Maandag tuindag. Eerst vergeet ik mijn telefoon en kan ik dus geen vogeltelling doen, dus maar weer op en neer. En dan krijg ik de smaak weer te pakken. Het is de kunst om alles héél langzaam te doen. En een voor een. De aardappelen en de groenten onkruidvrij schoffelen en plukken, het gras maaien, de bordertjes die geen groenten hebben en vol onduidelijk onkruid raken leegmaken en met bloemenzaaisels volgooien, onthouden en wachten. Aan het eind van de dag best tevreden.
Flora en fauna. Er scharrelt een zacht lichtbruin diertje onder de picknicktafel, pas na een paar seconden dringt door dat het een rat is. *ieks!* Als ik stil in het huisje zit is het een drukte van jewelste met koolmeesjes in de vetbollen, duiven in de appelboom, een ekster op het gazon... De vogel-app registreert een merel, een koolmees, een tjiftjaf en een bonte specht. Zelf zie ik ook nog een duif en een ekster.
Gisteren op K's verjaardag verkeerde ik met diverse kersverse pensionado's. Een aantal heeft ook deze vogel-app. Ze praten over hoe ze hun dagen willen gaan vullen. Of níet vullen. Niet teveel. Niet de week / de agenda volplempen. Kiezen wat betekenisvol is. Scharrelen. Als ik er op een afstandje naar luister en kijk is het haast karikaturaal. Maar dit is het onderwerp als je met pensioen gaat. Ze vinden dat ik veel doe. Zelf vind ik het best meevallen. Zo'n hele dag op de tuin doet me goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten