Kaartje

Weer een nieuw kaartje. En ondertussen buitelen de Corona-nieuwsberichten over elkaar heen. Over het trage vaccineren, de aarzeling bij het AstraZeneca-vaccin, het misschien weer opengooien van de samenleving omdat het zo niet gaat. Ik geloof dat de ziekenhuizen op dit moment weer volstromen, hoewel ik het door de golven in de nieuws boodschap niet meer zo goed kan onthouden. Al een jaar krijgen we dagelijks dezelfde waarschuwende deskundigen in beeld. Hun boodschap verandert elke dag een fractie. Daar word ik nou een beetje immuun voor.

Intussen wacht ik op mijn vaccin. De eerste afspraak werd afgezegd, de nieuwe afspraak staat nu op de 13e. Ik twijfel niet. In de Volkskrant staat een interessant interview met medisch ethicus Annelien Bredenoord die heel kritisch is over de tweede vaccinatiestop. Het risico dat een mens trombose krijgt door het AstraZenica-vaccin is zo groot (klein dus) als dat je door een hond wordt doodgebeten of door de bliksem wordt getroffen, zegt zij. De regering moet ethische keuzes maken, bersluiten of ze bepaalde risico's accepteren, en er goed over communiceren. Als een arts vooraf aan een operatie zegt dat negen op de tien mensen goed uit de operatie komt stemmen mensen ermee in, als ze de boodschap krijgen dat één op de tien het níet haalt wil niemand meer. Terwijl feitelijk de boodschap dezelfde is.