We zingen in de ecologische droomvolkstuin van een van de koorleden. Niet 3 meter afstand van elkaar zoals we dachten, maar nog slechts 1,5 meter. Er is ineens weer zicht op weer helemaal mogen zingen. Yeah. Wat een genoegen, dit, na dat Zoomzingen. De dirigente straalt en jaagt ons aan dat het een lieve lust is. ‘Ik was zó bang dat het zou regenen en dat het niet door zou gaan’, zegt ze, ‘dat trok ik niet. Ik ben zó gelukkig!’
Daar moet natuurlijk een plaatje van komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten