Twee ritjes had ik slechts, voor één en dezelfde mevrouw, deze eerste dag van de Buurttaxi. Van huis naar de Boni, en van de Boni naar huis. De Boni is een kleine supermarktketen in het midden des lands met 43 filialen waarvan twee te Utrecht aan de Amsterdamsestraatweg. De winkel is maar drie straten verwijderd van haar huis, maar die afstand kan ze absoluut niet lopen.
Het Buurttaxiwezen moet nog een beetje op gang komen. De telefonisten bellen alle klanten dat we weer rijden, maar ja die moeten dan eerst uit de paniekstand en vervolgens een bestemming bedenken.
Deze mevrouw had eerst de Boni gebeld of ze wel alleen met een rollator mocht boodschappen doen, want ze had gehoord dat je bij AH niet zonder winkelwagen naar binnen mag. Ze was twee maanden niet buiten de deur geweest, haar schoondochter had een keer per week boodschappen gehaald en soms de buurvrouw, maar ze had niemand iets gevraagd. Nooit. Daar was ze heel trots op. Dat krijg je dus de komende tijd: kijkjes in hartverscheurende werkelijkheden van eenzaamheid. Ze was het er niet mee eens geweest, ze was ook niet bang voor Corona: ‘Ik ben 89!’
De dames moeten achterin de taxi zitten. Een spatbord scheidt ons. Wel ongezellig. Ik open het portier voor hen, klap de rollator samen en leg die in de achterbak. Het spatbord ontneemt je wel een deel van zicht door de achterruit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten