Terug naar Schiebroek

We gaan Echt Italiaans eten in de Rotterdamse wijk Schiebroek, bij de Italiaan op het pleintje waar Auntie woonde voor ze naar het verzorgingshuis in Ommoord verhuisde. Auntie is deze week 98 geworden. Ze heeft haar hele leven geen verjaardag gevierd, dus ook dit jaar niet, maar wij als mantelzorgers gaan toch samen uit eten. Het ‘team’ dat háár als ruim een jaar verzorgt en nu bezoekt bestaat uit vijf mensen. Aunties beste vriendin sinds zestig jaar (83), haar nicht uit Voorburg (64), haar neef uit Utrecht (62), zijn vrouw (64), en een buurtbewoner die al jaren klusjes voor haar doet (67). 

Wat een leuke avond. Wij kennen elkaar niet eens allemaal, maar we delen de verhalen over en de ervaringen met Auntie, die toch wel een portret is. Soms charming en soms ook helemaal niet. Soms zelfs regelrecht onaangenaam. Iedereen schrijft elke keer na afloop van zijn/haar bezoek een mailtje hoe het was. Het schept echt een band, de zorg voor zo’n tante.

Auntie is van 1923, geboren in Werkendam, opgegroeid in Maassluis, in een groot gezin, 1945 met een Duitse soldaat getrouwd en  met hem naar Duitsland verhuisd. In 1952 gescheiden en teruggekomen, bij haar oudste zus in Rotterdam gaan wonen, in een kapsalon gaan werken. In 1965 getrouwd met Wiebe, politieman met een gezin. Wiebe overleed ongeveer vijftien jaar geleden. Zijn kinderen ziet ze niet. Dus het gaat de hele avond over alle kleurrijke ooms en tantes en neven en nichten. Het is ontzettend leuk.

Vooraf aan het etentje gaan we bij haar op bezoek. Het is half vijf, ze zit in haar pyjama in de huiskamer. Het liefst ligt ze in bed. De zuster kleedt haar aan en we gaan in het café beneden zitten kopjes koffie drinken. Er is een ‘zomerfestival’, met veel activiteiten voor de bewoners. Soms muziek, soms lekker eten, soms met dieren. Het is echt een mooi fijn huis. 

Een jaar geleden toen Bobby het telefoontje kreeg dat zijn tante er heel slecht aan toe was en of hij naar haar om wilde kijken was Auntie er zo slecht aan toe dat we dachten dat ze binnen een paar weken dood zou zijn. Nu ziet ze er uit alsof ze wel 100 kan worden. De beste vriendin vertelt dat Auntie de laatste jaren haar flat veel te groot vond en dat ze snakte naar een leefomgeving van slechts één kamer. Die heeft ze nu dus. Ze is heel dankbaar voor het kamertje en de zorg die ze krijgt.