rechtsom wrikken, hoe kan dat ding nou vastzitten. Grr. Na vijf minuten door proberen is hij los. Band oppompen. Gelukkig is het gat zo groot dat je er de lucht uit hoort ontsnappen, anders had ik een emmer moeten halen. Dan is het tubetje solutie, dat er bol en dus vol uitziet, léég. De solutie is opgelost. Grr. Ik had toch een tweede doosje bandenplakspullen? Waar is dat? Nergens te vinden. Grr. In beide schuurtjes niet. Ook niet in het tasje van de racefiets. Grr. Ik weet nog zoveel solutie uit het oude tubetje te persen dat ik kan plakken. Als dat maar houdt...

Er komt een buurvrouw langs, vol bewondering. Dat je dat kán! Nou, zeg ik, als je eens wist hoe woedend ik al tien keer geweest ben. Maar ik houd vol.

Binnenband weer in de buitenband. Band oppompen.Loopt er lucht uit. Grr. Waar loopt die lucht uit. Uit het ventiel. Hoe kan dat nou? Aandraaien, nog eens aandraaien, los. Vast. Oppompen. Lek. Grr. Naar de Praxis. Grr. Met de auto. Ventielen zoeken, en extra solutie, en extra doosjes bandenplakspul. Ik weet niets van ventielen, maar ik geloof dat het 'kogelventiel' voldoet. Uiteindelijk lukt alles. Dat is me het uurtje wel.

Al met al een leerzame zondagochtend. In alle opzichten. Bobby staat een ei te bakken. Met spek. Heeft ie zin in. Geen idee wat ik allemaal meegemaakt heb.