Koopziekte

Vandaag lunch met een uitgever die op grond van mijn leesblog (ik neem aan op BoekbladLeest) mijn voorkeuren heeft geanalyseerd en met een roman getiteld Ik mis mij komt aandragen die me helemaal niets zegt. Het boek gaat over een vrouw die op haar 50e Alzheimer krijgt. Behalve dat ik vijftig ben... Bespeurt de wereld iets wat ik nog niet weet?

De dame en ik lunchen buiten de deur, maar dan vraag ik: Mag ik ook niet even je collega's ontmoeten? Dat mag. Die hebben allemáál boeken die ik moet lezen en uiteindelijk verlaat ik met twee tassen boeken het pand. Waar moet men die laten?

Eentje lees ik: Domweg gelukkig in de Kalverstraat. Geschreven door journaliste Alina Nubé, uitgegeven door Paradigma, die zich vorig jaar presenteerde als nieuw spiritueel fonds. En dan nu zo'n shop-a-holic verhaal. 'Ze schrijft heel goed', zegt haaar uitgever, 'en het gaat natuurlijk over zingeving'. Hij noemt haar minstens zo goed als Aaf Brandt Corstius.

Ik haat dat, shoppende vrouwen. En die boeken daarover. Natuurlijk ken ik het zelf ook, dat ik-heb-niets-om-aan-te-trekken-syndroom, of ik-heb-niets om-te-lezen. En op vrijdagmiddag naar Hoogstins Cadeautjes, terwijl de kasten uitpuilen en de stapels boeken weer ten berge rijzen. Ik beheers mij tegenwoordig, ik doe het niet, zo eentje ben ik niet. Ik doe zo nodig boodschappen 's morgens vóór het werk en ga alleen bij uitzondering shoppen, bijvoorbeeld als ik een Galajurk nodig heb. Of Poten onder Geluidsboxen.

Dat is ook de boodschap van Alina. Doe het niet. Je wordt er maar héél kortstondig gelukkig van, je raakt blut en de verkeerde mensen worden er rijk van. En als jij zo nodig koopjes wilt moet je je even realiseren dat voor de productie van die koopjes elders in de wereld veel mensen en dieren ongelukkig leven door lijden. Behalve voor kortstondige behoeftebevrediging (en ze geeft toe: die is niet weg te poetsen) is kooplust is nergens goed voor. Het lijkt me een mooi cadeauboek voor mensen met koopzieke vrouwen/vriendinnen.