Bobby en ik gaan lunchen bij Bobby's oudste neef D. die een paar maanden geleden zijn vrouw verloren heeft aan een hersentumor. Neef D. is ver in de zeventig. Ik leerde hem kennen toen hij nog in Parijs werkzaam was in de Europese ruimtevaart. Twaalf jaar geleden verhuisden zijn vrouw en hij naar een groot appartement aan de Amstel.
Neef D. waardeert het enorm dat wij komen. Hij heeft er echt iets bijzonders van gemaakt. Eerst serveert hij een glas kir en nootjes, en hij heeft een grote visschotel laten aanrukken. En aardappelsalade. Van de visboer. Glaasje wit. En dan een grote kaasplank toe. Glaasje rood. We kunnen geen nee en daarna geen pap meer zeggen. En ik was maandag net serieus begonnen met matigen. Tot nu toe met succes.
Tijdens de lunch overhandig ik hem de tekening van zijn overleden vrouw, die ik daags voor de uitvaart gemaakt had. Hij is ontroerd.
Daarna gaan we naar zijn volkstuin op tuincomplex 'Lustoord' bij station Duivendrecht. Een gezellig groen rommeltje, een totaal ander universum dan daar op die dure flat aan de Amstel waar louter pensionado's wonen met enorme staten van dienst. Op zo'n volkstuinencomplex is dat wat normaler. Wel hoor je er voortdurend de snelweg A2 en de vliegtuigen van en naar Schiphol. Maar Neef D. is doof, die heeft nergens last van.
Daarna gaan we naar zijn volkstuin op tuincomplex 'Lustoord' bij station Duivendrecht. Een gezellig groen rommeltje, een totaal ander universum dan daar op die dure flat aan de Amstel waar louter pensionado's wonen met enorme staten van dienst. Op zo'n volkstuinencomplex is dat wat normaler. Wel hoor je er voortdurend de snelweg A2 en de vliegtuigen van en naar Schiphol. Maar Neef D. is doof, die heeft nergens last van.
Gelukkig zijn we met de trein. Eenmaal thuis vallen we in een diepe slaap. Deze dag komt niet meer goed.
De tekening:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten