Wat moet je met de wereldproblematiek in je leven en op je blog. Het leven en werk zijn zonder dat al enerverend genoeg. Het wereldleed is zo groot, dat het onverdragelijk is. Ik herinner me dat ik ten tijde van de Balkan oorlog op een gegeven moment ook geen nieuws meer keek. Nu vind ik het heel moeilijk om naar een item van 5 minuten weerbericht te kijken. Code Oranje.
De kunst is een beetje rust te vinden, beetje omhangen, meebewegen met wat zich aandient, dan gaat alles net ietsje gemakkelijker. Maar het is goed toch af en toe met de werkelijkheid van miljoenen vluchtelingen geconfronteerd te worden. Sinds de grenzen in Europa dicht zijn komen ze nog maar mondjesmaat hier, maar ze zijn er nog evengoed.
De kunst is een beetje rust te vinden, beetje omhangen, meebewegen met wat zich aandient, dan gaat alles net ietsje gemakkelijker. Maar het is goed toch af en toe met de werkelijkheid van miljoenen vluchtelingen geconfronteerd te worden. Sinds de grenzen in Europa dicht zijn komen ze nog maar mondjesmaat hier, maar ze zijn er nog evengoed.
Ik kijk naar een documentaire over een groep 'Getuigen van Piraeus' met de Zen Peacemakers van de Lage Landen, over zes vrijwilligers, boeddhistische vrouwen, die in de haven van Piraeus vluchtelingen gaan helpen. Ze helpen met eten uitdelen, met het kamp schoon houden, met luisteren. Een vrouw is in het dagelijks leven kapster en knipt hier de mensen.
De grondhouding van Zen Peacemakers is niet-weten. Niet met allerlei plannen op een situatie afgaan, maar vanuit rust zien wat er daar op dat moment nodig is. Het klinkt misschien een beetje zweverig, maar ik geloof wel dat het klopt.
In de vluchtelingenkampen die er nu zijn in Griekenland zijn vrijwilligers niet meer welkom. Het probleem is aan het zicht onttrokken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten