In het Spoorwegmuseum is momenteel een tentoonstelling over restauratiewagens, over eten en drinken in en om de trein. Zwase tipte me voor Museumkijker. Ik was nog nooit in het Spoorwegmuseum, behalve ooit met een Leen en Riemer naar een Kinderboekenbal. Al die treinen, ik vind het zo overweldigend, ik weet gewoon niet waar te beginnen. Maar met zo’n tentoonstelling is het te doen. Voor wie nieuwsgierig is naar dat hedendaags corona-reserveren: ook in dit museum is het niet vol. Je kunt elk timeslot boeken, ook nu meteen of over een uur. Doordeweeks tenminste. Men kan nog steeds heel goed spontaan gaan, is mijn ervaring.
De bezoekers zijn vooral oudere echtparen of jonge gezinnen. Hele kleine kindjes al. Die mensen beleven alles door de ogen van hun dolenthousiaste kindjes. Ik was er een beetje jaloers op, want ik moest alles zelf ontdekken. Maar als je de tijd neemt gaan je ogen wel open.
Restauratiewagens zijn er niet meer. Karretjes met etenswaren ook niet meer. Je moet je proviand van huis meenemen of op de perrons kopen. Het is wel een gemis. Als we met het werk naar Frankfurt afreisden dan had je in de ICE nog wel een soort cafeetje waas je een broodje Currywurst kon kopen en een Warsteiner.
Ik had gehoopt dat je bij de tentoonstelling in zo’n restauratiewagen kon lunchen, of in iets nagebouwds wat erop leek, maar dat is niet zo. Wel kun je door die wagons heen lopen en dat is al een belevenis op zich, die burgerlijke interieurs met kleine schemerlampjes op de tafels. Die meubelstoffen van weleer. Er zijn ook filmpjes uit vroeger tijden, hoe vanaf de perrons door kéurige obers koffie werd verkocht door de raampjes.
Erg leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten