In de nacht gemaakt. Want ik kon weer eens niet slapen. Auntie. Wat is ze schilderachtig. Zoals ze daar in de tuin van het verzorgingshuis zit in haar gele shirt half in de zon, hartstochtelijk te praten over een medebewoonster die ze niet moet. ‘Met die kromme neus en dat gemopper. Ze is zo vals! Vrouwen kunnen zo vals zijn!’ Zegt ze vals.
Haar verhaal ging maar door en door en door, in een soort loop, er was geen touw aan vast te knopen. Maar ze vindt het heel fijn in het huis, bijna iedereen is lief voor haar, het is gezellig, ze doen hun best met allemaal festiviteiten en het eten is heerlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten