Vandaag ben ik aan een klein baantje begonnen: chauffeur voor een soort Tafeltje-Dekje. Nu ik officieel pensionado ben kan dat weer. Ik ga het eerst maar eens een dagdeel per week doen: de maandagmiddag. Ik stel mij voor dat ik daar mijn uitjes van betaal. De terrasjes des levens. En de voetbalwedstrijden.
Vooraf ben ik wat zenuwachtig, want het is een best groot landelijk bedrijf en het gaat allemaal vanuit een depot op een bedrijventerrein waar je toegangscodes van krijgt, en veel gaat via een app. Ik word maar een klein beetje ingewerkt, verder is het een grote sprong in het diepe.
Je rijdt in je eigen auto en je krijgt vijf grote koeltassen vol met dozen eten mee, die de mensen thuis ook weer in de koelkast moeten zetten. Sommigen geven je ingevulde menulijsten voor volgende week mee. Sommigen bellen erover, en sommigen bestellen online. Deze begindag heb ik 23 adressen in Bilthoven, Den Dolder en Maartensdijk. Er staat 3 uur voor, maar dat haal ik voor geen meter. Op het eind van de rit heb ik wel een uur vertraging.
Behalve die vertraging - daar kan ik niet goed tegen - is het wel leuk. Je moet héél goed opletten want voor je het weet maak je een fout. Geef je één doos in plaats van twee en dan is het hele systeem in de war en moet je weer terug. Ik kom ook in ingewikkelde appartementencomplexen met videobellen en geen plattegrond waar de nummers te vinden zijn. Ik heb dove klanten die de bel niet horen of die in slaap gevallen zijn. Ik heb verstandelijk gehandicapte klanten en voetbalsupporters, mensen in chique wijken en treurige sociale woningbouw. Al met al is het wel avontuurlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten