Met de moed der wanhoop klim ik op de fiets. Voelen wat het probleem is bij fietsen. Waarom ik dat niet durf. Ik ben die stadsbus al behoorlijk zat. 'Je voelt zelf wel of het weer gaat', zegt de fysio.
De hydraulische remmen van de e-bike zijn meer dan ok. Maar verder... De fiets is loodzwaar en kan ik met rechts haast niet over de drempel van de schuur tillen. Schuurtje-in-schuurtje-uit is een mega-klus. Evenals het hek van ons parkeerterrein openen. Op- en afstappen is ook een ding. Er mag geen gewicht op de pols leunen. Ik moet héél voorzichtig remmen, stoppen en afstappen. Geen onverwachte bewegingen. De stoere hoge instap van dit macho-damesmodel zit me ook aardig in de weg. Eigenlijk moet het zadel zo laag dat ik makkelijk met twee voeten aan de grond kan.
Dit alles ontdek ik tijdens een heerlijk fietsrondje Maarsseveense Plassen en ik wil nog wel veel verder. Dat zou geloof ik ook best gaan. Maar de cruciale vraag is eienlijk: durf ik naar/door de stad? De fietsersdrukte? Langs de Amsterdamsestraatweg? Langs het station? Nee, dat durf ik nog niet.
'Zadel omlaag en stuur omhoog', zegt de fysio, 'zorgen dat je zittend op het zadel met beide voeten aan de grond kunt'. En inderdaad, dat scheelt precies alles. 'Heb je dan misschien ook een andere spalk? Die niet zo mijn mijn hand snijdt?'
'Zadel omlaag en stuur omhoog', zegt de fysio, 'zorgen dat je zittend op het zadel met beide voeten aan de grond kunt'. En inderdaad, dat scheelt precies alles. 'Heb je dan misschien ook een andere spalk? Die niet zo mijn mijn hand snijdt?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten