Het buurtbiebje

Er is al weken iets aan de hand met het buurtbiebje. Steeds zijn de boeken op. Biebje leeg. Elke dag weer. Alleen een stapel oude Libelles die niemand wil houdt het vol. En elke keer als ik in AH ben haal ik uit hun boekenkistjes die boeken die een beetje bij ons zouden passen. Soms zit er in die boeken een sticker van óns biebje. 

Een buurvrouw had al eens gezegd dat weer een oude man steeds boeken haalt. Veel.  Ik vermoed dat het de man is die ik een maand geleden gesproken heeft en die mij in plat Utrechts zijn levensverhaal vertelde. Nu zie ik hem met zijn damesfiets en zwartwitte fietstassen wéér het jastje uitladen in zijn tas. 'Menéér, vraag ik, menéer...'

'Meneer, het idee is dat u een of twee boeken pakt. Niet alle.' Dat begrijpt hij niet. Hij doet toch niets verkeerds? Het kost toch niets. 'Wat dóet u met die boeken', vraag ik. 'Lezen', zegt hij, 'en als ik ze uit heb breng ik ze terug naar de Albert Heijn.'

Daar in AH zullen ze wel denken: wie is die vrouw die dagelijks zoveel boeken uit ons kastje haalt? Het rondpompen der oude boeken.