He lekker, eindelijk weer een aanleiding om in het fotoalbum te grasduinen. Deze foto moet van 1960 zijn. Ik sta rechts op de foto, met dat strakke dasje om. Klik op de foto en u ziet 'm groter.
In Emmen is/was St Maarten een sterke traditie. Mijn ouders waren daar in 1951 komen wonen, als import. Die kenden het feest niet en vonden het in eerste instantie je reinste gebedel, kinderen met lampion en tas langs de deuren laten gaan om snoep te scoren. Maar ja, het was voor Emmer kinderen ongeveer het grootste feest van het jaar, en dus fietsten ze mijn oudste zussen op de fiets langs bekenden, voornamelijk leden van de kerk. Blijkbaar waren ze er in 1960 aan gewend. Toen mochten we alleen door de buurt lopen. Ouders liepen niet mee, zoals je dat nu hier ziet.
Sint Maarten was echt heel opwindend. De lampions stonden al weken voor 11 november in een vaas in de kamer en 's avonds liepen we dan zingend rond de eettafel. Zonder kaars. Op elf november zelf was het wachten tot het donker genoeg was dat de kaarsjes ook daadwerkelijk licht gaven. Elf november is de dag, dahat mijn lichtje, dahat mijn lichtje, elf november is de dag, dahat mijn lihichtje brahanden mag.' En dan maar wachten tot er een lampion in de hens ging. Dan moest je zónder lampion door, alleen met een tas. Dát was echt bedelen.
Je scoorde een tas vol snoep. Niet fijn waren sinaasappels en taaitaai. Die mensen maakten zich er maar van af. Lekker waren toffees. Heerlijk waren repen. Schuimpjes. Engelse drop. het aller moeilijkste was als je dan weer thuis was om niet alles meteen op te eten. Iedereen kreeg een grote tupperware doos om haar eigen snoep in te bewaren. Ik kon mij - herinner ik mij - niet goed beheersen en at alles in één dag op en was dan diep gefrustreerd dat ik niet smeer had.
Nu lopen kinderen aan de hand van hun ouders. Zo onveilig is de wereld blijkbaar. Of alleen in de stad? Het gebruik heeft zich enorm uitgebreid door Nederland, hoor ik vanochtend op de radio. Vooral in Vinex-wijken. Want daar hebben ze geen tradities en dit is er een die tamelijk cultuurbreed opgenomen wordt.
In Emmen is/was St Maarten een sterke traditie. Mijn ouders waren daar in 1951 komen wonen, als import. Die kenden het feest niet en vonden het in eerste instantie je reinste gebedel, kinderen met lampion en tas langs de deuren laten gaan om snoep te scoren. Maar ja, het was voor Emmer kinderen ongeveer het grootste feest van het jaar, en dus fietsten ze mijn oudste zussen op de fiets langs bekenden, voornamelijk leden van de kerk. Blijkbaar waren ze er in 1960 aan gewend. Toen mochten we alleen door de buurt lopen. Ouders liepen niet mee, zoals je dat nu hier ziet.
Sint Maarten was echt heel opwindend. De lampions stonden al weken voor 11 november in een vaas in de kamer en 's avonds liepen we dan zingend rond de eettafel. Zonder kaars. Op elf november zelf was het wachten tot het donker genoeg was dat de kaarsjes ook daadwerkelijk licht gaven. Elf november is de dag, dahat mijn lichtje, dahat mijn lichtje, elf november is de dag, dahat mijn lihichtje brahanden mag.' En dan maar wachten tot er een lampion in de hens ging. Dan moest je zónder lampion door, alleen met een tas. Dát was echt bedelen.
Je scoorde een tas vol snoep. Niet fijn waren sinaasappels en taaitaai. Die mensen maakten zich er maar van af. Lekker waren toffees. Heerlijk waren repen. Schuimpjes. Engelse drop. het aller moeilijkste was als je dan weer thuis was om niet alles meteen op te eten. Iedereen kreeg een grote tupperware doos om haar eigen snoep in te bewaren. Ik kon mij - herinner ik mij - niet goed beheersen en at alles in één dag op en was dan diep gefrustreerd dat ik niet smeer had.
Nu lopen kinderen aan de hand van hun ouders. Zo onveilig is de wereld blijkbaar. Of alleen in de stad? Het gebruik heeft zich enorm uitgebreid door Nederland, hoor ik vanochtend op de radio. Vooral in Vinex-wijken. Want daar hebben ze geen tradities en dit is er een die tamelijk cultuurbreed opgenomen wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten