Al wel vaker heb ik gememoreerd dat de RK Jacobuskerk om de hoek - waar ik het afgelopen jaar regelmatig op zondag naar de H. Mis ga/ging - zou gaan sluiten en dat-ie op wonderbaarlijke wijze nog een half jaar open bleef. Maar nu is het einde echt nabij.
De parochianen hebben een laatste wanhopige vergadering met het Bestuur onder leiding van de ongeveer enige Pastoor nog van Utrecht en ik ben erbij. 'Was het net zoiets als laatst de oprichtingsvergadering van de VvE van Parkeerplaatsen', vraagt Bobby als ik thuiskom, maar nee het was heel anders.
Het is een kerk vol wanhopige mensen die een betekenisvol gebouw kwijtraken, en een Bestuur dat praat over dervende inkomsten, slinkende aantallen kerkleden die bovendien ook nog eens bejaard zijn.
Het gaat me aan mijn hart en ik moet het na afloop echt even van me afschudden. Wat een beroep: pastoor. Zielzorg? Welnee. Machtspolitiek. Niet per se hem persoonlijk te verwijten, denk ik, maar wel zijn Taak.
Zolang de kerk nog niet verkocht is mogen de parochianen er nog wel samenkomsten doen, maar geen H.Mis meer. 'Er zijn genoeg priesters die hier de Mis wel willen houden, ook al verbiedt u dat. Er zijn genoeg priesters die niet naar u luisteren', roept een getergd man richting de Pastoor. 'Als ze dat doen, dan zal ik de Bisschop vragen ze te schorsen', reageert de Pastoor. 'En u hoeft niet de illusie te hebben dat u een gesprek met de Bisschop krijgt. Ik verzeker u: dat krijgt u niet.'
Op zondagochtend naar die kerk gaan was een manier om me als nieuwkomer thuis te gaan voelen in Zuilen. Dat avontuur lijkt nu weer voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten