Op de bank liggen luisteren naar de playlist ‘Gentle Classical’ op Spotify. Word getroffen door een práchtig ’Eyes Shut- Nocturne in C Minor’ van Frédéric Chopin op het album The Chopin Project van de IJslandse Ólafur Arnalds multi-instrumentalist en de Japans-Duitse piaiste Alice Sara Ott (1988). Als je de berichten mag geloven is zij een van de meest beroemde pianisten van nu. Wereldwijd. Voor mij weer een ontdekking.
Dan is het een kwestie van muziek en filmpjes zoeken. Daar is best veel van. De jonge klassieke musici zijn zoveel losser dan de oudere. Ze kunnen heel goed in de beheerste rol van klassiek pianist optreden, maar ook kunnen ze veel speelser, communicatiever, moderner, hedendaagser naar buiten treden. Piano-oefenen en lichaamsbeweging tegelijkertijd.
Ik zie een interview met haar waarin ze prachtig speelt maar ook vertelt over haar MS sinds twee jaar, dat tijdens een concert haar linkerhand uitviel en ze moest stoppen. Dat ze er via Instagram mee naar buiten trad, het niet stil hield. Toen ze een half jaar later voor het eerst weer optrad vroeg ze aan de zaal wie er bij was geweest, bij dat vorige concert waarbij haar hand was uitgevallen, en dat was 95%. Ze kreeg een daverend applaus. Het publiek en zij hadden het samen beleefd. Heel intens. En ze vertelt hoe erg ze de vraag vindt waar-kom-je-vandaan die ze wel 5 x per dag hoort. Omdat haar moeder Japans is. Hoe ze zich als half-Japanse verhoudt tot de Black Lives Matter-beweging.
Héél bijzonder iemand. Heel mooie muziek. Ik zal morgen filmpjes plakken.
20 mei zou ze optreden in Antwerpen. Zou er zo naar toe willen, maar dat zal nog wel niet doorgaan. We zullen nog wel even in eigen land moeten blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten