De fysiotherapeut en de ergotherapeut hebben samen een evaluatief momentje met mij ingepland. Zij werken met vragenlijsten die ze ook al tweewekelijks naar mij toegestuurd hadden, en die ik veel te verwarrend vond om in te vullen. Morris heeft toen ik dat vroeg in het systeem de toezending van de vragenlijsten stopgezet, maar Dany (het-wrede-meisje) neemt daar natuurlijk geen genoegen mee. Hoeveel pijn ik heb op een schaal van 1 tot 10. Wat ik kan op een schaal van 1 tot 10. Of ik tevreden ben over de behandeling op een schaal van 1 tot 10. Wat ik verwacht van een vervolgbehandeling. en schaal 1 tot 10 geef je aan in emoticons, in smileys.
Ik vind het allemaal maar moeilijk te beantwoorden in smileys. Hoe gaat het? Het gaat steeds ietsje vooruit, dat wel, maar wel héél langzaam. Mijn pols kan ik nog steeds niet buigen of strekken. Ben je dan tevreden? Dat kan ik toch niet beoordelen? Waar kan ik het nou helemaal tegen afzetten. ‘Ik ben geheel afhankelijk van jullie vakkennis. En vooralsnog voel ik me diep dankbaar.’ Zijn zijn specialisten, maar was het bij een andere kliniek nog beter gegaan? Wie zal het zeggen?
En wat ik verwacht van een vervolgbehandeling? ‘Verwachten? Ik hóóp dat we nog even op dezelfde voet (3 maal per week) door mogen gaan. En dat ik mijn pols over een paar weken weer een stukje verder kan buigen en strekken.’
Enfin. Nu staan er weer 10 nieuwe afspraken. Een en ander hangt geloof ik nogal van de financieringslogica af. Ik zit nu in een experimenteel traject ‘anderhalve lijns’-zorg. Dat is max 16 weken. Eerstelijns is alleen fysiotherapeut Morris. Anderhalvelijn is fysio- en ergotherapie Danny, en samen zijn ze multidisciplinair. ‘En als het dan ooit twéédelijns zorg zou worden, wat komt er dan bij?’ vraag ik. Dan komt er een psycholoog of maatschappelijk werker bij. Dat lijkt ons allemaal niet nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten