Wéér hang ik drie kwartier in de wacht bij de huisartsenpraktijk. Je wéét dat er dan een assistente alleen zit die geen tijd heeft de telefoon aan te nemen, Maar toch. Ik ga maar naar huis, zeg ik op het werk, bij d easssitente een afspraak maken. Want die pols. En beginnende rsi-klachten. Naar je lichaam luisteren, zeggen ze.
Bij de huisarts is de wachtkamer leeg. De assistente zegt: 'Weet u wel hoe druk ik heb heb. Ik zit hier helemaal alleen. Ik moet 7 telefoonnlijnen aannemen.' Ik geloof u echt', zeg ik, 'al zie je er nu weinig van. Maar mag ik svp wel even kwijt dat ik nu twee middagen drie kwartier lang in de wacht heb gehangen? Dat ik nu twee uur te vroeg van mijn werk weg ben gegaan om een afspraak met u te maken? Kunt u er niet een ander bandje op zetten in plaats van "U bent de vierde wachtende en dank u voor uw geduld?"' Dat mag niet van de zorgverzekeraar, vertelt ze, want ze moeten bereikbaar zijn.
Enfin, het was alles ook nog eens tevergeefs. Voor de pols moet ik bij het ziekenhuis zijn, waar ze het gips gezet hebben.
Het ziekenhuis gebeld. Ik vertel dat de arm steeds knakknak zegt als ik hem draai. Al tweeenhalve week. Dat het zeerder doet en niet minder wordt. Dat ik zo rsi krijg en dat ik graag advies wil. Dat knakken, dat kunnen spieren zijn, zeggen ze. 'Dan moet u een gecombineerde afspraak met èn de dokter èn de gipskamer.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten