Ik heb een nogal sociaal weekend. Onverwacht. Ik voel me er best een beetje schuldig over, want het is tegen de regels, maar ik geniet er wel enorm van.
Zaterdag is er een kinderfeestje. Ik met een prachtige Aladdin-puzzel onder de arm op stap. Dat er zoveel gasten zouden zijn had ik niet over nagedacht. Sommige mensen overtreden de coronaregels met grote trots. Alsof ze een soort verzetshelden zijn. Daar ben ik het helemaal niet mee eens. Die regels zijn er niet op gericht om ons gevangen te zetten, zoals al anti's redeneren, maar dat we met zijn allen niet ziek worden. Maar nu zit ik zelf ineens - weliswaar in een hóekje van de grote woonkamer - maar toch, met circa tien volwassenen en kindertjes. En ik ga niet weg. Want wat een feest.
Zondagmiddag ontvangen we zelf thuis binnen twee gasten in plaats van de toegestane één. Ze bellen een beetje schuchter op: Wat denken jullie van een kopje thee? Ja!!! reageer ik. Eerst weer het ik-heb-het-helemaal-gehad-gesprek. Ter rechtvaardiging dat zoveel gezinnen gewoon bijeen komen, want zij zijn familie. Waarom wij vrienden dan niet héél af en toe... .
Ik zit in de AstraZeneca-categorie. Zestig-min krijgt het nu niet meer toegediend, maar zestig-plus nog wel. Bij leeftijdgenoten is de conversatie nu: Heb jij je prik al gehad?
Morgen krijg ik mijn prik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten