Van de week las ik over taalarmoede bij jonge mensen. Dat heel veel schoolboeken steeds meer met plaatjes werken zodat jongeren steeds minder woordenschat hebben en betogen kunnen volgen of opzetten. Je zou het misschien niet zeggen bij een schrijvend persoon als ik, maar ik moet ook vaak naar woorden en begrippen zoeken.
Nu ben ik gisteren met de auto ergens tegenaan gereden (ik geloof dat het een klein laag elektriciteitskastje was). Ik heb het niet goed gezien. Ik reed op een landweggetje om een file te vermijden - de sluiproute - waar het verkeer natuurlijk ook vastliep. Het was allemaal krap en vol en ik raakte in de berm, dacht ik. Moest flink gas geven om er uit te komen. Dacht ik. Ik hoorde even wat maar toen niet meer. Enfin, een automobilist voor mij stapte uit en zei dat ik de zijkant van mijn auto kwijt was. Huh? Ik uit de auto, zijkant zat er nog in maar zo'n 50 meter terug lag een stuk hardplastic dat blijkbaar van mijn auto kwam.
Nou ja, als ik hoogrood en zwetend van de stress thuiskom kan ik nauwelijks navertellen wat er gebeurd is. Ik heb geen tekst. Kom maar kijken, was het enige. Ik beloof first thing next morning de garage te bellen. Wel wanhopig. Wat moet ik dan zeggen? Hoe heet dat? Taalarmoede, als het over auto's gaat.
Vanmorgen rijd ik om 08.30u - nog vóór de koorrepetitie - naar de garage. De monteur toont gelukkig begrip dat ik geen woorden heb. Hij schrijft ze voor me op een briefje. De onderste spoiler is eraf en er is lakschade. Je kan wel in de auto rijden. Maandag is de baas van de garage er weer. Met deze tekst kan ik de auto weer aan Bobby overdragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten