Och hemeltje, de hele week leeft heel/half Nederland mee met de finale van de hordenloop 400 meter dames in Parijs, de race met als hoofdrolspelers onze Femke Bol en de Amerikaanse Sydney McLaughlin, met alle hooggespannen verwachtingen over Femke van dien, en dan lukt het haar niet. Nou ja niet... ze haalt gelukkig nog brons. En dan dat intense verdriet. Wat ik wel begrijpelijk maar toch erg vind bij al die 'verliezers' is dat ze zichzelf zo negatief beoordelen. 'Ik heb heel slecht gelopen'. Terwijl ze nog steeds onvoorstelbaar geweldig hebben gelopen.
Bij de Spelen zijn behalve de winnaars zoveel meer deelnemers die het niet lukt, die er jaren voor getraind hebben, alles aan de kant gezet. Die prestaties neerzetten waar wij allen lui op de bank niet aan kunnen tippen. Diep diep diep teleurgesteld.
Wat zeg je als ouders op zo'n moment? We houden niet minder van je. Je was / bent hoe dan ook geweldig. Je hebt gedaan wat je kon. Volgende keer beter?
Femke vindt troost bij haar ouders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten