Vandaag gebeurt er wat merkwaardigs. Ineens ben ik al mijn Facebook-vrienden kwijt. Op Tine na. Ik zit bij café restaurant Stork, buiten stormt het ongenadig, het IJ klotst over de kade, en ik denk: Even inchecken bij Stork. Mensen die niet Facebooken weten niet wat ik zeg, het is geheimtaal, je reinste abacadabra. Maar inchecken is iets wat je kunt doen bij Facebook. Je kunt het ook laten.
Hoe dan ook. Bij het inchecken wil ik een foto uploaden en aangeven dat ik in het gezelschap van mijn lieve Facebook-vrienden Meike, Debora, en Rianne ben, maar ineens zijn al mijn vrienden kwijt. Weg. Zoek. Wat heb ik misdaan? We moeten vergaderen, maar dat gaat niet goed, want ik ben al mijn Facebook-vrienden kwijt. het obsedeert. Waar ik ook op klik, ze zijn weg en ze blijven weg.
Terug op de redactie tover ik op mijn pc mijn Facebook-vrienden na enig gehannes weer tevoorschijn, maar op de iPhone lukt het niet. Vinnie weet het ook niet. Tot hij op het idee komt de Facebook-app helemaal te verwijderen en opnieuw te installeren. Mensen die niet Facebooken weten niet wat ik zeg, het is geheimtaal, je reinste abacadabra. En verdomd, dan heb ik mijn vrienden ineens allemaal weer terug.
Dat is een uur uit het leven van Lucie Theodora. Steve Jobs, zou Bobby spottend zeggen, als ik hem dit vertelde. Ik vertel het maar niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten