De oppas

Wat is het eeuwen geleden dat ik op de Bébé’s heb opgepast. Haast een jaar. Toen kreeg ik de gebroken arm/pols met alle naweeën, en toen wij met zijn allen Corona.

De Bébé’s hebben er zin in. Ze zijn weer verrukkelijk. Bebe2 is een engeltje dat stralend naar bed gaat en stralend uit bed komt en stralend een mandarijntje eet: geen centje pijn. Bébé1 is al wat ambitieuzer. Eisender ook. Zij heeft een heel plan: we gaan vanmiddag tekenen, met Lego spelen en voorlezen.

Het programma vandaag begint met Lego. Ze heeft nu een nieuwe doos: een graadje groter en moeilijker. Ik weet niet of u het nieuwe Lego kent: het lijkt nauwelijks nog op dat van vroeger en is heel complex en veelzijdig en priegelig. Je hebt een doos vol losse kleurige priegelstukjes, en met een IKEA-achtige stap-voor-stap-handleiding kun je tot een Caribische vakantievilla komen. Bébé1 wil het natuurlijk allemaal zelf doen, ik mag ondersteunen waar zij dat nodig acht. Maar ik heb af en toe de indruk dat ze het niet helemaal goed doet en dan wil ik het corrigeren, en dan krijgen we partijtjes welles nietus. En dat met een driejarige. ‘Mama-kan-het-veel-beter-dan-jij’. Na een half uur concludeer ik licht zuchtend: ‘Ik wil niet meer.’

Dan gaan we kleuren. Ze wil sámen kleuren. Samen op één kleurplaat. Zij gaat de kleurplaat toch iets anders te lijf dan ik. Ik kan er wel om lachen, maar ik vind het ook best een beetje moeilijk, merk ik. Dat ze alleen maar wild krast en niet binnen de lijntjes kleurt. Zelf vindt ze het erg mooi dus ik geef echt veel complimentjes.

Daarna vier boeken Dikkie Dik. Ze ligt heerlijk tegen me aan en steeds als een boek uit is rent ze naar de boekenkast voor weer een nieuwe. Het is een groot feest, maar na twee uur oppassen ben ik wel even toe aan een dutje.