K. heeft een diner bedacht voor een paar van haar vriendinnen die midden in de zorg voor hun zieke ouders zitten, vaak op uren rijden afstand. Iedereen om ons heen heeft dat, of heeft het gehad, of krijgt het. De onverbiddellijke zorg. Je zit al vol met je werk, je geliefde(n), je hobby's en dan opeens dát. En je dóet het.
Het was zo moeilijk om een datum te vinden, dat inmiddels een paar van de oude zieke moeders / vaders overleden zijn.
Daar zitten we dan met zijn vijven. Waar begin je? Wat vertel je? We kunnen allemaal wel ávonden over onze ouders vertellen, en over hoe zwaar die zorg is maar hoe mooi ook. Dat het al het wereldnieuws relativeert. We hebben foto's mee van oude broze mensen in rolstoelen. De oude mensen, aan wie ons hart verkleefd is. De zussen. De broers. De spullen.
De dochters wier moeder / ouders inmiddels overleden zijn zitten in een nieuwe fase. Hervinden. Herbronnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten