Deze zondag heeft als thema op-de-plaats-rust! Op de stapel boeken nog van de verjaardag ligt van Anselm Grün Gelukkig Ouder Worden. Dat komt zo: de mensen vroegen Bobby wat ik wilde hebben en ik zei uiteindelijk: laten ze me een spiriboek geven waar ze zelf veel aan gehad hebben en dat ze ook wel iets voor mij vinden. En toen kreeg ik van twee verse vijfenveertigjarigen dit. Ik geloof nooit dat het in de categorie viel dat ze er zelf veel aan gehad hadden. Ik was ook een beetje beledigd. Maar ja. Toen Mutti 85 was voelde ze zich net een klein meisje, zei ze. Je voelt je niet zo oud als je bent.
Omdat ik van alle activiteit van de afgelopen week nu toch echt wel afgeknoedeld ben en ik mioet toegeven dat ik niet meer zo piep ben als ik denk dat ik ben, besluit ik dit boek te gaan lezen. In de schaduw in de tuin. Kopje thee erbij. Ssst. Over langzaam terugtreden uit de wereld en de drukte de verstilling in. Het gaat vooral over pensionados, en zo ver ben ik nog lang niet. Mensen die de drukte en de functie van het werk moeten missen, wier kinderen minder contact opnemen dan ze zouden willen. Die een nieuwe zingeving moeten vinden.
Stilte. Naar binnen keren. Genoeg aan jezelf hebben. Luisteren. In de tuin je zitten verwonderen over de dingen. Peinzen over de dingen die gepasseerd zijn. Mensen helpen. Het boek is al 10 jaar oud. Grün was 62 toen hij het schreef. Toen stond hij nog maar aan het begin. Nu dus 71.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten