Elke avond zitten Bobby en ik deze week om 19u met ons bord op schoot voor de televisie voor de samenvattingen van de Olympische Spelen Tokyo 2020. En leven mee met het wel en wee van de Nederlandse sporters, Team NL.
Ik vind het bijzonder spannend, vooral de momenten dat ze bijna nummer 1 worden en dan toch net niet. Of toch wel. Zoals de wielrenners Annemiek van Vleuten en Tom Dumoulin. Zoals de roeisters gisteravond. Met verbijstering kijk ik naar een sport als waterpolo. Hoe zwaar moet dat zijn. Mensen die jaren van hun leven gegeven hebben voor dit moment. En al die levens met persoonlijke drama's. Vaders die ziek zijn geworden en gestorven. Blessures. Geheel motivatie kwijt. Een plankje dat weggehaald is terwijl het er gisteren nog lag. Een Japanse official die zomaar over de baan loopt als jij er in vliegende vaart aan komt fietsen. Klapboem.
Ze leveren prestaties waar je als luie sterveling op geen enkele wijze toe in staat bent. Toch leef ik dit jaar heel erg mee en daarin herken ik mijzelf nauwelijks. Het roeiduo Ilse Paulis en Marieke Keijser die aldoor vooral stonden en twee seconden voor de eindstreep een misslag maakten en toen derde werden. Vanmiddag staan de Nederlandse voetbalvrouwen in de kwartfinale tegen Amerika, van wie ze twee jaar geleden zo jammerlijk verloren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten