Gekeken naar aflevering 1 van het programma ‘We zijn er bijna’ van Omroep Max. Dat kwam zo: ik ben wel weer in voor weer eens een vakantie in de Balkan. Kroatië hebben we gehad, Slovenië, Macedonië, en Montenegro. Elke keer weer avontuurlijke vakanties. Het programma bestaat al jaren, maar ik heb het nog nooit gezien.
Deze serie - van vorig jaar - voert naar Bosnië-Herzegovina. Daar zijn Bobby en ik vanuit Kroatië één dag geweest. Het was niet zo behaaglijk, het was er erg armoedig en er was nog heel veel schade te zien van de oorlog van de jaren negentig. Geen geld om het op te knappen, terwijl in Kroatië een stad als Dubrovnik al snel helemaal herbouwd en opgepoetst is. Als nieuw. In Macedonië en Montenegro is ook de geschiedenis van voormalig Joegoslavië, maar daar was ter plekke geen oorlog geweest.
‘We zijn er bijna’ is een verslag van een groepsreis met 35 senioren, 70-plus, en Omroep Max is ook mee. De mensen die meegingen vonden de Balkan een beetje een enge bestemming, dus 35 landgenoten maakten het blijkbaar minder eng. Ik zal je zeggen: voor mij is dat juist een soort nachtmerrie, 35 senioren in campers en caravans.
Wat onmiddellijk opvalt is de nabijheid van die mensen. De 1,5 meter-regel - waar de samenleving nu van doordrongen is - kon je toen nog niet bedenken. Als je zo'n foto ziet is het belangrijkste wat je denkt: die zitten te dicht bij elkaar. Het programma dat nu te zien is is een herhaling van vorig jaar. Dit jaar kon het niet doorgaan.
Maar de landschappen zijn práchtig, de eenvoudige campings. De stadjes, de markten, soms de mensen. Hoewel je vooral de 35 Nederlandse senioren in beeld krijgt, bijna allemaal echtparen. Ze doen spelletjes, spelen sudoku, jeu de boules, wandelen, zetten de caravan neer en breken weer op, en zoeken hun weg door dat golvende landschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten