Weer tijd voor een sessie met Riekje, de manueel therapeut. 'U zei vorige keer heel beslist dat ik geen frozen shoulder en slijmbeursontsteking had,' zeg ik haast triomfantelijk, 'maar de sportarts Jessica Gal zei mooi van wel. Wie heeft er nu gelijk? Ik denk niet dat het veel uitmaakt, maar ik ben blij met een diagnose. Dat het een naam heeft.'Riekje is niet kinderachtig en voegt gewoon in haar rapport toe dat ik een frozen shoulder heb. 'En nu', vraag ik, 'laat ik nu een enge prik in de schouder zetten of zal ik doorgaan met oefeningen?' 'Het kan allebei,' meent Riekje, 'Wat jij wilt.'
Daar heb je echt wat aan. Maar ik moet zeggen: wat ook het meest heilzame werk heeft gedaan (de oefeningen van Riekje of de ontstekingsremmers van Jessica), het gaat een stuk beter, al is het beslist nog niet over. Riekje is van oordeel dat een beetje pijn niet kwaad is, dat herinnert mij er voortdurend aan dat ik recht op moet zitten, et cetera.
Haar behandeling doet helemaal niet zo zeer meer. Zij vindt me veel losser en ontspannener dan de vorige keer. We lopen alle spieren en oefeningen na, en alles gaat een stuk beter. Dan hamert ze alle opdrachten (rechtop zitten, schouders los, niet de schouders belasten maar de rug, rugoefeningen, nek alle kanten op strekken, armen strekken) er nog een keer in. Tot over twee weken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten