De Schleibrücke

Na twee dagen fietsen doen we weer een dagje Kappeln. Mijn korte broek die ik al sinds mensenheugenis heb is tot op de draad versleten en kreeg gisteren een grote scheur. In Kappeln zijn veel klerenwinkels dus ik moest maar eens op korte-broeken-jacht. 

Maar eerst halen wij op de camping wat herinneringen op aan de winkels waar we 'vroeger' onze korte broeken kochten. Mijn nu versleten korte broek is van het merk Wildebeast. Het is een heren-korte-broek. Die hebben iets stoerders dan de dames-korte-broeken. Ik kocht vakantiekleren graag bij Perry Sport - of bij V&D. Ook mijn slaapzakken. Allebei faillier. Weet je nog oudje? Waar moet je nu naartoe? Decathlon, of Bever, of De Vrijbuiter? Of Bol.com? Vandaag valt de keuze dus op Kappeln, waar ik zomaar twee korte broeken scoor. 

Vandaag doen we de sightseeing in Kappeln  gescheiden. Bobby bekijkt de kerk, de haven en de boekhandel, en ik koop behalve korte broeken ook nog sokken en een leuk felgekleurde vogel (papegaai) voor in de volkstuin. Als souvenir. En tenslotte doen we samen nog lunch met gerookte vis en wat kuieren langs de Schleie en de brug. Ik vind een geweldige brug. Hij gaat eens per uur open en dan moet het autoverkeer maar wachten, want dan passeren er heel veel zeiljachten. Bijzonder brugwachtershuis staat er midden op.

Ik ben wel blij dat ik wat inspiratie heb, want tot nu toe ontbrak het daar wat aan. De Noord-Duitse bouw is weinig frivool. 

Op fietse

Prachtige fietstocht weer gemaakt, langs de Oostzee, nu noordwaarts, om het natuurgebied Geltinger Birk. Met uitzicht op Denemarken. Het is goed zonnig maar met een prettige bries.

Witgoed

Op deze camping Gut Oehe direct onder de Oostzeedijk staan we tussen het witgoed, we zijn maar een paar tenten. De perceeltjes zijn niet zo groot dus de witte gevaarten staan hier en daar zij aan zij. Kop aan kont. Op ons veldje valt het mee, maar een aantal plekjen zijn vereserveerd dus dat gaat nog komen. 

Ee komt ren enorme caravan aangereden, voortgetrokken door een grote zwarte SUV, en die zegt dat hij op de plek pal voor onze plek staat. Heeft hij gereserveerd. Oei. Heel gedelibereer over wat nou precies de grenzen zijn. Volgens onze buurman staan wij fout. Als wij veldje 122 hebben moeten wij links van de genummerde steen staan en wij staan rechts...

Wij vragen de nieuwe gasten of ze niet op nummer 97 kunnen gaan staan, die is ook nog vrij, weten wij, en groter en vrijer. Eerst sputteren ze nog tegen, want nummer 100 hadden ze toch gereserveerd, maar uiteindelijk gaan ze terug naar de receptie en krijgen ze nummer 97. Iedereen blij, behalve dan dat wij ons realiseren dat dit nog wel een paar keer kan gebeuren.

Verder zijn we gewend aan de camping en de buren.  

Fietsen

Fietsen vind ik wel het leukste tijdverdrijf. Vandaag fietsen we een eindje zuidwaarts over de dijk en kijken we bij Maasholm dat ooit een vissersdorpje was maar nu een grote jachthaven heeft. De zon schijnt maar het is niet knalheet. Heetlijk met het hoofd in de wind. 

De dijk is hier gedicht met witte zandzakken. Een paar jaar geleden is hier een dijkdoorbraak geweest, en was de camping ondergelopen, maar die dijk is nog steeds niet echt gerepareerd, vertelt een voorbijgangster. 

Er kamperen hier ongeveer alleen maar Duitsers. Als Nederlanders zijn wij hier heel bijzonder volk. Jullie hebben toch zelf ook zee, zegt een man tegen mij.

Kappeln

We hebben geen espresso-koffie meer en de campingwinkel ook niet, dus als first thing vandaag  móeten we even naar Kappeln. Dat blijkt een geweldig leuk stadje aan een zeearm Schlei van de Oostzee die naar Schleswig loopt. Geen riviermonding, meer een fjord, maar dan geen steile wanden. Het is hier sowieso een watersporters-paradijs met al dat water en grillige kustlijnen. Ooit was het hier Denemarken, maat Bismarck heeft het in de 19e eeuw veroverd, weet Bobby. Hij heeft ooit Scandinavische Talen gestudeerd en zijn docent Deens toen (eind jaren zeventig) was daar toen nóg kwaad over. Het is nog steeds tweetalig.

Camping aan de Oostzee

Het inpakken van de tent had ditmaal bijzondere kanten, zoals een dode naaktslak tussen de binnentent en het grondzeil. Dat stinkt naar rotte vis. Yak! Er lag ook een kikkertje op apegapen en we zagen alle mislukte molshopen van de mol onder de tent.  

Maar we hebben alles volbracht en nu staan we toch op de Duitse camping aan de Oostzee. Campingplatz Gut Oehe. Natuurlijk is het heel anders dan de vorige camping, er staan veel caravans en er zijn nauwelijks bomen en struiken. De Oostzee moet het gaan doen. 

We vonden een acceptabel plekje, maar naar blijkt wel met buren met puberkinderen die graag de tv aanhebben. En ze eten bij voorkeur worstjes van de grill. 

Er is hier een groot natuurgebied met veel vogeks genaamd Maasholm en de wat grotere plaats in de buurt heet Kappeln. Op het kaartje hieronder zitten wij bij de blauwe stip. Denemarken begint boven Flensburg.

Afscheid van de camping

Langzaam nemen we afscheid van de camping en de Plöner See. Het is geen vrolijk plaatje maar er komt vannacht nog regen en onweer, maar daarna is dat over en lijkt het definitief op te klaren.

We zouden hier zo nog wel een week willen blijven, zo prettig is het hier, maar één keer de boel verhuizen is ook niet slecht. Het is weekend en de camping stroomt weer vol. Ook weer groepen. Er is heel veel te zien.    

Naast ons staan nu drie grijze kampeerbussen met drie stellen en elk een hond, en kano's en sups (stand up peddle). Aan het eind van de middag gaan een paar van hen volleyballen en Bobby mag ook meedoen. Zo lang als ik hem ken volleybalt hij elke woensdagavond, maar dat heb ik nog nooit gezien. Als dat klaar is gaat hij voetballen mer de kleine jongetjes.

Vanmiddag hebben we nog eens gedelibereerd over de volgende bestemming. Dat kwam: Bobby zei: als reactie op mijn voorstel om niet helemaal naar Skagen te gaan en in Duitsland te blijven: 'We kunnen toch wel één dag naar Denemarken?' Toen realiseerde ik me dat ik helemaal niets van Denemarken weet, niet eens welk deel Jutland heet. Laat staan wat leuk zou kunnen zijn en hoe dan.

Naar de Oostzee

Eigenlijk zitten we heel dicht bij de Oostzee, dus we gaan een fietstochtje maken naar het Timmendorfer Strand. Dat blijkt een soort Zandvoort, zo druk toeristisch. Maar wel heel leuk. We genieten een lunch bij een Griek, die geheel door Chinezen gerund blijkt te worden.

Verder fietsen we weer door graanvelden (tarwe, haver en koolzaad), door bosgebieden, en langs meren. Wat een heerlijk gebied. 

Educatief plaatje:

De vrouw met het blauwe afwasteiltje

Nu wil ik graag schrijven over de ditjes en datjes van het campingleven. Ze gelden denk ik minder voor mensen in caravans en campers, en vooral voor tentkampeerders. 

Als tentkampeerder doe je zo veel mogelijk buiten, je hebt een kooktoestel buiten de tent. Je gaat naar het toiletgebouw voor douche, toilet, opladen van de powerbank (zo 5x daags), afwas (3x daags). Wie is toch die vrouw met dat blauwe afwasteiltje? Het handwasje, niet te vergeten. Je gaat naar de drinkwaterkraan om de waterflessen bij te vullen.  Je gaat naar de campingwinkel voor verse broodjes en melk, en naar de receptie om de fietsaccu op te laden. Het is elke keer best een eindje lopen en soms ga je maar met de fiets. En elke dag gaat één naar de Edeka voor verse groente en vis/worstjes/kaas en toetje, want we hebben geen koeling. Kortom: het leven op de camping is best wat gedoe en het houdt nooit op. Dat is leuk.

Na enige dagen om de beurt een 'campingrecept' (prairiehap) bereid te hebben hebben we nu de saladebar van de Edeka ontdekt. En omarmd. Verse salades met lekkere dressing.

En dan hebben we het ook nog druk met wandelingetjes over de camping naar het meer en het ontdekken van noviteiten bij andermans caravans, campers en kampeerbussen waar de creatiefste tentconstructie aan vast gebouwd zijn. En hekwerken om de hondjes binnen de perken te houden. De spelletjes voor de kinderen. De  onalledaagse familieverhoudingen.

Eutin

Op het lijstje staat ook nog het stadje Eutin, zo'n 15 km van hier, dat een stuk leuker en mooier blijkt te zijn dan Plön. Mooi marktplein, mooier slot, veel betere boekhandel, meer restaurantjes, mooi park.

Op een toeristische site lees ik dat een zeker mooi hotel is omgebouwd tot een AZC en inderdaad zijn er een boel van die jongens in de stad. Ze hangen om bij een kapsalon. Hoe gaan die ooit integreren?

We besluiten lekker te gaan lunchen op de Markt, en vanwege dat ze nergens glutenvrij brood serveren nemen we vis met Bratkartoffeln. Anderhalf uur later na een wandeling door het wonderschone Park zijn we allebei helemaal ziek. Buikpijn, hondsberoerd, het zweet gutst van het gezicht. Terwijl het geen hete dag is. Geen voedselvergiftiging maar een bacterie, meent Bobby. Hoe dan ook, het kleurt de herinnering aan Eutin wel een beetje.

De eenzaamheid

Gelezen: een Noorse roman getiteld De eenzaamheid in het leven van Lydia Ernemen door Rune Christiansen. Gevonden in de e-bibliotheek, op zoek naar Scandinavische titels. Vanwege Denemarken.

Misschien denkt u: wanneer leest ze dan? Want het campingleven met zijn honderden ditje en datjes en loopjes en de uitstapjes vragen nogal wat overgave aan de ditjes en datjes. Maar ons verschil in bioritme geeft ruimte om te lezen. Bobby slaapt in de vakantie van 24u tot 10u, en ik van 23u tot 06u. Dus ik lees 's avond en 's morgens. Als ik lang (voor)tenten loop waar mensen een boek lezen dan ziet dat er vrediger uit dan mensen op de tefefoon.

Hoofdpersoon van deze roman is Lydia, jonge vrouw, dochter uit een zwijgzaam boerengezin uit Noord-Zweden. Haar vader werkt dag en nacht op het land en aan het huis, haar moeder is teleurgesteld. Lydia studeert voor dierenarts en komt te werken in een praktijk in een Noors stadje. Ze doet haar werk en de dingen in en on huis. Heel alleen, maar niet heel treurig, het is zoals het is. Ze is bezig met waar ze mee bezig. Een korte relatie heeft ze met een stagiair op de praktijk, maat als hij weer vertrekt na afloop van zijn stage maakt zij het uit. Er worden nauwelijks woorden aan gewijd. Vriendschap sluit ze met een jongetje uit het dorp, die veel bij haar komt spelen. Haar ouders spreekt of ziet ze nauwelijks. Alleen als ze sterven, dan is ze er toevallig in de buurt. Aan het eind krijgt ze toch een man, een acteur. Ze zijn graag bij elkaar maar er worden niet veel woorden aan de liefde gewijd. Ze krijgen zelfs een dochtertje die ze naar haar moeder noemen. Het is een wonderlijk mooi sferisch boek

Het boek is uitgegeven door uitgeverij Oevers te Zaandam. Die ken ik eigenlijk niet. Van voor mijn tijd. Ik vind een interview met de uitgever door Maarten in Boekblad. 2021. Toen was ik er al weg. Met hem heb ik gewerkt van 2000 tot 2018. Heel lang. Eerst was hij in dienst en na een paar jaar werd hij free lancer. We gingen vaak samen naar Frankfurt. De laatste jaren gingen we ook wel buiten het werk met elkaar om. Toen ik weg moest bleef hij free lancen. Ik kon wel weer eens contact zoeken.

Naar Malente

We maken een leuke fietstocht van Plön naar Malente langs diverse meren. Zoals ik al eerder zei: het fietsroutenet is hier heel goed. We volgen regelmatig harde zandpaden door het bos langs het water. 

Wel chique hier: schitterende huizen staan aan de meren. Malente is officieel een kuuroord dus er zijn allemaal klinieken. Ik zou zo wel een kuur in een kuuroord willen, maar in Nederland kennen we dat helaas niet.

Bobby schrijft aan zijn zus dat we een echte 65-plus-vakantie vieren. Misschien is dat wel zo, maar het klinkt wel een beetje veroordelend. Zelf stelde ik vanochtend ook al vast dat het hier op het grasveld zo heerlijk is dat we van mij helemaal niet hoeven opbreken. Dat het me herinnert aan onze oneindige vakanties vroeger op Vlieland. Zes weken op Camping Stortemelk. Je leefde bij de dag. We kunnen hier ook blijven. 

Vóór we vertrokken was het idee dat we naar Noord-Jutland zouden, via deze Holsteiner Schweiz. Maar toen zijn we impulsief naar MeckPom doorgereden om ons enige dagen onder te dompelen in het gevulde plattelandsleven van Zus4.

Nu hebben we nog anderhalve week te gaan en vind ik Skagen veel te ver. Dat is van hier 521 km, en terug naar huis is dan bijna 1000 km, dat doen wij in twee dagen. Ik leg bij Bobby nu een nieuw idee in de week: een natuurgebied aan de Duitse Oostzeekust Maasholm. Mij aan de hand gedaan door een koorvriendin van Zus4 die in Sleeswijk-Holstein is geboren en getogen. Dat is maar anderhalf uur rijden van hier en in één dag terug te rijden.

Zee nu

Gelezen: 'Zee nu' door Eva Meijer.  Hier ben ik wèl heel enthousiast over. Gelukkig maar. Ze beschrijft hoe het Nederland vergaat als Nederland ineens onder water loopt, te beginnen bij Scheveningen en Den Haag. Het wordt geen eb meer, is de eerste gewaarwording, en de vloed komt telkens een paar meter hoger. En het gaat snel, eerst West-Nederland maar dan ook Oost-Nederland. Nederlanders worden geëvacueerd naar Duitsland en België. Iedereen is alles kwijt, bezittingen, werk, familie, vrienden, en moet opnieuw beginnen. In dit verhaal trekken een klimaatwetenschapster, een klimaatactiviste en een jonge dichteres samen op. Ze gaan in een boot naar Almere, op zoek naar moeder van de jonge dichteres. Wieren en vissen hebben al bezit genomen van het ondergelopen land.

Eva Meijer (1980) is filosofe, schrijfster en beeldend kunstenaar. Ze promoveerde op het onderwerp de stem van de dieren. Zij definieert zich (ook alweer) als non-binair. 

Dersauer Rundweg

Het weer is goddank weer wat beter. Wolken en zon en 22 graden. We maken weer een mooie wandeling, nu aan de zuidelijke kant van de Grosse Plöner See, bij het dorp Dersau. Heel afwisselend landschap met meer, maisvelden, wilde velden, heuvels, hoge bomen.

Schandalen

Gelezen: De Schandalen van Herman Stevens. Er zit altijd een wonderlijk allegaartje in de tas 'vakantieboeken', die ik op het laatste nippertje in de bibliotheek bijeen gris. Ik ken de naam van de schrijver, maar heb nooit iets van hem gelezen. Het klinkt naar een boek van Vestdijk en die associatie klopt ergens, want Stevens is een Vestdijk-kenner, lees ik in de recensies. 

Twee verhaallijnen: een van meisje Roda uit Kralingen en een van jongen Erik uit Den Haag. Beiden groeien op in wonderlijke gezinnen, weinig liefdevol met ouders die geobsedeerd zijn door hun eigen dingen en hun kinderen nogal aan hun lot overlaten. Roda's moeder heeft na de dood van Roda's vader een nieuwe rijke man aan de haak geslagen en is voortdurend met hem op 'huwelijksreis'. Roda blijft dan alleen thuis. Ze heeft aan de lopende band 'vriendjes', maar er blijkt weinig liefde uit, het zijn jongens die het met haar doen, tot er iets anders langs komt. 

Erik groeit alleen met zijn vader op in een huis dat onder architectuur is gebouwd en een soort aquarium. Zijn moeder leeft voor de dans en woont niet meer bij hen, zij heeft een balletschool in Rotterdam-Noord. Hij studeert klassieke talen en wordt leraar Latijn. Even geeft hij les op de school waar Roda op zit. Hij heeft geen al te fortuinlijk liefdesleven, twee vrouwen met wie hij samenleeft verlaten hem na een paar jaar. Dat is geloof ik het centrale thema van het boek: ongelijke liefdes. De een houdt meer van de ander.

Dan worden Roda en Erik elkaars grote liefdes. Of daar lijkt het in elk geval op. Maar het verhaal loopt desastreus af. Op het eind kan het me allemaal niet meer zo boeien. Het plot is een beetje onbegrijpelijk. Of heb ik te snel gelezen? Dat is wel jammer.

Maar het is lekker om lekker te lezen. Om je zo thuis te voelen op zomaar een Duits grasveld. 

Prinzeninsel

In afwachting van de voorspelde regen- en onweersbuien is het ineens best weer warm. We besluiten tot een overzichtelijke wandeling (6 km) over het Prinzeninsel, het Prinseneiland. Kaiser Wilhelm II had zes zonen die hij hier huisvestte en op school deed. Op het zuidelijkste puntje van het schiereiland zou een mooi restaurant zijn, en dat is ook zo, maar op dinsdag is het gesloten.

Het voelt hier wonderlijk genoeg een beetje als het Amsterdamse Bos. Misschien is het de Engelse landschapsstijl? Dat je naar alle vogels luistert en denkt: Wat hoor ik? En naar de bloempjes kijkt en denkt: Wat zien ik?

Koud

Nu is het ineens koud op de camping. Het regent, het waait, en ook als het droog is wil je liever in de beschutting van de tent. 's Nachts is het 12 graden en overdag 19. Van de weervoorspellers en buienradars kun je helemaal niet op aan. De voorspellingen veranderen per paar uur totaal.

En dan lig je in de tent te lezen en dan voel je een mol onder het grondzeil die precies hier omhoog wil. En dan valt er een grote sprinkhaan op je arm.

We moeten echt even resetten. Ineens doen we veel lezen. En voor de afwisseling nog maar een rondje Plön. Er is een goeie Rewe-supermarkt in Plön. En een boekwinkel. En een museum, maar dat is dat is dicht op maandag. 

Op het tentenveld zijn nog maar weinig kampeerders. Het lijkt wat ongeregelder volk dan de huisje-boompje-beestje-caravans en -campers. Het samengestelde liefdespaar met twee kinderen (drie tenten) doen het heel goed. De kinderen gaan vóór, zie je, daarna pas hun liefde. 

Er is nu ook een allenige vijftigjarige kale vader bij gekomen met een heel actief rondrennend vijfjarig dochtertje. Een jonge vrouw alleen met een Nissan Micra en een piepklein mini-tentje en behalve een stoel verder geen spullen. Terwijl iedereen langs de rand is gaan staan heeft zij haat tentje midden op de kampeerweide opgezet. Ik denk dat ze dat het veiligst vindt.

We hebben ongekend goede wifi op de camping, zodat we ook het wereldnieuws kunnen blijven volgen. Joe Biden die zich eindelijk teruggetrokken heeft als presidentskandidaat, en Kamela Harris die zijn plaats lijkt te gaan innemen. Kan zij op tegen Donald Trump?

In een achterstandswijk

Gelezen: Confituurwijk, debuut van de Vlaamse schrijfster Femke Vindevogel. Heel bijzonder en ongewoon boek. Goed geschreven, verrassende stijl. 

Hoofdpersoon is Marie, een meisje/vrouw van 23 die haar vader heeft gevonden nadat hij zelfmoord heeft gepleegd. Hij was huisarts. Jaren daarvoor heeft haar moeder ook al zelfmoord gepleegd. 

Marie heeft blokfluit gestudeerd, maar haar leven is te erg in de war om er wat van de maken. Ze moet het ouderlijk huis verkopen en verhuist zonder geld naar de Gentse achterstandswijk Confituurwijk. Daar komt ze naast en tussen de 'tokkies' te wonen. Nou ja, dat is ook maar verzamelnaam van minder gefortuneerde en niet zo aangepaste mensen. In dit boek kleurt Vindevogel ze steeds meer in en worden ze steeds menselijker. Genuanceerder. 

Regen

Heerlijk, heerlijk, heerlijk: het regent. Niet zo hard, maar als je de Buienradar mag geloven regent het wel tot morgenmiddag. We vinden regen in de nieuwe tent heel fijn. Het is er droog en licht.  

St Petri Kirche

Ik weet nog niet goed wat ik zal gaan tekenen. Misschien is de nieuwe tent wel een goed idee. 

Gewoontegetrouw begin ik met een kerkje, dat St Petri-kerkje in Bosau, waar we een keer naar toe gefietst zijn en waar we een concertje bijwoonden. Ik vind veel te licht geworden. Maar zo was her wel.

Plus dertig

Het is nog steeds heel warm hier in Sleeswijk Holstein. In Nederland heeft het al geregend en al afgekoeld, heb ik van horen zeggen, maar wij wachten nog met smart op regen en onweer. 

Om niet al te amechtig rond de tent te blijven hangen doen we toch maar een rondwandeling rond een van de vele meertjes hier. De Schöhsee. Pff. Warm.

Ik zit voor de tent en kook een prairie-hap. Het wordt al grijzer. De groepen op het tentenveld zijn weer weg, het is de dag van de grote uittocht. 

Het is weer heerlijk leeg. De alleenstaande moeder met zoontje is er nog wel, zij heeft gezelschap gekregen van haar nieuwe geliefde, een man met dochter van een jaar of veertien met Down.

Uit eten

Bij de afslag naar de camping direct aan de straat staan twee simpele restaurantjes met terrasjes. De ene heet 'Lieblingseck' en heeft eenvoudige maaltijden zoals Hänchen mit Pommes und Salat. Wij denken van Albanezen. De andere  Kim Sön, is Aziatisch. Het heeft weinig allure, maar het is fijn plekje, zeker als je moe bent van de dag en geen zin meer hebt om te koken of helemaal weer naar Plön te fietsen. De foto is van Google Maps.

De eerste dag hier te Plön aten we bij de Albanezen en toen we moe maar voldaan weg zouden fietsen kwam ik met mijn voorwiel in Bobby's achterwiel en ben ik lelijk op de grond gesmakt. Nogal pijnlijk en schaafwonden mer zwarte gravel. En blauwe plekken en de volgende dag enorme spierpijn. Daar ben ik nog steeds niet van bekomen. Gaan liggen op en omhoog  komen van de platte slaapmatjes is het ergste. Bukken. Op de fiets stappen met de hoge instap. 

Gelukkig was het niet zo traumatisch dat ik nooit meer terug wil naar die plek. Na het concert gaan we dus naar de buren, de Aziaten. De vrouw sloft heel erg op goedkope plastic slippertjes, de man draagt een hele hoge koksmuts. Ze zijn Vietnamees, vertellen ze desgevraagd. Het eten is goed, lekker vlees, veel groenten, dus het is weer een groot genoegen.

Blokfluit

In Plön zien we een affiche hangen van een klassiek concert de St. Petri Kirche van Bosau, een heel oud kerkje dat tevens een Dom is. Hoe dat zit ben ik even kwijt. Aanvang 19uur. Het blijkt een barok blokfluitconcert 'Reise durch das barokke Europa' met een clavecimbel, en af en toe de dochter van de fluitiste op fagot.

In de pauze in de prachtige tuin van het parochiehuis met uitzicht op het mooie meer maken we wat grapjes over de fluitiste in haar bloemetjesjurk en haar hoge drukke getierelier. Waarom de dochter in deftig zwart voor de grote zware fagot heeft gekozen. Maar wel treden ze samen op, 

https://susanneehrhardt.de/biographie/

Campingaz

Oeps! De gastank is leeg. Nu herinner ik me weer dat hij vorig jaar in Zwitserland bijna leeg was, en dat we daar al een nieuwe hadden gekocht, maar teruggegeven. 

Dus nu zitten we op dag 2 al zonder gas. Hier op de camping verkopen ze wel gastanks, van diverse merken, maar niet van Campingaz. Hebben ze zelfs nooit van gehoord. Huh? Zo'n bekend merk? En ze hebben ook geen idee waar ze dit merk wel verkopen. te koop? Misschien bij de Edeka? opperen ze. Of bij de bouwmarkt in Plön?

Bij de Edeka hebben ze alleen kleine tankjes. Bobby neemt er een van mee. Hij blijkt voor de zekerheid ook zijn oude kleine gastoestelletje meegenomen te hebben, van voor wij samen waren. Van zijn fietsvakanties. Dus vanochtend hebben we thee, koffie en een eitje. Hij trots. Ik natuurlijk ook. Vervolgens eerst maar eens naar de bouwmarkt van Plön.  

Daar schudden ze al buiten de bouwmarkt al hun hoofd. Ja ze hebben wel wàt Campingaz, maar niet deze maat. Dan vind ik kamperen ineens weer zo'n gedoe. 

Op de zoekmachime van Campingaz adviseren ze als tweede een bouwmarkt in Eutin (20 km) en dan de Hornbach in Kiel (30 km). Die plaatsen liggen vanuit Plön gezien verschillende kanten uit. Het domme is dat je in zo'n nieuw gebied geen idee hebt van de plek en de omvang van stadjes. We doen Eutin.

De bouwmarkt in Eutin heeft maar liefst twee tankjes van onze maat op voorraad. Je ruilt het lege tankje in en krijgt een volle nieuwe mee. De nieuwe kost €47. Huh? zeggen we, de vorige was €34 - dat staat er nog op. Uit Bretagne. Dat was toen al heel duur. Maar goed, we kunnen weer koken.

Eindje fietsen

We gaan een eindje fietsen langs de Grosser Plöner See. Heel afwisselend landschap met bos en weide en landbouw. Grote velden met graan, die zie je in Nederland nauwelijks meer. En steeds tussen alles door dat meer. We fietsen over mooie onverharde paden. Onderweg zijn goede route-aanwijzingen voor fietsers. Volgens Bobby is het 37 km om het meer heen.

Waarom hebben we dat niet eerder gedaan? Fietsen mee? vraagr Bobby. Hij weet het antwoord wel: de Celica was een sportmodel en kon geen trekhaak. En fietsdragers staan op de trekhaak. En toen we vorig jaar de fietsdrager kochten deed de verlichting het niet.

In Bosau is een heel vriendelijk strandje en een terrasje aan het water. We gaan er maar in on af te koelen. Er is ook een middeleeuws kerkje en een galerie, maar dat kan ik allemaal nog niet aan. We gaan gewoon weer terug naar de tent, mensen kijken, hapje eten, boekje lezen.

Het campingleven

Ineens is het knetterzonnig, en heet, en zijn we heel blij en dankbaar met ons plekje 's ochtends compleet in de schaduw. Er is een kampwinkeltje voor brötchen, melk boter en kaas, met een zelfscankassa, bij de receptie mag ik mijn fietsaccu opladen, in het toiletgebouw kan ik mijn powerbankje opladen, de Edeka is 10 minuten fietsen. Dus we zijn nu helemaal gesetteld.

Leuk om te zien hoe ook het tentkamperen verandert onder de weersverandering. Steeds meer kampeerders hebben partytenten mee voor extra schaduw (of bij regen, natuurlijk). Ze zijn vooral iets voor groepen. Er is een groep met gezinnen en een groep met jongemannen.  

Leuk van kanperen op zo'n veld is mensen kijken. Naast ons staat een enorm dik echtpaar met twee schattige dochtertjes en een grote Sint Bernhardhond die allemaal in één slaaptent slapen. Er is een moeder alleen met een fanatiek voetballend zoontje. 's Avonds mag hij meedoen met de grotere jongens van de groep. De vriendengroep aan de overkant van het veld doet de hele dag spelletjes. Zij staan vanaf de vroege ochtend in de knetterende zon. Een voor een verhuizen de jongens hun tentje naar 'onze' schaduwkant.

Plön

We hebben de tent opgezet op de grote groene weide van camping Gut Ruhleben aan de Plöner See in de regio Holsteiner Schweiz in Sleeswijk Holstein, ergens tussen Kiel en Lübeck. 

Natuurlijk hadden we even ons laten verblinden door de plaatjes op de websites van de campings en hoopten we op een plekje direct aan het meer, of in een oude boomgaard, maar het is hoogseizoen. Dus nu staan we tegen een bosrand opneen groot veld voor tenten. Helemaal goed. Veel gekwinkeleer van vogels. Blij dat de verplaatsingsdag weer voorbij is en dat ze nu ganz ruhig buiten voor de tent zitten.

Avondwandeling

Zus4 is echt van clubjes. Op maandag heeft ze orkest in Güstrow, op dinsdag koor in Bützow, en op woensdagavond haar avondwandelclubje in Krakow, dat eigenlijk de vervanging is gedurende de zomermaanden van de gymnastiekles. 

De deelnemers verzamelen bij de Krakower sportzaal en lopen dan - met nordic walking-stokken - in een pittig tempo zo'n zes kilometer langs de Krakower See. Ik kan ze nauwelijks bijbenen. En halverwege doen ze een eindje zwemmen in her meer. Bobby doet ook mee met het zwemmen. Ik toch maar niet. 

Het leven op het Oost-Duitse platteland is bijzonder levendig. 

Lavendel

Dan is het de kunst om de creatieve bron weer te vinden. Zoals elke vakantie begin ik met een mandala, geïnspireerd op de lavendelplantjes van de Aldi die Zus4 gisteren even tussen de bedrijven door bij haar ingang gepoot heeft. 

En dan is de weg ook vrij voor een eerste tekening: aanstormend onweer in Gross Tessin.

De tent

De tent staat. Nu even hier in de voortuin. En hij is niet moeilijk. Dat opblazen van de opblaasbogen gaat inderdaad heel snel. Het lastigste (voor mij) is de binnentent bij deze, die zwart is, evenals alle haakjes en dingetjes ter bevestiging. Mensen schijnen dat zwart fijner te vinden dan de witte binnentent, omdat dat daglicht tempert. Dat zal klantonderzoek wel uitgewezen hebben. Ons is niets gevraagd. Maar ik zie geen zwart-op-zwart. 

Leuk: Neef Joost is heel enthousiast over onze tent, zo groot.

Dienstagsfrauen

En dan zijn we bij het optreden van de 'Dienstagsfrauen', een vrouwenkoor in Bützow, waar Zus4 in meezingt. Zij heeft het vijf jaar geleden met een groep vriendinnen opgericht, grotendeels onervaren zangers. Ze vonden een jonge enthousiaste ambitieuze dirigente, en onderdak bij de muziekschool in Bützow. Nu bestaat het koor uit een stuk of dertig vrouwen. Ze zingen vooral pop. Maar ook Duitse liedjes van de Comedian Harmonists. Het klinkt heel goed.

Het Engels is een dingetje, vertelt ze, omdat veel van de meeste koorleden zijn opgegroeid in de DDR, en in die tijd geen Engels hebben geleerd, maar Russisch. Ze vinden Engels moeilijk en zingen liever Duits. Ik ben heel trots dat zo'n koor kan ontstaan in zo'n dorp/regio.

Fietstocht

Dat is leuk: met de eigen fiets door het Mecklenburger landschap fietsen. De zon schijnt als we vertrekken, maar een half uur en heel veel bochten en heuvels verder wordt de lucht ineens gitzwart. Dat waait wel over, hoop je dan, we hebben niet eens een jas mee, maar nee dus. Pff wat een wind. We eindigen op het terras van een gesloten cafeetje. Zus4 komt ons met de Mitsubishi halen.  

MeckPom

We hebben ons bedacht. We gaan eerst een paar dagen naar MeckPom naar Zus+Zwager4. Zus4 heeft net vandaag het jaarlijkse optreden met haar Sinfonisches Blasorchester aan de Inselsee in Güstrow, om 18 uur. We doen ons best maar dat halen we helaas niet, want er is veel Stau onderweg. Een uur vertraging tussen Osnabrück en Bremen en een uur bij Hamburg. 

Als we bij Schwerin van de snelweg af richting Crivitz gaan komen we in her ruime land met glooiend landschap en veel graan. De gerst is net geoogst, nu is de beurt aan het koolzaad. 

Er heerst een weldadige rust hier. De tekening is uit 2018. 

De fietsdrager

The never ending story met de fietsdrager, beste keus ANWB, die we vorig jaar ruim vóór de vakantie kochten maar waarvan de verlichting het niet goed deed. Op een gegeven moment ben ik maar opgehouden om erover te schrijven, omdat ik ook niet meer wist wat. Bobby was ermee naar diverse mannetjes en vrienden en de ANWB geweest, iedereen vond/deed iets maar het probleem loste zich niet op. De verlichting van de drager deed het niet, of in elk geval niet correct. En de remlichten en richtingaanwijzers moeten het toch zeker goed doen. Omdat ik er geen verstand van heb zeg ik al gauw: 'Breng hem toch naar Dirk (de garage), wat een energie', maar dat is dan tegen dovemansoren. 

Maar uiteindelijk heeft hij het toch gedaan. Dirk vond fouten in de bedrading in de auto én in die van de fietsdrager. Honderden euro's extra, dit akkevietje met ANWB Beste Keus. Nu gaan we het zien. 

Het is een tsmelijk ingewikkelde fietsdrager, vind ik. Ik moet 'm nog leren kennen. Nu maar hopen dat de fietsen echt goed vast staan.

Opblaasbogen

We zijn er nog steeds niet aan toegekomen, het proef-opzetten van de nieuwe tent met opblaas-tentbogen. Als je de filmpjes op YouTube mag geloven is het een fluitje van een cent. Een kind kan de was doen.

Nike s

Schoenen kopen vind ik altijd een crime. Het steekt heel nauw en je kunt ze ter plekke nooit goed beoordelen. Maar ja. Op een gegeven moment zijn de schoenen waar je mee vergroeid bent  helemaal op en dan móet je andere. 

Ik had mooie grijsgroene sneakers van vanHaren, daar heb ik twee jaar op gelopen en toen braken beide zolen doormidden. Krak. Eigenlijk wilde ik die weer, maar die zijn er niet meer. Een paar weken geleden heb ik de hele Utrechtse binnenstad doorkruist, van sneakerwinkel naar sneakerwinkel en daar zijn er nogal wat van, en uiteindelijk in een wonderlijke outlet vond ik leuke beige sneakers die qua model erg op die groene leken. Maar nu ik er twee weken op gelopen heb blijkt het een duidelijk staaltje van goedkoop-is-duurkoop. Zere tenen, doorgezakte voeten... nee. Zeker niet voor de vakantie.

Gisteren had ik opnieuw op schoenentocht zullen gaan, maar toen was ik te uitgevloerd van het uitje naar Sittard. Dus nu, zondag, laatste kans. De binnenstad wil ik niet meer in, maar in Overvecht is een grote Nike Outletstore met veel keus. Wel beetje hysterische kleuren, maar we gaan het zien.

Blijkt die winkel op zondag dicht. De enige schoenenwinkel daar is een vanHaren. Dus pas ik maar de Nike's die ze wel hebben. Beetje ouwe modellen. Ze zijn lang niet zo sluw als ik zou willen, maar ja. Ze hebben ook nog lichtgrijze suede Adidassen die ik wel mooi vind, maar die doen zeer. Nee dus. Nu heb ik nieuwe spierwit-met-grijze Nike's. Ik lijk wel een Amerikaanse toeriste.

Oranje

Nog even de fotorol nalopen van het Avontuur Sittard. De vreugde van dat Oranje. Al die opgewonden mensen, vooral vóór de wedstrijd. De gillende meisjes van rond de 12. Pijn aan je oren. Met hun welwillende ouders.  

Mijn oranje hoofdtooi had ik gekocht bij een Chinese webwinkel. Dat vond ik leuker dan een oranje hoedje. Mijn oranje hoedje ben ik kwijt. Hoe bizarrer de uitdossingen hoe leuker. Dat het ding vanuit China in een containerschip naar Nederland vervoerd zou zijn, dat denk ik niet, want de bezorging duurde maar een paar dagen. Misschien liggen die dingen ergens in  een haven in een distributiedoos.

Een deel van de Oranjevreugde is het plaatjes delen met je achterban, die ervan griezelt maar ook wel weer moet lachen dat wij daar zitten. Via Whatsapp en Facebook. Stiekem vinden wij onszelf rolmodellen voor leeftijdsgenoten.

De wedstrijd zelf is eerlijk gezegd maar bij vlagen leuk. Natuurlijk is het genieten van de karakteristieke speelsters als Vivianne Miedema, Lineth Beerensteyn, Sherida Spitse, Esmee Brugts. Er zijn ook een hoop nieuwe speelsters bij die ik op zo'n afstand niet goed kan onderscheiden. Daarvoor werkt tv beter.

Op Avontuur

De laatste tijd verkondig ik graag aan de mensen dat het goed is om wat avontuur in je leven te organiseren. Iets onbekends. En dat hoeft niet per se aan de andere kant van de wereld, het kan ook dichtbij huis. En ook in Sittard. 

Vandaag spelen de  Oranje Leeuwinnen een kwalificatiewedstrijd tegen Italië in het stadion van Fortuna Sittard, van 20.45 tot 23 uur. Dia en ik vinden dat te ver om middernachtelijk terug te rijden (we deden dat wel vanuit Tilburg en Breda) dat we besluiten in Sittard te gaan overnachten. We kiezen het soberste hotel, een 'sporthotel'. Het ligt een stukje buiten Sittard. Op een berg, blijkt. De Kollenberg om precies te zijn. Op Wikipedia lees ik dat die 'berg' een laatste uitloper van de Ardennen is. 

We gaan ditmaal met de trein (gratis keuzedagen!)  en huren ter plekke een OV-fiets.  Van die berg weten we niet, maar Google Maps leidt ons mét die OV-rotfietsen óver die berg. Niet te doen. Maar we doen het. Pff.

Wat ook een uitdaging is: alles wat we doen gaat hier met pasjes. Je reist met je OV-kaart, je huurt je fiets met je OV-kaart in een onbemendse fietsenstalling, hij gaat op slot met die pas. In het onbemensde oostblok-hotel op die berg beweeg je je ook door de deuren met een pasje. Ik word daar steeds wat gespannen van, want wat als je pasjes het niet doen? Maar ze doen het gelukkig wèl.

Verder is hier alles prachtig. Steeds als het ongemak weer voorbij is is het allemaal een prachtig avontuur. Wie low budget reist wordt eerder getrakteerd op avonturen.

We eten in Sittard-centrum tapas bij een Cubaan. Daar moet je elke gang met een QR-code bestellen.

En dan weer verder op die OV-fiets, telefoon in de hand, op zoek naar het Stadion. Als dat geen avontuur is. En dan heb ik het nog niet over de nachtelijke terugtocht van het stadion naar die berg.

Krishna

Elly is binnenkort jarig en zij vraagt mij mee uit eten in een nieuw hip vegetarisch Indiaas restaurant aan de Kaatstraat: Krishna Vilas. Het is net buiten de singels, dus niet zo hysterisch druk als de Utrechtse binnenstad kan zijn. 

Het is precies tegenover waar Bobby vroeger woonde. Toen zat er een gemeente-kantoor in dit pand en keken we vanuit zijn erker altijd naar de ambtenaren. Nu is hier een nieuwe volgens mij tamelijk dure wijk gekomen: Zijdebalen. Met aan de buitenrand van het wijkje wat hippe sportscholen en dit Indiase restaurant. Je kunt er buiten zitten, maar er is best veel verkeer. Veel bussen ook.

Het is een verrassend leuke eetgelegenheid: ruim, licht, heel divers publiek, echt grotestads, en niet zo op toeristen. We hebben niet gereserveerd, en er is plek, maar het loopt goed vol. En erg lekker eten. Mooi kleurig. Pittig ook, maar daar ben je na een paar hapjes wel aan gewend. 

De meisjes van de bediening praten slechts Engels, geen Nederlands. Maar wel geestig. Internationale studentes, zo te zien. Het is erg leuk om rond te kijken naar alle gezelschappen, vaak meerdere generaties. Alleen moeten we te lang wachten op het toetje. Uiteindelijk skippen we dat maar.

https://krishnavilas.com/

De details

Naar de tuin. Ik ben er al anderhalve week niet geweest. Maar voor de vakantie moet ik nog even mijn gras maaien en de brandnetels van de buurvrouw. De ergste uitwassen wegknippen. 2024 is niet zo'n fijn tuinjaar met al die regen. De boeren en tuinders klagen erover en nu ik ook. Nu is het alwéér kletsnat. Maar als je er een tijdje blijft, en op de details weet te focussen, dan is de bende ook wel weer heel mooi.

Voorbereiden

Campings zoeken in een gebied dat je nog helemaal niet kent. Ik doe het elk jaar weer en het bevalt erg goed. In Bobby's Duitse reisgidsje over Noord-Jutland (Denemarken) staan maar twee campings. Daar heb je ook niet zoveel aan. 

Ik probeer alle mogelijke ingangen. Kleine campings, natuurcampings, charme campings, eko-campings... dan maak ik er een keurig lijstje bij met namen, adressen, url's, contactgegevens. Waarschijnlijk gaan we er hooguit twee bezoeken, maar het lijkt me nu al leuk.

Ik weet nog goed dat we vorig jaar van het bloedhete Noord-Italië naar het veel te koele Zwitserland verhuisden. Veel campings rond de grens waren bezet, vooral de Italiaanse. Met mijn lijstje konden we ze makkelijk bellen. Gutentag. Haben Sie Platz? Van dromcamping naar droomcamping.

We willen vandaag de nieuwe tent opzetten, voor proef, maar het regent steeds, of het dreigt.

Gebakken feta

Heerlijk vegetarisch recept van de site van Marley Spoon: gebakken feta op een warme linzensalade. In de groente zit paprika, venkel en zoete aardappel. Op de feta zit een 'topping' met ui, knoflook, rode peper en oregano. Mjammie.

https://marleyspoon.nl/menu/361072-gebakken-feta-op-linzensalade-met-kleurrijke-geroosterde-groente

De Grebbeberg

Met Linda van het oude koor ga ik wandelen op en rond de Grebbeberg. Die ligt bij Rhenen en dat is drie kwartier met de stoptrein Breukelen-Rhenen. Horen hoe het met het oude koor is en zij wil natuurlijk mijn ervaringen met mijn nieuwe koor. De ambities bij hen zijn wat opgeschroefd en ze hebben allemaal een nieuwe stemtest moeten doen. Daarbij is één persoon afgevallen. Ik beloof het vrolijke filmpje van mijn nieuwe koor van twee weken geleden. 

De Grebbeberg is prachtig. Dat ik hier nog nooit geweest ben. Dat de Duitsers 'ons' hier in mei 1940 hebben verslagen hangt wel in de lucht. Er is een grote militaire begraafplaats.

De IVN-wandeling zou 7 km zijn, maar als ik thuis ben heb ik 10 km op de stappenteller. 

- Wandeling vanaf het station:

https://www.ivn.nl/app/uploads/sites/201/2023/12/Wandelroute-Grebbeberg-231020-A4.pdf

- Wandelingen vanaf militaire begraafplaats:

https://www.utrechtslandschap.nl/routes/wandelroute/grebbeberg