Syr

Monique vraagt me mee uit eten. Of ik mee ga naar het pas geopende Syr, een restaurant dat werkt met een Syrische kok en een aantal Syrische obers. Vluchtelingen. Niet uitsluitend Syriërs, ook Nederlanders. Ik vind het een mooi initiatief, dus ja leuk!

Het is wel even geduld betrachten, want niet alles loopt nog op rolletjes. Van die dingen waar je normaal chagrijnig van wordt en die je nu met al je goede wil maar weg slikt. Zo komen ze niet snel (eufemisme) de bestelling opnemen, niet het eerste glaasje wijn, niet de menukaart brengen. Als we dat uiteindelijk op ons verzoek wel gebeurt hebben blijkt de menukaart onbegrijpelijk. Je kan alleen een driegangenmenu kiezen à 25 euro, en bij het voor- en hoofdgerecht gang kun je kiezen uit vis, vlees of vegetarisch. Maar wat krijg je dan en mag het misschien ook ietsje minder? 

We krijgen bij elke gang een bord vol kleine dingetjes. Het is lekker. Daar absoluut geen klagen over. En het zijn heel aardige mensen. Ze doen enorm hun best.

Maar de akoestiek is beroerd. Geluid als in een zwembad. Er is een groot gezelschap, nogal luidruchtig. We kunnen elkaar haast niet verstaan. Uiteindelijk komt alles goed, dus we gaan niet klagen. Voor mijn verjaardag doe ik dit maar niet, zegt Monique.