Piano

De piano is ook zo'n ding. Soms gaat het best en soms gaat het helemaal niet. Bobby vindt het heel fijn als ik speelt en gaat altijd mee neuriën, maar dan raak ik meteen van slag. Onlangs heeft hij in een verhuisdoos die eindelijk openging de foto van zijn vader teruggevonden en die staat nu ook op de piano. 

Op de piano stonden altijd alleen de portretten van wijlen míjn ouders. En een plaatje van een kind dat nog maar net heeft leren spelen. Het wordt een beetje dringen daar. Maar het spel gaat wonder mooi.

Schommeling

Van Plint heb ik een mooi notitieblok-slash-mousepad gekocht. Met poëzie. Mooie liefdesgedichten ook. Ik denk: leuker om te gebruiken dan het gebruikelijke prozaïsche blok Things-To-Do-Today. Maar het leidt enorm af. Ik wil wegdromen. Ik wil niet meer werken. Ik verpest het gedicht door er haastig en slordig overheen te schrijven...

Voor wie het niet lezen kan: dit staat er.

Eigenlijk
zijn we
een fijne
schommeling

van liefde,
een en-
zovoort
van

beweging
en tegen-
beweging
tot ‘t

hoogste
punt van rust.

Hans Andreus

Sveta Olga

Sveta Olga van Kiev. Het is weer tijd voor een heilige. De Byzantijnse heiligen zijn zo mooi. Vaak zijn het vorstinnen. Deze koningin Olga zou Kiev gekerstend hebben.

Herfst

In Hasselt (B) waar ik van de week even op en neer naar toe was kocht ik Herfst van Karl Ove Knausgård. Héél mooi, heel aards en daarmee heel diep. Geen psychologie of geschiedenis of politiek, maar de dagelijkse werkelijkheid in en om huis. Hier en nu. De boekverkoopster waarschuwde me dat het niet op zijn eerdere boeken lijkt, maaVader, maar daar kwam ik niet in. Te veel, te groot. Dus ik kan het niet vergelijken. Het zijn brieven/schetsen over de wereld aan zijn ongeboren dochter. Een kind heeft geen weet van geschiedenis, politiek, etcetera, voor een kind bestaat alleen de wereld om haar heen. Het is leuk, want hij heeft het over álles. Koken, autorijden, tanden die doorkomen, plassen, schaamlippen, kerken, stranden, saamhorigheid, you name it, met grote opmerkzaamheid. Erg fijn.

r dat vond ik juist een aanbeveling. Ooit begin ik in zijn eersteling

Bridge over troubled water

We zijn te eten bij Nol en Ernie, die pal aan het Amsterdam-Rijnkanaal wonen. Daar is de afgelopen weken de nieuwe fietsersbrug ingehangen: de Daphne Schippers brug. Die moet de wijk Leidsche Rijn verbinden met de binnenstad - via de wijk Oog in Al. Er zijn jaren gedoe en overleg aan vooraf gegaan. Vanwege het vele vrachtverkeer op het kanaal moet de brug heel hoog zijn en het fietspad zou precies uitkomen naast een school. Als mensen daar uptempo van af sjezen voorziet iedereen de ongelukken. 

Toen zijn de scholen die er stonden afgebroken en is er een nieuwe school gebouwd waar dan fietspad overheen meandert. Het is een héél bijzonder project.

Het gebeurt allemaal pal naast het huis van Nol en Ernie. Het inhangen van de brug heeft dagen en nachten geduurt. Ernie heeft het gedetailleerd gedocumenteerd met prachtige foto's,

Ze woonden er nu bijna 10 jaar. Het was een beetje het einde van de wereld daar. Eerst hoorden ze in hun huis de A2 razen, maar die is inmiddels ondertunneld. Nu komt daar dus die fietsersbrug.

Wat ik nu opmerkelijk vind is dat de huizen van Leidsche Rijn echt dichtbij zijn. Er liggen nog steeds dat kanaal en de groenstroken van Rijkswaterstad tussen, maar toch. Ze wonen ineens weer in de stad, in plaats van aan het einde van de wereld. Zelf hebben ze het over de ontwaarding van hun woning, maar ik heb het gevoel dat het nu eerder een beetje Goudkust is waar zij wonen, met die ruime jaren dertig woningen en de lommerrijke laan. Dat is een nieuwe blik op de zaak.

Ze zijn er nu bijna aan gewend.

Leuke jasjes

'Wat heb je toch leuke jasjes', complimenteert Ruth mij op kantoor. 'Elke dag heb je weer wat anders aan! 'Ja', zeg ik een beetje meesmuilend, 'ik heb een kast vol leuke jasjes! Maar ze stonden me niet meer. En nu beginnen ze me weer te staan!' Met mijn leuke jasjes en mijn nieuwe krullen wordt het met de week weer aangenamer om in de spiegel te kijken. 

Ik heb last gehad van een plateau, zoals ze dat in Weight Watschers-termen noemen. Dat je - hoe je ook je best doet - maar niet afvalt. Waardoor de kans groot is dat je het bijltje erbij neergooit en weer al die lekkere dingen  gaat eten waar je de hele tijd naar snakt. Want nu is het steeds: nee, geen taart, nee geen chocolaatje, nee doe mij maar water, nee geen nootjes. Nou, één glaasje wijn dan. Maar nu gebeurt er weer wat, en ben ik deze week wel een kilo kwijt geraakt. Nooit te vroeg juichen, Lucie Theodora, want het zit er zo weer aan, maar toch.

Curls curls curls

Hani501 en ik gaan naar Hasselt België op bezoek bij boekhandel Grim. Het is weer heel ver rijden, via Eindhoven de binnenlanden in. Ach ik heb er helemaal geen verhaaltje over, ik wil alleen mijn nieuwe krullen laten zien. Hoe heb ik al die maanden zónder kunnen lopen? We eten hier bij Mr. Spaghetti, en ik laat haar een foto van haar aan het werk zien.

Normaal

Ons Winkelcentrum.
Midden op de foto zit de kapper

'Hoe is het?' vraagt Albert als ik om 09.15u binnenstap. 'Ik heb een bad hair day', zeg ik. Vind ik wel gevat van mezelf. Ik vind converseren bij de kapper namelijk best moeilijk. Het is zo obligaat, dat ik het liefst mijn mond stijf dicht houd. Maar dat is weer zo onbeleefd.

'Hoe was de vakantie?' Natuurlijk vragen ze het weer, ook al is het al bijna november. Het Poolse maisje is er niet op donderdag. Nu doet Dennis mijn permanent. Dennis is 35, en Albert tegen de 70 schat ik in. Er komen zo op donderdagochtend diverse gepensioneerde heren buurten, vooral bij Albert. Zij moeten van hun vrouw stofzuigen, maar doen het nooit goed, dus ontvluchten huis en haard en moeder-de-vrouw en gaan ze bij de kapper ouwebeppen. 

Van de zomer had ik de illusie dat mijn natuurlijke krullen weer terugkwamen. Maar inmiddels zit mijn haar echt niet meer. Bij elke foto die van mij gemaakt wordt denk ik: 'En nu naar de kapper!' Zie bijvoorbeeld de vorige blog. Ik heb al sinds februari 2016 geen permanent meer gehad, ziet Dennis in zijn kaartenbakje. Een permanentje duurt ongeveer tweeënhalf  uur, maar dat omdat ik zoveel haar heb, zegt Dennis, 'bij een normáál hoofd duurt het korter.' En hij herstelt: 'Ik bedoel: bij normaal háár.'

Tweeënhalf uur Telegraaf-conversatie. Zwarte Piet. Kerstbomen. Moslims. Koopjes. All-in-vakanties. Stofzuigen en zemen onder de kritische blik van moeder de vrouw. Je zou er dagen willen zitten en er liefdevolle Carmiggelt-stukjes over schrijven. Kronkels.

De glazenkast

De glazenkast is gearriveerd. Twee mannen uit Zevenhuizen komen hem afleveren en opbouwen. Alle vierkante meters glazen staan zolang even op de eettafel. Ik heb Bobby beloofd dat ik niet ga gillen. 

Bobby zou bij de aflevering zijn maar moet toch werken, dus ik mag de kast in ontvangst nemen. Waar moet hij staan? Hoe ver van de bartafel? Hoeveel ruimte heb je om die bartafel nodig? En is alles goed aan de kast? 

We hebben zo'n kast nog nooit zo haaks op de wand neergezet, zeggen de mannen. 

Er zit een kier tussen het tweede en de derde segment. 'Dat trekt door het gewicht wel recht', zeggen de mannen geruststellend. 'Het is hout. Dat werkt.' Jaja. Gelukkig is Marg er. 'Hoe snel trekt dat dan recht?' Dat weten de mannen ook niet. Als het zo blijft moeten we maar bellen en brengen ze een nieuw segment, beloven ze. 

Gardning by walking around

Marg komt een dagje en lopend doen we alle tuinen in de buurt. De Springertuin, de Natuurtuin Oud Zuilen, de tuin van Kasteel Zuylen en volkstuinenpark Ons Genot. Het is een groot genoegen om een dag zo slenterend babbelend fotograferend samen te zijn. We kennen elkaar sinds augustus/september 1975. Toen liepen we ook altijd al einden. Ik geloof dat ik dat elke keer memoreer als ik haar gezien heb. Wat een heerlijke dag.

Tuin

We hebben Jaarvergadering van de Tuin. De buurtmoestuin. De ex-voorzitter heeft ons uitgenodigd, en hij vertelt hoe het was en hoe het is. Afgelopen jaar was een diep dieptepunt, geeft hij toe, maar nu gaan 'we' er weer tegenaan. Nieuwe tijden en nieuwe kansen. 

Het is wel duidelijk dat 'ze' (van het bestuur) vrijwilligers als nogal lastig ervaren. Ze hebben 8 jaar ervaring met vrijwilligers met alle gedoe van dien en als er conflicten ontstonden waren ineens alle vrijwilligers weg. Dat communicatie hun eigen zwakke kant was geeft hij ook wel weer ruiterlijk toe. Maar hoe het wel moet is hem ook niet duidelijk. 

Wat is het Plan? vraag ik. Als er een Plan is is het duidelijker waar je naar toe werkt. Een Masterplan. Dat vind ik. Maar er is volgens hen geen Plan. Er is een tuin en die moet mooi zijn/worden. En iedereen neemt daarin zijn/haar verantwoordelijkheid. Ik wil graag bordjes. Bij de ingang. Informatie. Ik wil de kruidentuin. Ik kom vast in de commissie communicatie,

Ik vind het mooie mensen. Ze zijn allemaal behoorlijk anders. Iedereen heeft zijn/haar reden om daar te zijn. Het heeft altijd te maken met lekker buiten zijn, handen uig de mouwen steken, samen werken, ergens bij horen. Maar dan. 

Het is volbracht

De laatste special is online. Hèhè. Wat een werk. Maarten en ik hadden vrijdag niet meer consequent foto's gemaakt bij de interviews, dus wat moesten we nu met het beeld? Enzovoort enzovoort. 

Zie: http://special.boekblad.nl/special-frankfurter-buchmesse-terugblik

Entertainment

Bobby is naar Vlaardingen, waar Schoonmama vandaag naar toe verhuist, naar het revalidatiecentrum. Ik plof na het eten uitgeput op de bank, TV aan, en ik val in de serie 'Hunted', waar ik nooit naar zou kijken. Maar Wills familie bij wie ik zondag haar verjaardag vierde was er vol van. Een aantal mensen, meest mannen, zijn voortvluchtig en proberen drie weken van de radar te blijven. Maar elke beveiligingscamera, verkeerscamera en geldopname wordt gevolgd. Ik moet zeggen: zo'n programma werkt sterker op je in dan een krantenartikel over privacy.

Als Bobby weer thuis ik en we de dag bespreken nemen we ook het tv kijken door. Ik ben gewend alleen tv te kijken en wil daar geen verantwoording over afleggen. Dus ik kijk - behalve het Jounaal - geen tv als we samen zijn. Bobby kijkt wel voetbal in de kamer. Maar hij is alleszins bereid dat in zijn bibliotheek-to-be te doen als ik dat wil. Maar dat vind ik ongezellig. Als hij voetbal kijkt en ik heb geen zin, dan ga ik naar mijn eigen kamer. Ik wil op die kamer geen tv. Die kamer is voor stilte, muziek, lezen, tekenen. 

Maar het is een aanname van mij, realiseer ik mij, dat hij niet wil dat ik stom zit te zappen. Ik wil niet dat híj stom zit te zappen. 

Als straks de nieuwe cd-kasten er zijn, januari of zo, of nog wat later, en de bibliotheek in gebruik genomen kan worden, dan wordt alles beter. Dat weten we zeker. Dan wordt dat de tweede tv-kamer. De Muziekkamer.

Bij gebrek aan cd's steken we de iPhone in de muziekinstallatie en luisteren we via Spotify naar The Best of the Kings Singers. Ik heb dat mooie nummer The Heart is a Holy Place, en hij Lullaby, van Billy Joel.

Herfstbladeren

Hoogste tijd voor even weer een levensvreugdig blogje. Want dat is er ook best. Herfstbladeren. Als ik zou kunnen aquarelleren zou ik herfstbladeren kunnen schilderen. Maar volgens de Hortus-tekenjuf moet men direct vanaf de natuur tekenen, niet vanaf een foto. Dat is tweedehands, zegt zij. Maar ik heb geen herfstbladeren voor de hand, dus vooralsnog maak ik dus maar foto's.

Fiets

Soms zit het mee. Soms zit het tegen. Om 08.20u in de kou op station Bunnik blijk ik een lekke band te hebben. Ons bedrijventerrein ligt èn ver van het station èn ver van het dorp. Om te beginnen loop ik eerst maar eens met de fiets aan de hand langs dat kilometerslange hekwerk tussen spoor en de Vrumona-fabriek naar het werk. 

Zodra er een gaatje tijd is Google ik de fietsenmakers te Bunnik. Er zijn er twee. Ze zorgen hier goed voor zichzelf. De ene is dicht op maandag en de andere - de verste - gaat maandags om 13.30u open. 

Zo wandel ik om 13.15u naar deze verste Fietsenmaker1, die helaas vandaag ook dicht is, wegens een Vakdag. Morgen opent hij weer om 08.30u. Ik parkeer mijn fiets daar maar, morgen zijn er nieuwe kansen! Maar als ik terugloop naar ons bedrijventerrein passeer ik Fietsenmaker2, die weliswaar dicht is maar morgen om 09u open. En die is eigenlijk veel dichter bij het werk. En bij het station. Wat te doen? Wat een twijfel. Dan loop ik maar weer terug naar Fietsenmaker1 en breng de fiets alsnog naar Fietsenmaker2. Nu staat-ie dáár op straat. Morgen 09u het eerste ding.

Omdat ik door al dat ge-heen-en-weer wel een uur wegblijf voel ik me toch een beetje verplicht tekst en uitleg te geven. Dat was weer een echte slapstick, zegt Mandy.

Holy Place

Langzaam weer landen. Boodschappen halen, was draaien, wandelen naar Kasteel Zuilen, met The Best of The King's Singers op mijn oren. Mooie oude muziek. 

Ineens word ik getroffen door het prachtige nummer My heart is a Holy Place van ene Patricia Van Ness. Ik ken haar niet, maar ze blijkt dichteres, zangeres en componist. 1951. Ze is oorspronkelijk Amerikaans maar woonachtig in Cambridge. Zij heeft het nummer Cor meum est templum sacrum geherarrangeerd voor The King’s Singers en wordt wel de hedendaagse Hildegard Von Bingen genoemd.

Debriefing

Om kwart voor twaalf ben ik thuis. Bobby heeft het buitenlicht aangedaan en het huis is brandschoon en ongelofelijk opgeruimd. We zitten op de bank. Ik heb niets te vertellen, zeg ik. Nou hij wel. Over Schoonmama in het ziekenhuis te Schiedam waar hij bijna elke dag geweest is, en over de vele akkevietjes op het werk... 

En als hij klaar is dan begin ik. Eindeloos spui ik over alle gesprekken en artikelen en ontmoetingen en foto's en-die-zei-dit-en-toen-zei-ik-dat...  Debriefing is dit, zegt Bobby, net als militairen die op een gevaarlijke missie zijn geweest. Onder grote druk hebben gestaan. Die krijgen ook een debriefing. Om psychische schade te voorkomen. Daarbij eten we twee zakjes zoute stokjes. 

Morgen ga ik weer kranten lezen, wil ik weer weten wat er gebeurt in Mosul in Irak en in Aleppo in Syrië,  om maar twee brandhaarden te noemen. In Amerika met de presidentsverkiezingen. 

Morgen begin ik weer aan de Weight Watchers.

Nee

Nee, zeg ik. Ik heb behalve erg veel ja ook best vaak Nee! gezegd dezer dagen te Frankfurt. Maar soms zeg je nee en wordt het toch ja. Zoals bij deze foto. De uitgeverij in kwestie is voor de 50e keer op de Buchmesse en de PR-afdeling bezorgt ze een award en een flesje champagne. Of wij daar een foto van willen maken. Nee, zeg ik. Dat gaat niet. Dat doen we niet. We hebben andere prioriteiten. Er lopen óm. Dit heeft een te hoog plaatselijk-sufferdje-gehalte. Ja maar! 50 jaar! 

Het slot van het liedje is dat ik toch mee ga en met hun eigen telefoon een foto maak voor op hun eigen website. En een champagne meedrink. En weer een half uur verder ben. Als een meisje nee zegt...

Tweede aflevering

Hoe zo'n dag gaat. We ontbijten om kwart voor acht, want om 09 uur gaat de Messe open. We zitten één S-Bahn-halte bij de Messe vandaan, dus ik ga liefst lopend. Bij het ontbijt verdelen nogmaals we wie wat doet. Vanmorgen blijven Mandy en ik wat langer in het hotel om daar de special af te maken. Het is behoorlijk puzzelen met teksten en beeld om de juiste uitstraling te vinden maar als het dan weer lukt dan ben ik apetrots.

We hebben voor het eerst een stand. Die is tegelijk lastig en leuk. Want je moet er werken en kletsen. Voor artikelen schrijven heb je concentratie en afzondering nodig. En mensen die langslopen en gesprekken beginnen; het werkt enorm als charme-offensief, maar je wordt er ook gek van.

Ik doe een paar interviews en maak afspraken voor interviews morgen. Dan doe ik er wel vijf, geloof ik. 

Vandaag gaat alleen Maarten naar het grote feest. De rest eet bij onze Turk-op-de hoek en gaat dan ieder naar haar eigen kamertje, hetzij artikelen afmaken, hetzij foto's. Daarna ga ik moe maar voldaan en klaarwakker de nacht in. Zo gaat zo'n dag.

Neue Freunde

Een echte Frankfurt-avond. We eten in een veel te vol Italiaans restaurant en krijgen uiteindelijk een tafel naast een met een gezelschap boekverkopers van een firma, die winkels heeft aan het Hauptbahnhof. We hebben een auteur mee op sleeptouw die zich de Geluksprofessor noemt en die op de tafel gaat staan dansen. 

Hug

De opening van de Buchmesse is een veel te lange zit, bijna twee uur, allemaal hoogwaardigheidsbekleders, maar de plechtigheid wordt prachtig afgesloten door Arnon Grunberg en de Vlaamse dichteres Charlotte Van den Berg. Ze onderzoeken allerlei vraagstukken en elkaar, het is niet na te vertellen, en eindigen in een hug. Wat we delen, is het thema van Nederland en Vlaanderen als Gastland, en het beeld daarvan is de Noordzee, maar dat wordt veel breder getrokken. Dat we in de wereld moeten zoeken naar wat we delen in plaats van wat ons scheidt. Ook deze twee personen doe niet zo veel gemeen hebben gaan het gesprek aan en zoeken naar wat ze delen. 

Tan

Maarten en ik zijn veel te vroeg in Frankfurt en daarom gaan we naar het MMK, het Museum fur Moderne Kunst, waar een tentoonstelling is van Fiona Tan. Ik ken haar naam wel maar haar werk niet. Ze maakt installaties en time based arts. Installaties. Videokunst. Ooit begon ik mijn werkende bestaan bij de Vereniging voor Videokunstenaars. Maar dit terzijde.

Fiona Tan staat bekend om haar aangrijpende installaties, waarin de verkenning van identiteit, herinnering en geschiedenis centraal staat. Haar werk gaat over het vraagstuk van de blik: hoe kijken we naar beelden en via die beelden naar de wereld die ons omringt, en ook hoe kijken beelden, als spiegels, soms terug naar ons.

Het zijn wonderlijke beelden: een mini-landschap met een treintje, even denk je Maerklin, maar dan ook helemaal niet. Opnames door de jaren heen van  zeer serieus kijkende tweelingen. Een echtpaar bij de Niagara-watervallen. Het atelier van de kunstenaar. Het is zaak er lang te blijven en langzaam in de invloedssfeer van de kunstenaar  te komen.

Stolz

Dat is dan wel weer leuk; als je auf Deutsch in de Duitse vakblad verschijnt. Raar om daar zo stolz op te zijn. Trots.

Lees alles: http://www.buchmarkt.de/content/67519-boekblad-chefredakteurin-lucie-th-vermij-zum-gastlandauftritt-flandern-niederlande.htm

Werkzaamheden

Ik was toch zo blij met de trein. De trein waarbij ik Utrecht CS kon vermijden. Vinnie zei afgelopen vrijdag dat hij mij vorig jaar meerder malen op deze trein gewezen heeft, maar dat ik dat niet hoorde.

Vanochtend sta ik om 8 uur op een totaal leeg perron te Zuilen. Eerst heb ik nog niets door. Kan gebeuren. De trein is zeker net weg, denk ik nog. Na enige minuten klinkt er echter een stem dat er wegens werkzaamheden geen treinen naar Veenendaal rijden, maar wel vanaf Utrecht CS. 

Dilemma: Zal ik doorfietsen naar Bunnik. Of toch de trein? Wegens allerlei besluit ik tot de trein. Het is vanaf de fietsenstalling nogal een eind lopen naar het perron in kwestie en ja hoor, daar gaat de trein. 

In de centrale hal valt te lezen en te horen dat er erg veel treinen niet rijden. Allereerst maar een half uur wachten, op dat afgrijselijke CS, waar non stop - alternerend door een vrouwen-en een mannenstem - wordt omgeroepen welke treinen allemaal niet rijden. Was ik maar met de bolide gegaan!

Val

Het ene moment zitten we op kraamvisite in Maasland, het andere krijgen we een telefoontje van de politie te Maassluis dat Schoonmama gevallen is met haar scootmobiel en haar heup gebroken heeft, en reizen we af met gezwinde spoed af naar de afdeling Spoedeisende Hulp in het ziekenhuis in Schiedam. Ach! 

Ze ligt in een bedje en is best flink. We halen pyjama's en tandpasta en een boek, haar hoorapparaat, haar telefoon, haar kamerjas. Ze wordt morgen geopereerd. We bellen haar hulp, haar fysiotherapeut, haar zus, haar schoonzus. De zuster zegt: 'Gaat u naar het buitenland? Morgen? Gaat u ver?' 

'Ze vroegen me of ik gereanimeerd wil worden mochten er tijdens de operatie problemen zijn met mijn hart',vertelt Schoonmama enigszins bedrukt. 'Ik wist het niet. Wat vinden jullie? Ik wil nog helemaal niet weg.' 'Dat is vast een standaardvraag', antwoorden wij. 'Zeg maar ja. Dat je gereanimeerd wilt worden. We willen je nog lang niet kwijt.'

Toorop

Op de speakers Bach's Goldberg-variaties gespeeld door Glenn Gould, en ik voor het raam met het boek  Jan Toorop Zang der Tijden. Ik kocht het vrijdag enthousiast bij de Kennemer Boekhandel. Er was begin dit jaar een tentoonstelling van zijn werk in het Haags Gemeentemuseum, heb ik helemaal gemist. Jan Toorop heb ik niet zo'n beeld bij. Hij is beroemd, hij was een middelpunt, inspireerde veel kunstenaars, maar het beeld dat ik bij hem heb is nogal diffuus. Het omslag vind ik prachtig en zulk werk wil ik ook. Het is uit zijn symbolistische periode. 

Toorop heeft ongeveer alle stijlen gedaan, en heel goed en krachtig. Een representant van één stijl is makkelijker te plaatsen. 

Het is een beetje een onbevredigend boek. Veel donkere afbeeldingen - ook veel kleine plaatjes - ik denk natuurlijk eerst dat het aan mij ligt, met de minderende ogen - en oeverloze teksten waar je niet in komt. De auteur moet zich eerst positioneren tegenover de veelheid aan meningen en opvattingen door de jaren heen over Toorop en daarna is het ook niet makkelijk je een weg te vinden in de oneindige citaten uit krantenartikelen en recensies. Ook kan ik het (prachtige) omslag in het boek niet terug vinden. Als ik er een beetje omheen ga lezen stuit ik op een recensie in NRC die het boek  onevenwichtig en slechtgedrukt noemt. Dat kan natuurlijk ook.

Herfst in de Hortus

Will, ga je mee in de Utrechtse Oude Hortus tekenen? En ja, daar komt ze met een rugzakje tekenspullen helemaal uit Amsterdam. Ik verguld.

En daar zitten we dan. In de kas is het nogal druk met kunstenaars die er keramiek exposeren en daar veel over willen mededelen, en met kinderen die turf uitgraven, dus - op hoop van geen regen - gaan wij maar buiten zitten. Prachtig zoals het per dag meer herfst wordt, maar mijn tekening (l) wil niet zo lukken.

Ik mopper dat ik niet kan schilderen en altijd van tekendocentes commentaar krijg op mijn klare lijn. Will vindt mijn tekeningen met klare lijn ook leuker dan zonder. Pittiger. Zo mag ik het horen.

Zij heeft aquarelkrijt mee dat je met water kunt vermengen. Dat is volgens haar makkelijker dan verf in dopjes. Zij tekent makkelijker, rommeliger, en daardoor raker. Dat krijt wil ik ook  wel eens proberen.

Eerst is mijn tekening (l) veel te licht. Thuis ga ik uren door en dan is hij te donker. Zoals dat gaat. Om de dag een beetje goed af te ronden moet er dan in een kwartiertje nog maar een luchtige tegenhanger (r) tegenaan.

Nieuwe radio

Ik probeer het fenomeen podcast uit. Bij De Correspondent is bijvoorbeeld een reeks 'Goede Gesprekken' door ene Lex Bohlmeijer. Ik ken hem niet, maar dat is niet raar als je nooit naar de radio luistert. Hij blijkt lang bij het radionachtprogramma 'Casa Luna' gewerkt te hebben. Hé, dat deed Peeq ook. Het is zijn wens om van elk interview een echte ontmoeting te maken. 

Uit zijn podcasts kies ik een gesprek met Haza Rahim. Zij kwam in de jaren negentig als peuter naar Nederland. Haar ouders waren voor het oorlogsgeweld hun stad Kirkuk in Noord-Irak gevlucht in de tijd van Sadam Hoessein. Haza is opgegroeid in Kraggenburg. Inmiddels doceert ze psychologie aan de Universiteit van Utrecht. Dit jaar was ze Docenttalent van het Jaar.

Podcasts zijn radio, maar toch anders dan radio. Het is kalmer, onnadrukkelijker, ruimer. Het is alsof er niemand nee hoeft te scoren. Ze zijn heel sympathiek, mooi gemaakt, respectvol, interessant. Dit soort freelance journalisten lijken mij pure idealisten. Ze hebben een droom die ze willen verwerkelijken: verhalen van bijzondere gewone mensen, En omdat de publieke omroep steeds smaller en daarbinnen meer op kijk- en luistercijfers is geworden, moeten die journalisten er een nieuw kanaal voor te vinden, en geld, en een publiek. De podcast is in opkomst.

Het is een mooi interview. Haza vertelt over hoe mooi hun land van herkomst is en over de vlucht van haar ouders lopend over de bergen naar Iran en uiteindelijk naar Nederland. Dat het onterecht is het af te zoen met termen als 'gelukzoekers', omdat niemand zomaar voor zijn plezier huis en haard en land en familie verlaat. Ze is helder, bedachtzaam, genuanceerd, fijn om naar te luisteren. Fijn om te doen als je onderweg bent.

De podcasts van De Corrponden zijn ook via iTunes te beluisteren. 

Freunde

Vinnie werkt sinds begin dit jaar niet meer bij ons, maar in de winkel van de vader en moeder van Cas. Hij vindt het er geweldig. Hij mist ons helemaal niet meer, vertelt hij, en het werk bij ons ook niet, zo leuk vindt hij het daar. De klanten, de gesprekken, de werkzaamheden, het gedoe. 

We kuieren door Haarlem en vinden een leuke eetlocatie bij de Markt. 

Aan het eind van de avond pols ik of hij nog wel eens wat voor ons wil doen, wellicht, misschien, maar het antwoord is duidelijk. Nee, eigenlijk niet. 

Vorfreude

Vorfreude heet dat auf Deutsch. Voorpret. Ruth heeft een stand geregeld op Frankfurt en een pretpakket met dropjes, voor lezers en mogelijke adverteerders. En wij gaan daar live zitten werken, is de bedoeling. Daar heeft ze een poster van gemaakt. Redactie Boekblad Live. Zet mij maar in de Pressezentrum, zei ik nog, maar nee, zij denkt dat de mensen dat leuk vinden, dat ze ons zien werken, live.

Ze heeft sinds een maand twee 18-jarige marketingstagiaires en die moeten nu de dropjes in de zakjes doen. En de feestdoosjes vouwen en de zakjes dropjes erin doen.

Vers van de pers

Dit is ons nieuwe magazine. Ik zet 'm één keertje online. Er staan zoveel dingen in waar ik - al dan niet zijdelings - de afgelopen maand over geblogd heb... 

Josquin Desprez

Omdat onze 16 meter cd's nog steeds in de dozen zitten luister ik beduidend minder muziek dan voorheen. We bespreken weer eens Spotify versus de fysieke muziekdrager. Nou ja bespreken... Bobby is nogal tégen mp3, de geluidskwaliteit van cd's is volgens hen zoveel hoger dat hij niet eens over na wil denken. Zelf ben ik jaren erg dol geweest op Spotify, maar ik heb ook last van mijn eigen onrust bij het luisteren. Vaak luister ik nummers niet uit, omdat ik voortdurend geprikkeld wordt weer andere nummers te beluisteren. 

Ik wil minstens een lege meter in de c-kast straks, om af en toe weer cd's te kopen, ook al is dat uit de mode, 

Vanavond ben ik moe en lig ik op de bank naar muziek van de 15e/16e eeuwse Vlaamse componist Josquin Desprez. Hij was van de Vlaamse Polyfonie. Ik probeer dus niet uit te waaieren naar de 'Josquin-Deprez-Radio', waar dan ook muziek van onder meer Monteverdi en Hildehard von Bingen te horen is. Ook prachtig, daar niet van, maar dan begint het afbreken en het dóór zoeken weer. Het is heerlijk, gewoon één album luisteren. 

In de kas

Het is alweer de laatste keer tekencursus in de Oude Hortus. Jammer vind ik dat. Ik vraag de andere cursisten of ze niet ook door willen gaan. Vijf woensdagochtenden moet toch makkelijk uit te breiden zijn naar zeven acht of twaalf. Maar dat willen ze niet. Dat kunnen ze niet. Vandaag is het koud en gaan we in de kas. Die is niet warm, zoals de kas in de Hortus in Amsterdam.

Ik zet me bij de vijver met waterplanten. Durf niet te aquarelleren, ga dus op mijn oude manier verder, maar toch een beetje anders: niet met zwarte lijnen, maar met witte. 'Decoratief', zegt de juf. 'Grafisch.' Zij wil graag dat ik rommeliger en zoekender werk. 'Daar kan ik niet tegen', vertel ik. 'Het mag geen knoeiboel worden.' 'En overigens doe ik maar wat', zeg ik, 'het is geen keuze. Dit gebeurt, ik kan het niet anders.'

Ik app Will. 'Will ga je zaterdag mee naar de Hortus? Tekenen?'

Achter de muziek aan

We gaan naar Oldenzaal. Daar is een firma gespecialiseerd in cd-kasten. We hebben namelijk ca 18 meter cd's en 3 meter lp's (mijn collectie is ongeveer een tiende van die van Bobby, maar dit terzijde) en die zitten nog altijd in de verhuisdozen.  Deze firma hebben we op internet gevonden. Ze maken alles op maat. Zoals je het hebben wilt. Geen Ikea meer voor ons.

'Het is een beetje een gevoelig onderwerp', zeg ik tegen Laura de verkoopster. Zij praat prachtig Tukkers. 'We zijn er eigenlijk gisteren pas over begonnen te praten wat we ons bij die kast voorstelden. Dat blijkt nogal verschillend. Dus het idee is dat we er vandaag bij u aan tafel een beetje uit gaan komen.' Ze lacht: 'Dat maak ik heel vaak mee.' Na afloop zegt ze dat het heel erg meeviel. 

We wachten nu eerst de glaskast uit Zevenhuizen af. Die komt de 26e. Als die binnen is dan komen we terug. We hebben wel een lange levertijd, waarschuwt Laura, het wordt niet vóór januari.

Gloria

'n Cadeautje: de Chileense film Gloria over een 58-jarige vrouw in Santiago, gescheiden, middenklasse, baan, auto, redelijk appartement (op een psychisch gestoorde luidruchtige bovenbuurman na), twee volwassen kinderen met levens waar zij niet meer in past. Ze op zoek naar een nieuwe liefde. Het is een film uit 2013, in juli bij de VPRO uitgezonden, en nu in Uitzending Gemist. 

Mooie actrice: Pauline García. Ze gaat naar oudere-vrijgezellenfeesten te dansen. Je ziet haar op haar werk, alleen thuis, in de auto waar ze meezingt met de radio, op yoga cursus, met haar volwassen kinderen die vrijwel geen tijd of aandacht voor haar hebben. 

Ze krijgt op een gegeven moment kennis aan Rodolfo, een pas gescheiden grijzende man, maar de relatie gaat niet goed. Hij heeft een ex en twee dochters, zegt hij. Zijn telefoon gaat voortdurend. En af en toe verdwijnt hij zomaar. Wat is er met die man? Wie haal je je huis en je leven binnen? 

Mooi om een film over een alleengaande 58-jarige vrouw te zien. Ik vind deze Pauline García veel beter te pruimen dan vorige week Isabelle Huppert in L'Avenir. 

Als je deze film ziet dan denk ik wel: men kan als 58-jarige waarschijnlijk beter inzetten op vriendinnen en interesses dan op een nieuwe man. 

Bezoekers

Wat is er toch aan de hand? Ik had altijd 150 à 200 pageviews per dag, met wel eens een uitschieter richting de 250, maar nu heb ik al weken soms wel tegen de 1000 bezoekers per dag. Wat is dat? Wie zijn dat? Het is zo stabiel dat het geen toeval meer is. Bij die oorspronkelijke 150 à 200 heb ik ook al geen idee wie dat zijn, ik kan een klein groepje ouwe getrouwen verzinnen. Tien twintig. Meer niet. Je kan niet verwachten dat mensen je negen jaar blijven volgen. Zo belangwekkend is het nou ook weer niet. Het bevredigt de nieuwsgierigheid, zeggen mensen. Zelf Bobby leest me al tijden niet meer. Maar wie dan wel?

Laatst op het Oorzaken-festival in De Brakke Grond zag ik schrijfster Elke Geurts op het podium. Ze vertelde over een podcast of hoorspel dat ze geschreven had. Ik ken haar boeken niet, maar haar blog 'Elke Dag' volg ik elke dag. Wat heeft ze nu weer beleefd? Ze schrijft over haar opgroeiende wijsneuzige dochters, haar wandelingen in het Diemer Park, haar sportschool, haar buurt, haar schrijven. Kostbare kleinoodjes zijn het steeds. Zij doet alleen tekst. Wit en tekst. Geen plaatjes.

Een paar weken geleden schreef ze dat ze een tijdje zou stoppen. En later weer zou terugkeren. Ik sprak haar aan in de zaal: Ben jij Elke Geurts van het blog Elke Dag? Ja, zei ze. Ik mis ze, zei ik. Ik begin denk ik gauw weer, zei ze. Dat was het hele gesprek. Vandaag is ze weer begonnen. Hoeveel bezoekers zou zij hebben?

Bébé

Nichtje komt ineens langs. Wat een verrassing. Ze komt hoogzwanger en wel met de trein. Ze wil nodig mijn huis en mijn eigen kamer zien. Ze is zo lang niet geweest. Ja, die eigen kamer die is echt van jou. De woonkamer ontbeert nog plaatjes aan de wand. Ja.

Ik maak voor haar de verrukkelijke Italiaanse bloemkool-ovenschotel die ik gisteren ook al voor Bobby gemaakt had. Heerlijk vindt ze die. Eigenlijk praat ze het liefst de hele tijd over de bébé die in haar buik ligt te stuiteren en te schoppen. Maar ze denkt ook dat ik het stom vind, als ze steeds over de bébé praat. Ik vind het helemaal niet stom, ik vind alles even leuk wat ze vertelt, hoe meer hoe liever! 

Helpless

Mijn randloze bril is stuk. Het glas is zomaar van het montuur geknapt. Om kwart voor tien. Van het ene op het andere moment zie ik weinig meer dan mist. Ik moet zo een interview afnemen en kan mijn eigen vragen niet lezen. Als ik op mijn beeldscherm wil lezen moet ik heel erg naar voren buigen. De RSI schiet er binnen een uur weer in.

Wie wat bewaart die heeft wat. Zo ligt er in de bureaula op het werk nog een leesbril van weleer. Wel een verkeerde sterkte, maar het is tenminste wat.

Bij Eyes & More aan de Steenweg, waar ik een tijdje terug deze bril heb gescoord, staat nog mijn Amsterdamse adres in het systeem. Dat betekent dat ik de bril al langer heb dan 1,5 jaar en dat er dus geen garantie meer op zit. Voor mijn soort glazen (soort van vierkant) heeft hij maar één montuur, en dat is niet mijn oude montuur met oranje-bruin gevlamde pootjes. Die hij heeft zijn blauw. Nou doe die dan maar, zeg ik. Anderhalf jaar geleden was ik er vier bezoeken voor ik kon kiezen.

Nee, hij kan niet zomaar mijn glazen in dit montuur schroeven. Dat moet op het Hoofdkantoor. Dat duurt twee weken.

Een blauwe bril, heb ik dat weer. Bij H&M naast de Eyes & Møre koop ik dan maar een donkerblauwe bloes met roze bloemen.

Groene zwerm

Ik fietst langs de Vecht, van Zuilen richting de stad, om een uur of half zeven, word ik plots ingehaald door een groene zwerm die vlak over mijn hoofd scheert. Heel hard vliegen ze. Omdat ze zo groen zijn denk ik eerst dat het kikkers zijn en dat ik hallucineer, maar dan zie ik dat het honderden parkieten zijn. Zwoesj! Als ze voorbij zijn volgt er nog een kleinere zwerm die vlak over het water vliegt. Wat een wondere sensatie.

In Nederland heeft de parkiet - de halsbandparkiet - zich tussen 1996 en 2009 sterk uitgebreid over de hele Randstad. In 2013 werd het totaal aantal vogels (op grond van tellingen op slaapplaatsen) geschat op meer dan 10.000 individuen. In Nederland zijn het 'standvogels'. Vooral buiten het broedseizoen zoeken ze elkaar op in slaapbomen, daar kunnen ze in zeer grote groepen bijeen komen. In Het Parool lees ik dat de duizenden halsbandparkieten in Amsterdam gezelschap hebben gekregen van een uit de kluiten gewassen neef: de grote alexanderparkiet. Van deze soort zijn inmiddels honderd exemplaren verspreid over verschillende stadsparken te vinden. Deze vogel komt buiten de hoofdstad nog niet of nauwelijks voor.

Over het 'zwermen' van parkieten/papegaaien een filmpje uit Australië.

Aquarel

Het is even slikken, maar ik ga proberen te aquarelleren. Ik ben zeer geïnspireerd door het wezeltje van gisteren. Ik heb een boek over aquarelleren van de bieb geleend en heb het snel gescand, maar ik voel dat ik eerst over een drempel heen moet. Al doende leert men. Nat op nat, nat op droog. Ik begin met nat op nat, maar dan vloeit alles alle kanten op, dat is niet de bedoeling. Zijn witte befje krijg ik niet meer wit, maar dat ik juist het aardige van aquarelleren, begreep ik uit het boek, dat er van alles gebéurt. Maar niet slecht voor een eersteling. 

Nu eens zien hoe je dat aan vier kanten verlijmde aquarelpapier van dat blok af krijgt.

Opa tegen McDrive

Zwager1 te Hilversum voert actie tegen de geplande McDrive aan de Vreelandseweg. Hij is helemaal in zijn element. Hij is al een tijdje met pensioen, maar in zijn werkend bestaan voerde hij tientallen jaren professioneel actie tegen plannen met negatief milieu-effect, hij is daar zeer bedreven in. Hij is heel aardig en strategisch en bekwaam en iedereen mag hem, dus hij krijgt veel voor elkaar. 

Hij straalt als hij erover vertelt. Hij zit in een actiecomité van acht personen en hij belt en bezoekt gemeenteraadsleden, ambtenaren en de media. Ze hebben een Petitie Online en gaan een Zwartboek over McDrives maken 

Zus1 en Zwager1 wonen ongeveer tegen die rotonde aan die straks die dagelijkse duizenden McDrive-bezoekers (auto's en fietsers met kinderen) moet verwerken. Ze maken zich erge zorgen over de veiligheid, de verkeers- en geluidsoverlast, en het zwerfvuil. En natuurlijk het slechte eten.

Voor de kleinkinderen die heel graag naar McDonalds gaan is het echter onbegrijpelijk dat opa actie voert tégen. Dat is een heel punt. Dus nu moet opa uitleggen waarom hij tegen is. Het is een heel issue daar te Hilversum, want ook veel bewoners zijn vóór.

Geen idee of iemand buiten Hilversum zich druk maakt om een McDrive te Hilversum, maar misschien kunnen we hen helpen!

https://petities.nl/petitions/geen-mcdonalds-met-mcdrive-aan-de-vreelandseweg-in-hilversum?locale=nl

Vrouw en deurmat

Bregt is ineens afgestudeerd in de Zorgethiek en viert dat. Wat wil je als cadeautje, had Bobby haar gemaild. Ze stuurde ze dit plaatje van een deurmat.

Die gaan we toch niet geven, zeg ik. Dat is een ellende-mat die binnen een jaar kapot is. Dat hebben we zelf nu al een paar keer meegemaakt. Ik zal Erik bellen, zegt Bobby. Dat wij een andere aanbevelen, maar dat we als ze per se deze willen uiteraard deze krijgen.

Na een gesprek van een half uur besluiten de mannen dat het inderdaad beter een rubberen mat kan zijn.  Of ik die dan even wil kopen bij de Praxis. Want hij is nog op het werk. Nee hoor, zeg ik, ik loop net in Gooilust. En Bregt is jóuw vriendin. Maar op de terugweg uit Gooilust passeren Zus1 en ik de Gamma.

De deurmat blijkt op het feestje een echt gespreksonderwerp. Het heeft een inkijkje in het huiselijke en relationele leven zo hier en daar. Bregt en Erik blijken ook negatieve ervaringen te hebben met de kokosmat. En Nol en Erni óók. Het ijzerdraad in de mat krult na van tijd op en de kokos breekt af. Een bron van ergernis. Waarom vroeg je dan die kokosmat terwijl je hem niet wilde? vraag ik aan Bregt. Dat had Erik gedaan, zegt ze. Die had vanaf háár telefoon dat mailtje aan Bobby gestuurd. Zij vindt het dan weer opmerkelijk dat ìk er expliciet op tegen was en dat ìk de rubbermat gekocht had. Dat vind ik ook wel. Vrouw en zorgethiek en deurmat.

Wezel

Met Zus1 loop ik door het prachtige Gooilust. We meanderen door het natuurgebied en rusten uit op een bankje. Foto's maken. En dan zie ik in hoog gras langs een sloot en wezeltje. Hij staat op zijn achterpoten en kijkt zeer alert on zich heen. Het duurt even voor we weten hoe hij heet: het is geen marter, geen otter, maar eh... we hebben onze telefoons en vinden het diertje snel. Ik heb nog nooit een wezel gezien. Wat een enorm leukje!

Things to come

Na een drukke werkdag wil ik wel een verzetje. Wat te doen? Ik app deze en gene of ze wat leuks willen doen, maar niemand kan. Ik besluit naar een film te gaan in 't Hoogt. Rond zeven uur draaien er drie. De vroegste die ik het liefst wil zien - Fukushima mon amour - begint om kwart voor zeven.

Máár, andere verhaallijn, ik wil ook naar de Plus voor Silvo kruidenpotjes. Dat komt: de laatste jaren zijn zowel AH als Jumbo overgestapt op dikbuikige kruidenpotjes en die passen niet goed in onze kruidenrekjes. Op internet heb ik gevonden dat de Plus Silvo kruidenpotjes verkoopt. Ik kom nooit bij de Plus en weet alleen een Plus-supermarkt aan de Voorstraat, in het centrum. Voor een paar smalle potjes kruiden (kurkuma, tijm, paprika, kaneel) fiets ik niet helemaal naar de stad, maar gecombineerd met een film moet het er eindelijk maar eens van komen. En zo mis ik de film die ik had willen zien, maar ik kan nog wel naar 'L'Avenir'. Een prijswinnende Cinemien-film over een ouder echtpaar dat uit elkaar gaat, Frans. In het Engels heet-ie 'Things to come'. Rammelend met mijn plastic tasje kruidenpotjes val ik in de donkere zaal in een stoel. Een tafereel dat zo in de film past. Maar dit terzijde.

Ik kijk wel geboeid maar ben toch niet bijzonder enthousiast. Het leven van de hoofdpersoon Nathalie verglijdt, terwijl er grote levensthema's aan de hand zijn: de niet aflatende drukte van het werk dat haar in zijn ban heeft, een bejaarde moeder die haar dochter dag en nacht belt, rebellerende scholieren op de school waar ze filosofielerares, een man met een nieuwe vriendin die haar verlaat, haar uitgever die de schoolboeken die ze schrijft achterhaald vindt... 

Alle houvast in haar leven is weg. De ultieme vrijheid, kun je ook zeggen. Ik verwacht emoties, woede frustratie angst, maar Ee is alleen af en toe een traan, het leven gaat maar gewoon maar door. Zoals dat gaat. Raar is wel dat ze geen vriendinnen heeft en alleen met veel jongere, idealistischer mensen omgaat. En zelf een nogal bourgeois leventje leidt.

De recensies zijn lovend. De aandacht voor de gewone dingen, de onbetekenende details. Ik heb het allemaal wel waargenomen, maar het heeft me niet geraakt. Isabelle Hupert wordt geloofd en geprezen, maar ik heb dat niet. Misschien is ze mij te dun? Wat is die dun. Ze is 63, maar ziet er uit als een jong meisje. 

Volgende keer maar naar Fukushima mon amour.

Indologie

Indologie, kent u dat woord? Cas heeft net een boek gepubliceerd over India, een land dat zijn leven lang al deel uitmaakt van zijn leven. Van dat hij een kind was bezochten zijn ouders regelmatig India en ze waren zeer geboeid door de vrijheid, de filosofie en de religieuze stromingen daar. Toen Cas geschiedenis ging studeren deed hij als nevenstudie Indologie - ik geloof dat dat de wetenschap van Indiase culturen en talen is. Hij studeerde af op een 19e-eeuwse Indoloog P.A.S. Van Limburg Brouwer, die een wonderlijke ideeënroman schreef. Daarna herschreef hij zijn scriptie tot dit boek: 'Een eenzame bruggenbouwer', waarin hij in zijn uppie naar India afreist om de bevindingen van deze Van Limburg Brouwer en het hele fenomeen van de 19e-eeuwse indologie aan de hedendaagse Indiase werkelijkheid te toetsen. In het boek beschrijft hij ook hoe hij met groot liefdesverdriet op reis gaat. En enige belevingen en ontmoetingen daar ter plekke. Wat een allerwonderlijkst boek. 

Natuurlijk zijn de liefdes- en reisperikelen aansprekender en makkelijker toegankelijk dan die Indologische hoofdstukken. Ik ga niet eens proberen ze samen te vatten. 

Maar omdat ik een tijdje best veel met Cas omgehangen heb en over het leven en de liefde gepraat, en nog nooit over de indologie, is het wel fascinerend. Zo'n parallel universum. De studie. De wetenschap. Had ik er meer naar moeten vragen? Ik wil er best meer over weten, dat chaotische kleurrijke land, maar of dit boek nou daarvoor de ingang is? Wel een eerste ingang, want de interesse is gewekt.

Volle wegen

 Ik heb een interviewafspraak in Amsterdam-West en ga maar met de bolide. Want dat is zoveel sneller. Bobby is vandaag vrij en wil graag de hele dag alleen in huis rondscharrelen, zoals ik dat zelf liefst ook wil op mijn vrije dag. Dus rijd ik na het interview langs huis door naar Bunnik, waar ik om 16u alweer op scherp sta voor de thuisreis vanwege het verkeer. Twee ongelukken, ellenlange files. Wat ben ik blij met mijn nieuwe woonwerkverkeer fiets-trein-fiets. Want in de auto is inderdaad weer zo erg als je vreest dat het kan zijn.

Bakrena

Uit Montenegro van de zomer nam ik twee pakken haarverf mee à 3 euro, die bij ons 16,99 euro kosten. Bakrena heet de kleur daar, pure copper hier. Het was een beetje geprop in de steeds voller rakende vakantiekoffer, maar ik kon het niet laten. Zelfde merk, zelfde nummers. Hier is Syoss het duurste merk in de Etos. Ik heb dat vaak in het buitenland, dat je ziet hoe idioot duur drogisterij-artikelen hier bij ons zijn. Zelf met Duitsland is het verschil al groot. 

We zullen zien. Bakrena. Knaloranje haar vind ik ook echt iets voor Russinnen en Ukraiensters.

Dit zijn mijn buren

En dit is ons plantsoen. En ons biebje. Ik mocht ook maar wou niet op het filmpje. Het filmpje is gemaakt door de Gemeente. Die vroeg of wij als initiatiefgroep wat wilden vertellen over het initiatief en over de samenwerking met de Gemeente. Dat doen ze dan ook.

Peer

Zaterdagmiddag en zondagochtend gewijd aan de Peer. Vorige week heb ik aquarelpapier gekocht, maar ik heb faalangst, ik durf er nog niet op. Dus ik werk nog steeds op het tekenpapier dat enorm bubbelt door al het water.

De linker tekening maak ik eerst, daarna begin ik opnieuw met de linker. De tweede vind ik conventioneler, maar als ik eerlijk ben wel mooier dan de eerste. Zachter, zoekender, en daardoor raker. Ik twijfel of ik de wesp nog zal toevoegen aan de rechter tekening. 

Misschien hoef ik niet te kiezen en mogen beide stijlen naast elkaar bestaan.

Familiegeheimen

Joost heeft tijdens het podcast-festival in De Brakke Grond première van zijn radiodocumentaire 'Het Wilgenhof Geheim', die op 9 oktober op Radio 1 uitgezonden gaat worden. Deze gaat over zijn vader die politieman was en voor de BVD (wat tegenwoordig de AIVD heet) werkte. Ze woonden in Wageningen, wat toen een links bolwerk was met een grote kraakbeweging en anti/kernbeweging. En vader leverde inlichtingen aan de BVD. Dat was een groot geheim in hun huis. Daar had je het niet over. Zijn vader was een dominante man die al vroeg overleed, op zijn 48e. Voor Joost als linkse jongen een zeer beladen levensthema, dat hij nu met deze documentaire doorgevorst heeft. Hij doorzocht ordners over het werk van zijn. vader, sprak met BVD-ers (die niet veel mochten vertellen) en met een van zijn broers. Hij heeft het heel mooi gemaakt. Heel persoonlijk. Er zijn veel familie en vrienden bij aanwezig. 

Als luisteraar blijf ik door Joosts zeer persoonlijke insteek wel met wat vragen achter: zoals: wat dééd een politieman toen voor de BVD? Kaartenbakjes met namen van potentieel staatsgevaarlijke jongeren bijhouden? En Bobby vraagt: had je niet iets  moeten uitleggen aan de luisteraar van nu wat de maatschappelijke politieke kwesties waren in de jaren tachtig? In Wageningen vlak bij Dodewaard? Joost vindt van niet. Hij heeft het zo gemaakt zoals hij het gemaakt heeft, over hoe een man van 49 in het reine komt met het beroep van zijn vader.