Eigenlijk ben je altijd maar bezig rommel op te ruimen. En als het even weer netjes is ben je weer even tevreden. En altijd wordt het weer rommel en vuil, en altijd moet je voorraden bijvullen. Die dan weer nieuwe rommel worden.
Vandaag vrij. Na de boodschappen, de was en de rommel ga ik om even om iets anders te doen naar de buurttuin. Vanwege de pols was ik een poosje weggebleven, maar het is niet fijn om niet betrokken te zijn. Dus vraag ik in de app: 'Wie gaat er ook? Wat kan er gebeuren? Spitten?' Nee, de tijd van spitten is voorbij. Nu is het tijd voor schoffelen. Rommel opruimen dus.
Er is inderdaad alweer heel veel onkruid. Ik neem het veldje spinazie en sla onder mijn hoede, Janpeter doet de aardappelen, en Christa een vierkante meter overwoekerd grindpad. Onkruid weg, onkruid weg, onkruid weg. Dat is het mantra. En dan samen een thee.
We werken dan wel allemaal als vrijwilliger in de tuin, we kennen elkaar eigenlijk nauwelijks. 'Waar woon jij' en 'wat doe jij' zijn de onderwerpen. En bij de vrouwen: 'hoeveel kinderen heb je' en 'hoeveel dagen werk jij?' Ik vind het leuk. Het opent de wereld. Een is verpleegkundige op de intensive care van het ziekenhuis in Hilversum, een houdt de kosten van de Gemeente Amsterdam in de smiezen, een is onderwijzeres voor de minst begaafde kinderen te Capelle aan de IJssel. Zij moest vorige week al bevallen. Maar daar is het wachten op.
En als de veldjes die wij op ons genomen hebben onkruidvrij zijn is iedereen gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten