Interviews met beeldend kunstenaars zijn geen sinecure. Beeld is hun vak, woorden schieten hen vaak tekort. Dat is zo’n lijntje in mijn leven, dat begon toen ik als 25-jarige pr-medewerker werd bij de Vereniging van Videokunstenaars. Nu krijg ik de vraag of ik een stuk wil maken over een kunstwerk in het M-park. er is weinig over te vinden. Zal ik de kunstenaar interviewen? stel ik zelf voor.
Dus ik bel hem en vraag als naar het idee, de uitvoering, details, belevenissen, oordeel achteraf, en wat al niet. Je hoopt dat er een beetje een gesprek ontstaat, en na afloop dat je snelle aantekeningen volstaan. We hebben een leuk gesprek, ik ben gefascineerd door zijn uitkijktoren. Een stalen constructie waar Je via een flauwe helling zonder al te veel moeite naar boven kunt wandelen. Ik kan niet eens uitleggen hoe de constructie is. Heel complex maar toch is de wandeling naar boven is heel prettig eenvoudig. Bijzondere ervaring. Telkens weer. Je wilt het ook aan mensen laten zien. Kijk! Iedereen gaat foto’s maken.
Nou ja, en dan het verhaal opschrijven. Als journalist simplificeer je dan een beetje. En de kunstenaar die zich dan niet in die woorden herkent. Wat een vak…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten