Maandagavond alleen thuis. Zal ik... zal ik... zal ik...? Met iemand naar de film? Met iemand uit eten? Met iemand naar de muziek in De Parel? Met iemand bellen? Een beetje in de moestuin werken? Naar de Woonfabriek om meubels te kijken? Naar het tuincentrum om zaden te kijken?
Al twee dagen lees ik in het boek 'Stil de tijd' van filosofe Joke Hermsen. Ook cadeau gekregen. Over hoe wij moderne mensen de laatste decennia met onze tijd omgaan, de dagen vol plannen en steeds maar dingen doen, hoe dat een steeds grotere druk geeft en zeker niet perse een gelukkiger gevoel. De smartphone met al zijn functies heeft dat gevoel enorm verhevigd.
Hoe de dagen laten verglijden meer ruimte geeft voor tevredenheid en creativiteit. Hoe je je vaak door een staat van verveling heen moet leven voor er ruimte komt voor iets nieuws. Hoe ongemakkelijk verveling misschien is, maar uiteindelijk vaak het begin van iets wezenlijks.
Ik ga het maar eens beoefenen. Níet al die dingen doen die ik bedacht. Gewoon beetje langzaam omhangen. Koken, uitbuiken, mailtje over Parijs beantwoorden, Jounaal kijken, wandelingetje om de vijver, genieten van het fluitenkruid, oud papier en lege flessen naar de afvalbak, een praatje met een zwangere buur, die zich optrekt aan het uitzicht op de broedende zwanen. Tijd laten verglijden. Mooi ja.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten