Na de fysio loop ik langs de buurtkapper waar ik sinds vorig jaar juni niet meer geweest ben. De buurtkapper zit tegenover AH, dus elke dag voel ik me ontrouw omdat ik overgestapt ben naar een de hippe homo-binnenstadskapper-met-visie die meer dan twee keer zo duur is als het Poolse maisje.
Bij de dure binnenstadskapper moet je minstens een week van tevoren online een afspraak maken, bij de buurtkapper kun je zo binnenstappen. En dat afspraak maken in de binnenstad lukt niet op korte termijn, omdat ze gaan verhuizen en verbouwen. Mijn haar is een enorme bende, er móet wat nee, en ik snak weer naar iets als een kleur. En dus naar zijn Visie op mijn haar, maar ik kan er pas over drie weken terecht. Daar kan ik niet op wachten.
Bij de buurtkapper zit helemaal niemand, dus ik ben meteen aan de beurt. Mijn ontrouw voelt toch een beetje ongemakkelijk. De laatste keer dat ik er was zou het Poolse maisje binnenkort gaan trouwen, in Polen. En, vraag ik, hoe was de bruiloft? ‘Dat is al een jaar geleden’, antwoordt ze haast verontwaardigd. ‘Wie heeft je de vorige keer geknipt’, vraagt ze, want ze snapt het model niet. Zo zwoegen we ons een beetje door mijn terugkeer heen. Ik vraag haar advies over kleur in dit grijs-witte haar en zij suggereert rossige en blonde highlights.
Wat hieraan vooraf ging:
- juni 2018Wat hieraan vooraf ging:
- augustus 2018
- mei 2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten