Polder Ruigenhoek

We doen vandaag met tien deelnemers de Stille Wandeling. Acht dames en twee heren. Stil wandelen is echt een activiteit voor zestigplus-dames - en af en toe neemt een een heer mee. 

Vandaag zijn er vier nieuwelingen. Zij vinden het een hele belevenis om de gewoonte om te converseren even on hold te zetten. Er is ook een dame die al jaren niet meer wandelt omdat ze niemand heeft om mee te wandelen en in haar eentje altijd verdwaalt, zo vertelt ze. 

Na afloop praten we wat na, eerst in het veld, en dan in het café bij de forellenvijver. Dat we samen anderhalf uur zwijgend lopen schept blijkbaar een band en vertrouwen. Heel bijzonder.

Valentina Tóth

Gaat dat zien: de voorstelling 'Wildbloei' van Valentina Tóth (1994). Zij is actrice, zangeres, liedjesschrijver en theatermaker. In 2022 won zij zowel de juryprijs (Wim Sonneveldprijs) als de publieksprijs tijdens het Amsterdams Kleinkunst Festival. Door de Volkskrant werd zij uitgeroepen als hét Comedy Talent van 2023.

Ik weet niet meer hoe of waar ik haar (naam) tegenkwam, het was circa een half jaar geleden, maar ik wist meteen dat ik met Hani501 hier naar toe wilde. De speellijst bracht ons vanavond naar het Fiji Theater in Zeist. Geweldig! (Eerder hadden we een fantastische voorstelling bij het bizarre duo nOOB te Sneek. We deden ook Plien & Bianca in Lelystad, maar daar vond ik toen niets aan. uit deze reeks concluderen wij een voorkeur voor getikte vrouwspersonen.

Valentina Tóth was ooit een wonderkind in de klassieke muziek, pianist, ver geschopt, maar ze vond het afgrijselijk, en nu is ze cabaretière of hoe je dat noemt. Een heel bijzonder goede veelzijdige one-woman-show met als leidraad 'de hysterische vrouw'. Ge-wel-dig.

Aan het eind van de voorstelling na het lange applaus zegt ze dat de voorstellingen nog lang niet uitverkocht zijn: zegt het voort. Bij dezen.

Burgerparticipatie

Vanmiddag was de première van de documentaire 'Goed doen voor de stad' van Babbe de Thouars over de wording van Natuurgebied Zuilen. Ik heb hier denk ik best vaak over de kwestie geschreven, over het droom-natuurgebiedje waar wij aan wonen (zie de tag 'natuurgebied Zuilen')

Naar het oordeel van de Utrechtse politiek heeft de stedeling behoefte aan “nieuwe longen”. Het landelijk gebied aan de noordwestkant van de stad tussen de stad, de Vecht en Slot Zuylen zou meer ruimte moeten bieden aan mogelijkheden voor sport en recreatie. De doelstellingen van de gemeente voor het natuurgebied: toegankelijker maken voor de mens, en de biodiversiteit vergroten. De huidige gebruikers, en veel omwonenden, zijn tegen de plannen. Men wil de verstilling en de schoonheid van het eeuwenoude boerenlandschap behouden. De toekomst van de kleine melkveehouder die zijn koeien in het gebied laat grazen is hoogst onzeker.

Vanwege het ongemeen heftige protest uit de buurt liet het gemeentebestuur vanaf mei 2023 inwoners van Utrecht meedenken over onderdelen van de nieuwe inrichting van het gebied. Documentairemaakster Babbe de Thouars volgde dit intensieve proces met de camera. Het resultaat is een bijzondere film die een complex traject van burgerparticipatie blootlegt en in beeld brengt. Zij filmde als neutrale toeschouwer de worsteling van ambtenaren en andere deelnemers aan dit proces, dat nu en dan voor scherpe tegenstellingen zorgde.

De theaterzaal in het Zimihc Zuilen zit bomvol voor de première. Heel interessante film, die natuurlijk nog op tv uitgezonden moet worden. Hij is gemaakt voor/door de Stichting U-in-de-wijk-producties. 

- april 2022: https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/3373203/utrechters-zien-komst-nieuw-park-langs-de-vecht-niet-zitten-waarom-kan-het-niet-blijven-zoals-het-is
- mei 2024: https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/3736858/nieuwe-plannen-voor-natuurgebied-zuilen-bekend-maar-kritiek-nog-niet-helemaal-verstomd
- 26 september 2024: https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/3791494/utrecht-maakt-van-boerengrasland-natuur-omwonenden-blijven-kritisch

Rijst met chorizo en witvis

Heerlijk eiwitrijk recept met kabeljauw, chorizo en ei. Dat ei kun je ook wel weglaten, maar is wel lekker. Er staat pangasius, maar dat is niet zo lekker. Groenten: ui, knoflook, courgette en champignon. Kruiden: komijn, gerookte paprika en koriander (ketoembar). Het is koolhydraatarm omdat je maar weinig rijst doet. Er staat 150 gram rijst voor 4 personen, dat is zeg maat de helft van wat je normaal zou gebruiken.

https://makkelijkafvallen.nl/recepten/gebakken-rijst-recept/

Control

Zondag hebben we weer een stiltewandeling en ik had een stuk van het klompenpad Beukenburgerpad uitgezocht bij Groenekan. Het is daar zó mooi! Ik ga altijd vóórlopen, om niet onaangenaam verrast te worden. Soms zijn paden te drassig of is er iets anders dat de serene rust verstoort. Ik vind mezelf soms wel een beetje een controlfreak, maar toch. En weer heb ik gelijk. Want het is er nu beeldschoon en prachtig, maar zondag zijn precies op ons parcours Groenekanse hardloopwedstrijden! Wie verzint dat nou? Ik heb de startplaats al doorgegeven aan onze deelnemers, die moet ik nu rectificeren.

Vandaag loop ik met Elly en we doen meteen maar het héle klompenpad. Daarbij passeren we een boerderijwinkel 'De Groenekan'. Dat je de tamelijk drukke provinciaalse weg moet oversteken, dat moet dan maar. Ze verkopen er 'boerendelicatessen', en hebben er bijzondere geiten. Weer een mooie ontdekking.

WA Plus

Wij zijn met de auto WA-Plus verzekerd, dus ik vrees met grote vreze dat ik de schade van maandag niet vergoed krijg. Maar nooit geschoten is altijd mis, dus ik zet mij aan contact leggen met de autoverzekering. Ik denk: Ik bel even om te onderzoeken of mijn claim een kans maakt. Maar dat kan natuurlijk niet, bellen. Dat is zo old school. Het moet via de website. Er zijn geen telefoonnummers, ze willen niet dat je belt.

Er is een veldje waarin je gedetailleerd van moment tot moment moet beschrijven wat er gebeurde. Maar daar kunnen maar 100 tekens in. Het betere inkortwerk. Grr. 

Dan moeten er foto's bij. Dus ik naar de garage om een foto te maken van de spoiler die ik daar maandag maar even achtergelaten heb tot Dirk de garageman weer terug is van vakantie. Foto's  van de telefoon naar de laptop. Inlog is inmiddels natuurlijk verlopen, hele formulier opnieuw invullen. Als ik eindelijk alles ('naar waarheid') heb ingevuld en voor akkoord teken loopt de website vast.

Nóg een keer. Wéér.

Op de laatste pagina staat wel een telefoonnummer. Daar ploeg je je door heel veel keuzemenu's heen, checken ze of je vraag niet via een chatbox kan, nee kan niet, kom je in de wacht te staan. Na een kwartier hang ik dan maar op. Grr. Vervolgens blijkt de hele website vastgelopen. Het lag weer eens niet aan mij. Maar wel een nutteloos uur achter de rug en geen enkel resultaat nog.

Nummer 11

Gelezen: Nummer 11 door Jonathan Coe, 2013, gevonden in de buurtbibliotheek. Een boek die iets raakt van de waanzin van deze tijd met groot maatschappelijk onrecht, waanzinnige rijken, mensen die buiten de boot vallen. Hoofdpersoon is een meisje / jonge vrouw Rachel Wells in diverse fases van haar leven. Persoonlijke thema's in een wereld met ontspoorde levens en relaties. Vermalen in de maatschappelijke werkelijkheid. Als jong kind logerend bij haar grootouders, samen haar (zwarte)vriendinnetje Alison. Wier moeder ooit een beroemde popzangeres was maar al lang niet meer en aan lager wal. Die meedoet met een genadeloze reality show op tv. Rachel komt na haar studie te uiteindelijk te werken als privé-lerares bij een puissant rijke familie die over de wereld krankzinnig grote huizen bezit. Bevriend met een Roemeense veouw die dagelijks tien twaalf honden uitlaat van even puissant rijke buurtgenotes. Heel knap hoe Coe al die werkelijkheden waar wij in verkeren weet te verbinden, hoewel hij maar weinig dagelijkse politiek verwerkt.

Dat noem ik omdat dat dezer dagen onze beleving van de wereld nogal kleurt met onze idiote rechtse regering.

Artificial

Al maanden werk ik aan een boek(je) over het Park. Het idee is om een portrettenbundel samen te stellen uit de interviews die ik de afgelopen jaren geschreven heb voor de website van het Park. 'Mensen-maken-het-Park', is tot nu toe de werktitel. Er komen vrijwilligers, ondernemers en ambtenaren aan het woord. Veel foto's ook. De verhalen staan al een tijd op internet, maar die zie je ze niet. Ik heb lange tijd gepleit voor een boekje, en nu werk ik daar aan. Het wordt denk ik heel leuk. Maar nu moeten alle stukken opnieuw bekeken worden en geredigeerd en er moeten keuzes worden gemaakt. De ambtenares voor wie ik werk heeft weinig tijd, maar vandaag hebben we er eindelijk een afspraak over. 

Het Park wordt geleid door een Parkberaad met daarin vijf koppels van een ambtenaar & een vrijwilliger. De ambtenares met wie ik werk werkt op de afdeling Communicatie. Veel uitvoerend werk voor het Park wordt gedaan door vrijwilligers, verzameld in diverse Werkgroepen. Dat is heel bijzonder, zoveel betrokken en actieve mensen. Ik zit dus in de Werkgroep Communicatie. Die wordt geleid door de ambtenares, die er helaas maar een paar uur per week voor heeft. We hebben in de werkgroep drie, vier, vijf vrijwilligers. Soms komen er nieuwe vrijwilligers bij en die gaan naar verloop van tijd ook weer weg. Echt tempo of richting heeft de werkgroep niet. Vind ik. Ik doe er mijn ding. Dd anderen ook.

Sinds een paar maanden zit er ook een nieuwe jonge vrouw bij, die de 'socials' doet. Beeldschoon. Zelfbewust. Zij schiet foto's voor Instagram en zet daar korte tekstjes bij. Stilistisch vind ik haar niet erg sterk, maar wie ben ik. Deze vrouw zit vanmorgen onverwacht ook bij mijn overleg met de ambtenares. Ze weet niet waar het over gaat, heeft geen van de stukken gelezen en gooit er allemaal vragen in over de verschijningsdatum, de drukker, het pr-plan. Zover zijn we nog niet, omdat de ambtenares er eigenlijk geen tijd voor heeft. En het leidt nogal af van de inhoudelijke knopen die ik wil doorhakken. 

Dus ik ploeg me door het overleg heen. Ik kan alleen maar concluderen dat ik de besluiten toch maar zelf moet nemen, en dan komt aan het eind de jonge vrouw met de suggestie om alle verhalen door een AI-programma te halen. Artificial Intelligence. Dat doet ze zelf ook altijd, zegt ze. Alsof je een klap in je gezicht krijgt. Moet ik die suggestie weer beleefd afslaan. Ze geeft me het gevoel dat ik een bejaarde taart ben die niet met haar tijd meegaat. 'Ik beschouw schrijven en samenstellen en redigeren als werk dat door mensen gedaan wordt. Ik weet dat het tegenwoordig anders gebeurt, maar ik doe het graag op de oude manier', zeg ik. 

Ik moet er uren van bijkomen.

Spoiler

Van de week las ik over taalarmoede bij jonge mensen. Dat heel veel schoolboeken steeds meer met plaatjes werken zodat jongeren steeds minder woordenschat hebben en betogen kunnen volgen of opzetten. Je zou het misschien niet zeggen bij een schrijvend persoon als ik, maar ik moet ook vaak naar woorden en begrippen zoeken. 

Nu ben ik gisteren met de auto ergens tegenaan gereden (ik geloof dat het een klein laag elektriciteitskastje was). Ik heb het niet goed gezien. Ik reed op een landweggetje om een file te vermijden - de sluiproute - waar het verkeer natuurlijk ook vastliep. Het was allemaal krap en vol en ik raakte in de berm, dacht ik. Moest flink gas geven om er uit te komen. Dacht ik. Ik hoorde even wat maar toen niet meer. Enfin, een automobilist voor mij stapte uit en zei dat ik de zijkant van mijn auto kwijt was. Huh? Ik uit de auto, zijkant zat er nog in maar zo'n 50 meter terug lag een stuk hardplastic dat blijkbaar van mijn auto kwam.

Nou ja, als ik hoogrood en zwetend van de stress thuiskom kan ik nauwelijks navertellen wat er gebeurd is. Ik heb geen tekst. Kom maar kijken, was het enige. Ik beloof first thing next morning de garage te bellen. Wel wanhopig. Wat moet ik dan zeggen? Hoe heet dat? Taalarmoede, als het over auto's gaat.

Vanmorgen rijd ik om 08.30u - nog vóór de koorrepetitie - naar de garage. De monteur toont gelukkig begrip dat ik geen woorden heb. Hij schrijft ze voor me op een briefje. De onderste spoiler is eraf en er is lakschade. Je kan wel in de auto rijden. Maandag is de baas van de garage er weer. Met deze tekst kan ik de auto weer aan Bobby overdragen.

Petroliekachels

De ijverige tuinbuurvrouw, die trouwens al een stuk minder ijverig is geworden en met wie ik inmiddels goed kan lachen, is bezig met petroliekachels. In haar huisje stond - toen ze indertijd overnam - een Zibro-kachel (plaatje) maar die krijgt ze niet aan de praat. Nu heeft ze van iemand ook nog een vintage 'Alladin' gekregen. Of Bobby even kan uitvogelen of en hoe die werkt. De trouwe ziel doet dat en nu suggereert hij dat ik ook een Alladin-kachel neem.

Op de tuin treft de tuinbuurvrouw een oude medetuinier (90) die wel even wil kijken. Ik kijk ook mee, inmiddels meer dan geïnteresseerd geraakt. Want ik heb geen idee van petroliekachels. Vind dat eng. Maar misschien kan ik 's winters ook naar de tuin als ik een petroliekachel heb. Petroliekachels zijn een paar jaar geleden toen het gas ineens zo duur werd heel populair geworden te zijn. 

De meneer heeft het over een kousje en dat ken ik wel van de petrolielamp, maar daat ziet het er uit een brede veter. Hier is sprake van een rònd kousje en omdat het verkoold is en zwart is het niet te zien. 'Er ontbreekt een onderdeel', had de buurvrouw tegen Bobby gezegd. Tante Riek en de techniek. Blijkt dat een klepje open staat waar batterijen in moeten, maar die ontbreken dus. De oude meneer (90) zegt: 'Die batterijen heb je niet per se nodig, je kan 'm ook met een lucifer aansteken.' Blijkbaar zorgen die batterijen voor een ontsteking. Zo gezegd zo gedaan. En dan doet-ie het gewoon.

Vervolgens gaat de oude meneer 100 foto's van zijn geweldige kleinkinderen laten zien, die allemaal in de dertig zijn en maatschappelijk succesvol, dus dan doe ik maar even een ommetje.

Port of India

K. heb ik al maanden niet gezien. We gaan een rondje langs de Singels doen en dan uit eten aan de Oudegracht. Ditmaal Indiaas. Het is prachtig herfstweer en de terrassen zitten bomvol. Eerst proberen we het terras aan de gracht, maar dat is toch te koud, en dan gaan we naar binnen. Daar krijgen we een klein tafeltje en schuin tegenover mij zit een vrouw die ik meen te herkennen uit een ver verleden. Ze zit almaar op haar telefoon, ik weet het niet zeker, dus ik moet wachten tot ze opkijkt. En ja! 'Ben jij Margreet?' 'Ja ik ben Margreet.' 

Ze herkent me niet. Geen wonder. Toentertijd had ik korte wilde rode krullen en nog geen bril. Nu heb opgestoken grijswit haar. En een bril. Heel raar. We kennen elkaar van de studentenvereniging in Groningen en waren vele jaren echt dik bevriend. Toen ik naar Amsterdam verhuisde bleven we elkaar zien. Op een gegeven moment kreeg ze man en zoontje en een jaren dertig woning. Dat stond toen allemaal tamelijk ver van mij af.

Ik wil alles weten, gretig, maar dat kan niet, we hebben allebei ons eigen gezelschap. Woon je nog ik Groningen? Ja ik woon nog in Groningen. Ik ben alleen niet zeker of ze het net zo leuk vindt als ik. Kan me niet meer herinneren wanneer, waarom en hoe we elkaar uit het oog zijn verloren. Enerzijds voelt het vertrouwd maar anderzijds kan ik haar niet lezen. Als ze vertrekt zegt ze alleen maar: 'Nou, tot ziens!' Maar ik wil haar nummer. Daar dring ik op aan. Ik zeg mijn nummer, zij belt mij, en dan heb ik ook haar nummer. Rare belevenis. Vroeger gingen we wel uit eten aan de Oudegracht, ik kwam dan uit Amsterdam naar Utrecht.

De bediening van het restaurant wordt gedaan door drie Engels sprekende meisjes. Zeker niet Indiaas. Slechts een van hen kan een paar woorden Nederlands. Ik vraag naar hun achtergrond en ze blijken Oekraïens. 'We spreken Oekraïens, Russisch en Engels, en we werken alle avonden, en 's morgens slapen we uit. Het lukt tot nu toe niet om Nederlands te leren.' 

De tuin

De zon schijnt weer, eindelijk. In de nacht is het tegen het vriespunt. Dan wil je gelijk wel weer nog één keer naar de tuin, nog één keer gras trimmen, nog één keer kleur genieten. De heg een beetje fatsoeneren. De takken van de vijg die te laag over het pad hangen snoeien. 

De tuinbuurvrouw, bij wie Bobby nu klusjes doet, heeft een petroliumkacheltje gescoord, vertelt hij Zou dat ook niet iets voor mij zijn? Tot nu toe dacht ik van niet, maar misschien toch? Op Marktplaats is veel aanbod.

Ik stuur de foto wat naar deze en gene. Een oase, reageren ze. Ik probeer het zo te ervaren. 

Omwegen

Gelezen: Omwegen door Thomas Heerma van Vos. Een boekje in de reeks Terloops van uitgeverij Van Oorschot. Ik heb er meer van gelezen. Ze spreken mij als wandelaar zeer aan. Thomas gaat met zijn vriendin en haar familie een weekje wandelen in de Ardennen. Zij wandelen als hun hele leven, hij is van huis uit meer van het lezen tijdens vakanties.

Hij schrijft heel opmerkzaam over de routes en over de  dynamiek binnen zijn schoonfamilie die heel goed op elkaar zijn ingesteld. Hij is en blijft de buitenstaander.uit tussendoorzinnetjes begrijp je dat zijn vriendin de relatie vlak na deze vakantie uit zal maken. 

The old boys network

Hani501 is een tijdje geleden benaderd door een aantal gepensioneerde boekenbobo's, die ervan dromen een boek te maken van in hun ogen de gloriedagen van het Vak, met haar foto's uit de tijd dat wij het Vakblad maakten. Van hun koninkrijkjes. Omdat ik de fotorubriek indertijd bedacht had en al die tijd de opdrachtgever was, en jaren gevochten heb voor budget om het in stand te houden, vind ik het een groot compliment aan ons dat ze dit bedacht hebben. Nu gaat Hani501 een selectie maken uit de (honderd-)duizenden foto's op haar harde schijf en de heren discussiëren over selectiecriteria. Nu hebben ze mij er ook bij gevraagd.

We vergaderen in de kas van Ari, ergens tussen Zeist en Bunnik. Heerlijk dat de zon weer schijnt. Ik kan op de fiets. Zuilen-Overvecht-Blauwkapel-Voordorpse dijk-De Bilt-Landgoed Oostbroek. Het is drie kwartier. 

Ari is hier geboren en getogen, zijn ouders zijn hier in de jaren zestig een tuindersbedrijf met kassen gestart. In de loop der jaren heeft zijn broer het bedrijf overgenomen en geleid, maar nu alle broers en zussen met pensioen zijn heeft Ari het overgenomen. Hij wil er nu een landschapspark van maken. De grond grenst aan Landgoed Oostbroek van het Utrechts Landschap en een aantal ziekenhuizen op Utrecht Science Park (vh De Uithof), zoals het UMC, het Wilhelmina KinderZiekenhuis, en het Prinses Máxima Centrum voor Kinderoncologie. 

Een aantal landeigenaren in zijn buurt wil hun land ook wel openstellen voor wandelaars, en de ziekenhuizen daar zouden dat ook heel graag willen. Het idee is dat daar dan op den duur een nieuw groot natuurgebied ontstaat. Voor over ik het begrijp is er nog één buurman, een grote fruitteler, die niet mee wil werken.

Eredoctor

Het zal de trouwe lezer niet ontgaan zijn dat ik groot fan ben van Arjen Lubach - en velen met mij, zo hoor ik dan weer van lieve lezers. Van maandag tot en met donderdag een vaste troostrijke plek in de avond. Arjen ontving op vorige week een eredoctoraat van de Open Universiteit. Omdat de viering samenviel met een uitzending van de Avondshow, waren de rector magnificus en de erepromotor naar de studio in Hilversum gekomen voor een speciale zitting. In het publiek zat Arjans vader Dick Lubach, econoom en jurist, hoogleraar bouwrecht aan de Rijksuniversiteit Groningen, die zich blijkbaar lange tijd grote zorgen maakte over wat er van zijn zoon zou worden. 

Ik citeer van hun site: 'Met de toekenning van het eredoctoraat wil de Open Universiteit haar waardering tonen voor de onderscheidende bijdrage die Lubach levert aan het maatschappelijk debat. Zo behandelt hij met name in zijn televisieprogramma’s "De Avondshow" en "Zondag met Lubach" vaak ingewikkelde thema’s uit de samenleving op een humoristische, heldere en makkelijk te begrijpen manier. Met filmpjes, bijvoorbeeld over of Europa zich wel kan verdedigen, over waar al het water (door veel regen) naar toe moet en over Artificial Intelligence.'

Rector magnificus prof. dr. Theo Bastiaens: 'De manier waarop Arjen Lubach grote maatschappelijke vraagstukken op een open manier en vanuit verschillende invalshoeken bespreekt, vindt de Open Universiteit van grote waarde voor de samenleving. Arjen Lubach onderscheidt zich hiermee van andere media en televisiemakers. Door het gebruik van humor zijn de filmpjes boeiend voor een breed publiek dat zich hierdoor een diepgaand en genuanceerd beeld kan vormen van deze thema’s. Deze manier van het open informeren van de brede maatschappij over complexe kwesties, waarbij de verschillende perspectieven worden belicht, past heel goed bij de filosofie van de Open Universiteit: kennis toegankelijk maken door een laagdrempelig en breed toegankelijke, inhoudelijk gebalanceerde uitleg van maatschappelijke onderwerpen.'

Waarvan acte.

Gymfit

Ik ben weer terug bij de gymnastiek in Overvecht. Mijn uitstapje naar Dansconditie60+ was een mooi avontuur, maar ik had er te weinig talent voor en plezier in. Sindsdien heb ik nog een proefles gedaan bij een nieuwe aanbieder in de buurt genaamd BuurtSport, maar daar werd ik ook niet vrolijk van en die was drie keer zo duur als de Gymfit, dus nu ga ik maar terug. 

De juf glundert helemaal. Zo teleurgesteld als ze was toen ik afmeldde zo blij is ze nu. Toen zei ze in de les: 'Lucie gaat ons verlaten, Lucie vindt g gahet niet leuk bij ons.' Nu zegt ze ruimdenkend: 'Het is ook wel goed om eens iets anders te proberen.' 

Het is wel zwoegen. Het is ergens goed voor.

Chauffeur

Twee dagen chauffeuren achter de rug. Gisteren in de regen 25 maaltijden rondgebracht en vandaag tien oude Overvechters van A naar B. Het gaat allemaal van een leien dakje nu. Wel weer wat menselijk leed recht in de ogen gekeken. Maar de 'klanten' vinden het leuk me aan hun deur of in de auto te zien, dat is leuk.